- 31 Temmuz 2009
- 10.433
- 52.153
-
- Konu Sahibi sassyassyy
- #61
O zaman dediğin gibi, kendine biraz zaman vermen en iyisi.
Biraz dişini sıkıp durumlara bakarsın. Belki geçici bir süreçtir.
Baktın olmuyor, dönersin. Canından kıymetli değil ya.
ya belki de daha okul tam anlamiyla baslamadigi icin boyleyimdir bilmiyorum. bir de turkiyeyle aramda cok fazla zaman farki var. onlarin prime timeinda ben derste oluyorum, ben o saatlerdeyken onlar uyuyor oluyorlar. babam zaten bir yilligina yurt disi gorevinde suan kongoda olmasi lazim telefon ettigimde ulasacagim babam bile yok yani. bir anda her seyden ve herkesten uzaklasmis olmak beni cok yipratiyor. yoksa bu ilk ayriligim degil yani daha kotulerini de yasadim ama bu baska bir ulkede, herkesten uzak olunca kendimi cok cok kotu hissediyorum iste.
biraz daha bekleyecegim, turkiyeye donersem cok mutlu olacagimdan eminim ama biraz daha dayanmaya calisacagim. eger donersem de en azindan ben denedim olmadi dondum derim.
Geliyorsan tatile gel derimherkese selam, umarim guzel bir gun oluyordur.
iki yillik iliskim nisandan birkac gun once bitti. ikimizin de hatalari vardi tabi ama ben daha cok onu hatali goruyorum. o da kendisini hatali gordugunu soyluyordu ama ne kadar samimi bilmiyorum. butun yazi cok kotu gecirdim. onunla karsilasmamak icin ankaradan elimden geldigi kadar uzaklastim. tam ben iyilestim, kendime geldim derken okul basladi.
okulumuz yurt disinda ve biz birlikte yasiyorduk evi ortak almistik. kendisi evden cikmak istemedi. ben de o zaman parami ver ben cikayim dedim. parayi aldim evden de ayrildim. ben toplanirken o evde olmaz diyordum ama evdeydi hatta kutulari tasimama yardim etti hic konusmadan.
ben okulun icinde bir flat tuttum kendime simdilik iyiyim yani. yeni arkadaslar edindim ama tabi ki hepsi small talk yapacagim tipler. iste derste “su projeyi nasil yapsak, su hocayi droplasak, cikista kahve icelim” tarzi sohbetleri cevirip sonra dagiliyoruz. acikcasi gercek anlamda konusacagim bir arkadasim yok. ama o varken ne bileyim her seyi birlikte yapardik, ben bir seye uzulsem sevinsem heyecanlansam paylasacagim biri olurdu. su an bunun eksikligini asiri derecede yasiyorum.
ben de biriyle gorustum bir sure ama bilmiyorum kafa yapimiz uyusmadi. adam ingilizdi espri anlayislarimiz, hayata baktigimiz pencere hic uymadi yani. onu da saldim. su an yine basladigim yerdeyim.
kalk okula git, insanlarla gul eglen, ders bitince kutuphaneye gec calis, eve gel yuvarlan. bu dongunun icindeyim ve bunaldigimi asiri derecede sikildigimi hissediyorum. ne yapacagimi bilmiyorum turkiyedeyken kalabalik icindeyken bu kadar kotu degildim ama su an onu ozledigimi her anlamda hissediyorum. okulda neredeyse her gun goruyorum onu bana mi oyle geliyor yoksa gercekten oyle mi bilmiyorum ama o da cok durgun gibi.
bu okula gelebilmek icin cok cabalamistim ama simdi birakip turkiyedeki eski okuluma bile donmeyi dusunuyorum. hayattan ciddi anlamda zevk almiyorum, ne yapacagimi bilmiyorum, cok zor donemler de gecirdim ama bu kadar duygusal olarak dipte oldugumu hatirlamiyorum hic.
tavsiyesi olan, ayni seyleri yasamis olanlar varsa yazarlarsa cok sevinirim.
Ben de asla bırakmazdım ne olursa olsun okulunu bıtır bence ona degmezBi erkek için okul mu bırakılır allasen hemde yurtdışında okuma fırsatı.
Sassyy aklı basinda bir kızsın sen .Her ne olursa olsun okuluna odaklan, söylemesi çok kolay diyebilirsin ama bu senin altından kalmayacagin bir şey değil inan ki.Döndüğünde daha iyi olacağının garantisini kendine verebiliyor musun?
turkiyedeki cevremi cok ozluyorum. ben her ortama ayak uydurabilirim yani yine insanlarla gulup egleniyorum ama gunun sonunda eve geldigimde icimdeki bosluk dolmuyor. sevgilimin eksikligi degil yani bu belki bir dost, aileden biri ne bileyim oyle bir eksiklik. yoksa sevgilimdeb ayrildim onu gormemek icin turkiyeye donecegim diye bir sey kesinlikle olamaz.
