Ayni evde devam yasamak…

Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Bizim bi akraba öyle yaptı. Oğlu geçindiriyo evi. Babada baslarında duruyo.
Çocuklar istemiyomuş babasız kalmayı. Seni vururuz diolarmış. Onlarda boşandı ev arkadaşlıgı devam

Bilmem yeni moda herhalde. Yeni bi aşka yelken açsan nolacak kıslanmayacak mı.
 
Önce sakinleşin konu sahibesi. Toparlanırsınız diye düşünüyorum. Sakin kalmayı başarırsanız destek alın evliliğiniz için. İlk öfkeniz, hırsınız geçsin. İkinizinde gururunuzdan büyük evlatlarınızın mutluluğu olmalı dile düşünüyorum.
 
İlk aklıma gelen adam 3 ay sonra sevgili yaparsa, bunu kaldırabilecek misiniz?
Yine aynı evde yaşayacaksanız neden ayrılıyorsunuz ki? Aşırı saçma bir fikir. Boşanacaksanız evleri de hayatları da ayırmalısınız.
Erkekler bosaninca çocuklardan da bosaniyor.Iyi düşünün.Ayni evde iki yabanci olmak sizi daha kötü hale getirir.Hele bir de hayatina baska bir kadin girerse zaten gitmek ister..Büyük sorunlariniz yoksa terapi alabilirsiniz cift olarak.Allah yardımciniz olsun
Boşanmaya ne gerek var, arkadaş gibi yaşayın işte. Bence çocuklar varsa öyle tartıştım boşandım olayı şımarıklık. Siz de karşı taraf da biraz alttan alın insanlar neyi paylaşımıyor anlamıyorum. İş güç, ev işi, İki küçük çocuğun hastalığı, yedir giydir bakım, oynama derdinden zaten kavgaya mecal kalmaz. Nasıl anlaşmazlık yaşayacak kadar iletişimde olmaya zamanınız oluyor valla aklım almıyor. Üstelik bir de ortak acınız var, travmanızı birlikte sarmak yerine neden işleri zorlaştırıyor birbirinizi kırıyorsunuz? Keşke oturup çözüm bulsanız ikiniz karşılıklı.

Sanirim yanlis ifade ettim kendimi, bosanma olmayacak tabi, ona ailem de izin vermez. Kari koca iliskisi olmayacak aramizda, öyle diyeyim.
Eger iyice sapitir bir de sevgili yapmaya kalkarsa tabii ki de bavuluyla kendini kapi önünde bulur.
 
Sanirim yanlis ifade ettim kendimi, bosanma olmayacak tabi, ona ailem de izin vermez. Kari koca iliskisi olmayacak aramizda, öyle diyeyim.
Eger iyice sapitir bir de sevgili yapmaya kalkarsa tabii ki de bavuluyla kendini kapi önünde bulur.
Lütfen böyle düşünceleriniz olmasın. Zira erkeğe bişey olmuyor, hayatına bakıyor sizin hayatınız zindan oluyor. Her yolu deneyin, boşanmak son çare olsun. Bakın bir ev için uğraştım diyorsunuz, çocuklar için çok beklediniz, kaybınız acılarınız var. Kendinize zaman tanıyın. Siz yapıcı olun, iki tane evladınız var.
 
Esim destege karsi ama ben psikologa gitmeye basladim. Yeni basladim daha, yarin ikinci seansim, kavgamizdan bahsedecegim elbet. Esime göre deli sacmasi, psikolog da neymis diyor

Böyle cahil bir tutumda olan insan maalesef cok var. Sizin gitmenize sevindim ama. En azindan kendiniz icin bir iyilesme sürecine girip kararinizi verebilirsiniz
 
Sanirim yanlis ifade ettim kendimi, bosanma olmayacak tabi, ona ailem de izin vermez. Kari koca iliskisi olmayacak aramizda, öyle diyeyim.
Eger iyice sapitir bir de sevgili yapmaya kalkarsa tabii ki de bavuluyla kendini kapi önünde bulur.
Öyle de çok saçma. Eşiniz var ama evli gibi değilsiniz. Aranızda karı koca ilişkisi yok ev arkadaşı gibisiniz ama hayatınıza birini alamıyorsunuz.
 
Sanirim yanlis ifade ettim kendimi, bosanma olmayacak tabi, ona ailem de izin vermez. Kari koca iliskisi olmayacak aramizda, öyle diyeyim.
Eger iyice sapitir bir de sevgili yapmaya kalkarsa tabii ki de bavuluyla kendini kapi önünde bulur.
sonsuza kadar cinsellik olmadan yaşabileceğinize inanıyor musunuz?
 
