Hiçbir zaman birilerini kolayca sevip hayatına alabilen biri olmadım. Çok eskiden tek taraflı duygular beslediğimi düşündüğüm birisi vardı, zamanla şehirlerimiz ayrıldı o arada sırada bana ulaşmaya çalıştı ama ben hiç dönmedim. Çünkü uzun bir ilişkim vardı ve onun yeri bende hep farklıydı, bu kadar yüksek hissettiğim biriyle ilişkim varken arkadaşça bile görüşmek istemedim. O ilişkim zaten başka bir konu, yaşımız küçüktü tanıştığımızda çok uzun sürdü fazlaca kıskançtı, takıntı derecesinde seviyordu. Daha doğrusu ben takıntıyı sevgi sanıyordum:) okullar bitti mesleği aldık, ve yıllarca ne yapsam peşimi bırakmayan kişi bir anda bana hiç benzemeyen biri ile evlendi. Benim için büyük tramvaydı, 3 yıl geçti ancak atlatabiliyorum. Travmam onun hayatımda olmamasından daha çok insan ilişkilerine güvenimi yitirmemden ve onunla vakit geçirirken elimden kayan hayatımdan dolayı oldu. Kendisi hayatımdaki tek ilişkiydi. Ondan sonra değil birileri ile görüşmek bu durumun hayalini bile kurmak istemiyorum, ne evlilik ne aile kurmak gibi hevesim yok sanki hep yarım kalacakmışım kimseye güvenmeyecekmişim gibi geliyor. Hep kaçıyorum.
Ondan ayrıldıktan sonra bahsettiğim tek taraflı ama büyük duygular hissettiğimi düşündüğüm kişi çıktı karşıma. Öğrendim ki o duygular ve benim hissettiğim O çekim tek taraflı değilmiş, ama bu seferde onun ilişkisi var. Hep etrafımda olduğunu, bana ilgisi olduğunu hissettiriyor, arada tesadüfi (!) karşılaşmalar yaşıyoruz, beni görünce etraftakilerin bile fark edebileceği şekilde heyecanlanıyor. Nasılsın vb konuşup devam ediyoruz. Arada dillenmeyen ve bizi tanımayanların bile anlayabileceği bir şey var Ama karşı karşıya gelip hiç konuşmadık, eskiden de böyleydi zaten biz konuşmayı beceremezdik. Ben kaçıyorum, ona karşı duvar gibiyim, hislerimi belli ettiğimi düşünmüyorum. bir adım asla atamam çünkü Dediğim gibi ilişkisi var ve böyle bir durumda bana yapılmasını istemediğim bir şeyi kimseye asla yapmam. Sanki hislerimi belli edersem ilişkisini olumsuz yönde etkilerim diye korkuyorum. Belki de öyle bir niyeti yok hem ilişkisi devam etsin hem ben cepte olayım istiyor bilmiyorum o kadar güvenmiyorum ki kimseye.
O da ne geliyor ne gidiyor zaten. Çok sinirleniyorum, bu şekilde davranan başka birisi olsa çoktan silerdim ama onun yeri kendimi bildim bileli ayrı bende. Belki ona bir şeyler hissetmiyorum bile ama bu gizem ve travmamın en yoğun olduğu dönemde karşıma çıkması enerjimi topluyor bir şekilde. Neden çıkaramıyorum aklımdan bilmiyorum, yıllardır hiç konuşmadığım birini sevdiğimi
Düşünmüyorum, acaba takıntı mı yaptım diyorum ama onUnla olmayı da istemiyorum. Yaşım gereği tüm arkadaşlarım evleniyor, mesleğimi elime aldım gayet güzel bir mesleğim var ama ben Kendimi bu enerjiden sıyıramıyorum, ne onunla ne başkası ile bir ilişki düşünemiyorum. Her karşıma çıkana bir bahane buluyorum, gerçekten istemiyorım. Aman mantığıma yatsın da bir ilişki yaŞayayım da diyemiyorum. Önüme bakamıyorum ve kendime çok kızıyorum.İşin içinden çıkamıyorum. En büyük korkum onun evlendiğini görmek ve bu travmayı tekrar yaşamak:) Biraz uzun oldu ama Sizlere bu durumu anlatmak, dertleşmek istedim. Yorumlarınız için teşekkür ederim.