ablacim ben adam icin donecegim demiyorum ki. ben bu okulda, bu ulkede kendimi yalniz hissediyorum. yanimda ailem, arkadaslarim kimse yok ve gun bitip eve geldigimde icimde koca bir bosluk hissediyorum. bu adam evet sevgilimdi ama ayni zamanda ben sizin bahsettiginiz gibi hastane koridorlarinda surunurken de yanimdaydi. belki de icimdeki boslugun sebebi bu. yani ben ah hayatimda ask yok pes ediyorum demiyorum. yanimda kimsenin olmayisindan yakiniyorum bu bir dost olabilir anne olabilir baba olabilir.
ya okula gidiyorum derse giriyorum iste sohbetler “sunun basina if atsak duzelir, bunu agile yazalim, su projeyi su gune yetistirelim, bu hoca soyle” gibi. veya kitaplar filmler vs hani kalabalik bir ortamda ne konusulursa o. ama gunun sonunda beni uzen, sevindiren, heyecanlandiran seyleri paylasacagim kimse yok. konu ayriliktan acildigi icin yazmadim ama anne babamla bile maalesef 3 gunde bir konusuyorjm telefonda. yani her acidan yalniz hissediyorum. turkiyede yuz tane arkadasim var biri olmazsa biri olur yani oturur konusurum. bilmiyorum inanilmaz bir bosluktayim ve sebebinden bile emin degilim...
herkese selam, umarim guzel bir gun oluyordur.
iki yillik iliskim nisandan birkac gun once bitti. ikimizin de hatalari vardi tabi ama ben daha cok onu hatali goruyorum. o da kendisini hatali gordugunu soyluyordu ama ne kadar samimi bilmiyorum. butun yazi cok kotu gecirdim. onunla karsilasmamak icin ankaradan elimden geldigi kadar uzaklastim. tam ben iyilestim, kendime geldim derken okul basladi.
okulumuz yurt disinda ve biz birlikte yasiyorduk evi ortak almistik. kendisi evden cikmak istemedi. ben de o zaman parami ver ben cikayim dedim. parayi aldim evden de ayrildim. ben toplanirken o evde olmaz diyordum ama evdeydi hatta kutulari tasimama yardim etti hic konusmadan.
ben okulun icinde bir flat tuttum kendime simdilik iyiyim yani. yeni arkadaslar edindim ama tabi ki hepsi small talk yapacagim tipler. iste derste “su projeyi nasil yapsak, su hocayi droplasak, cikista kahve icelim” tarzi sohbetleri cevirip sonra dagiliyoruz. acikcasi gercek anlamda konusacagim bir arkadasim yok. ama o varken ne bileyim her seyi birlikte yapardik, ben bir seye uzulsem sevinsem heyecanlansam paylasacagim biri olurdu. su an bunun eksikligini asiri derecede yasiyorum.
ben de biriyle gorustum bir sure ama bilmiyorum kafa yapimiz uyusmadi. adam ingilizdi espri anlayislarimiz, hayata baktigimiz pencere hic uymadi yani. onu da saldim. su an yine basladigim yerdeyim.
kalk okula git, insanlarla gul eglen, ders bitince kutuphaneye gec calis, eve gel yuvarlan. bu dongunun icindeyim ve bunaldigimi asiri derecede sikildigimi hissediyorum. ne yapacagimi bilmiyorum turkiyedeyken kalabalik icindeyken bu kadar kotu degildim ama su an onu ozledigimi her anlamda hissediyorum. okulda neredeyse her gun goruyorum onu bana mi oyle geliyor yoksa gercekten oyle mi bilmiyorum ama o da cok durgun gibi.
bu okula gelebilmek icin cok cabalamistim ama simdi birakip turkiyedeki eski okuluma bile donmeyi dusunuyorum. hayattan ciddi anlamda zevk almiyorum, ne yapacagimi bilmiyorum, cok zor donemler de gecirdim ama bu kadar duygusal olarak dipte oldugumu hatirlamiyorum hic.
tavsiyesi olan, ayni seyleri yasamis olanlar varsa yazarlarsa cok sevinirim.
Bilkent de özlenir ama o konuda haklısın.. lakin neticede o da bitecekti, hayatımızın bazı dönemlerinde yalnızlığın buruk tadına içimiz bayılana kadar maruz kalıyoruz maalesef. Sen ayrılık acısı değil ağırlaştırılmış homesick yaşıyorsun bence, anı atlatmaya bakmanı, evde zamanın çabuk akmasını sağlayacak ve aklını meşgul edecek başka alışkanlıklar edinmeni (dünyanın en orijinal olmayan fikri fakat diziye başlamak bile iyi geliyor ), yapacakların hakkında checklist falan hazırlayıp onları yetiştirme telaşına düşmeni tavsiye ederim. Minicik de bedensel yorgunluk eklersek bu formüle, zaman daha hızlı akar, içindeki boşluk daha hızlı kapanır diye umuyorum.ayrildik evet...
turkiyedeki okulumu inanilmaz seviyorum yani burayi da seviyorum tabi imkanlari daha gelismis ama turkiyede ne bileyim en azindan ders bitince arkadaslarimla oturup sohbet edebilirdim, istedigim yerde gezebilirdim vs. cok kucuk bir yerde suanki okulum. insanlar genel olarak ders/proje odakli. bence kimsenin oyle dostu yok yani. ama ben alismisim ilk okuldan arkadaslarimla bile ayni universitede olmaya, bocaliyorum su an yanimda kimse olmayinca.