Benimde ikizlerim var. Yorucu oluyor hele ki 1-3 yaş arası felaket geçiyor. Gün içinde kendinize vakit ayırın. Yorgunluktan oluyor hep bunlar. Bırakın ev dağınık kalsın yemek olmasın makarna yiyin. Ruhen doymaya ihtiyacınız var. Mesela çocuklar uyuduktan sonra film gecesi yaptınız mı hiç?
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Aranızdaki bağı ortaya çıkarması için lütfen destek alın aile terapisi sorunun kaynağını çözecektir.
Böyle iyi anne baba olunuyorsa eşte olunur.
Sorunlar ikinizi çok yormuş belli
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Ayrılacaksanız beyfendi gitsin
Bu da yeni moda utanmadan hanımlara git diyorlar çirkefler
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Cocuk için ev icin bu kadar sarf etmişken, evliliginiz için neden caba sarf etmiyorsunuz, bi sure uzak kalın veya aile danısmanları var oraya gidebilirsiniz, sizin tercihiniz tabi ama bana evliliginiz bir sans hak ediyor gibi geldi
 
Zor şeyler yaşamışsınız, bunlar insanı ve evliliği yıpratabilecek şeyler.
Benim de ikizlerim var, çok zordur ikiz bakmak, yıpratır, normaldir.
Bence bu fikri unutun. Tartışmanın sıcaklığı ile böyle düşündünüz diye düşünüyorum. Sakinleşince normal yaşantınıza devam edin.
Çift terapisi ine yanaşmıyorsa siz kendiniz gidin. Sizdeki olumlu değişimi görünce belki kendisi de fikrini değiştirir.
İki küçük melek için bu evliliği bitirmeyin.Sabredin.
Hayır öncesinde mutsuz olsanız kötü şeyler yaşasanız anlarım da, yaşanan şeylerin etkisiyle bozulmuşsunuz. Bana toparlanırsınız gibi geldi.
 
Esim destege karsi ama ben psikologa gitmeye basladim. Yeni basladim daha, yarin ikinci seansim, kavgamizdan bahsedecegim elbet. Esime göre deli sacmasi, psikolog da neymis diyor
Bir süre daha gitmeye devam et sen dr una esim gelmek istemiyor deyin belki bir onerısı olur
 
Gayet normal ve sağlıklı bir bebeğim oldu ama ilk 1 sene eşime inanılmaz öfke doluydum. Hatta nefret. Adam ne yapsa gözüme batıyordu. Siz hem kayıp yaşamışsınız hem gebelik öncesi hem sonrası yıpratıcı bir süreçten geçmişsiniz. Ve en önemlisi ikiz bebek sahibisiniz. Çok ağır bir sorumluluk. Birbirinize girmeniz çok normal. Destek alırsanız sürecin daha iyi devam edeceğini düşünüyorum
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Aile terapistine gidin önce. Çok zorlu süreçler atlatmışsınız ikinizin de sinirlerinin bozulması çok normal ki hala küçük bebekleriniz.
 
ikiniz de birbirinize ağza alınmayacak şeyler söylemişsiniz elbette keşke olmasaydı.. ama o kadar bebiş beklemişsiniz zorlu süreçleri birlikte atlatmışsınız. bence bebeklerin bakımı vs psikolojinizi etkilemiş, çok şahit oluyoruz böyle durumlara. hemen karar vermemenizi öneririm. bebekleriniz çok minik, en azından onların hatrına hemen yuvanızı yıkmayın. ben olsam eşimle konuşurdum, kavga olayını elimizden geldiğince azaltalım (mümkünse olmasın, alttan alalım sabredelim) en azından çocukların etkilenmemesi için derdim. evet belki sevgi, saygı çokça kaybedilmiş ama belki çabalanırsa toparlanabilir, ben çocukların zorluğundan, etkilenen psikolojinizden kaynaklı olduğunu düşünüyorum.. belki biraz sabrederseniz ve büyürlerse daha farklı olabilir.
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Çocukları için ölüp biten, çok iyi baba olan birinin eşinin kıymetini bu kadar bilmemesi garip doğrusu.ilk defa bu mofeli görüyorum.
 
Sanirim yanlis ifade ettim kendimi, bosanma olmayacak tabi, ona ailem de izin vermez. Kari koca iliskisi olmayacak aramizda, öyle diyeyim.
Eger iyice sapitir bir de sevgili yapmaya kalkarsa tabii ki de bavuluyla kendini kapi önünde bulur.
Aynı evde evli olmayarak yaşayacaksanız, adamın dişarıdaki hayatına niye karışacaksınız ki, erkeğin kendini durdurabileceğini mi sanıyorsunuz? Evde olsun, yardımcı olsun ama evlilik hayatımız olmasın diyorsanız ilginç bir yaklaşım olmuş. Sizin aranızdaki sorun ne, anlaşılmıyor. Çocuk sürecinin yıpratması mı, başka bir uyumsuzluk problemi mi?
 
X