2.5 senelik ilişkiden sonra ayrıldık. Yaklaşık bir buçuk yıl kadar ayrı kaldık.
Ayrılık benim kararımdı. Başta o da istedi ama sonra yalvarıp yakarma faslı başladı. Ben istemedim. Başkasıyla tanıştım. Nişan yaptım. Mobilya falan aldık :) ama benden eski sevgilim hiç vazgeçmedi. Hissediyordum. Anneme kadar arayıp yalvarmıştır:) annemi de ağlattı o ağlamalarıyla. Nişanlıma hiç yansıtmadım ama beni devamlı arıyordu. Numara değiştirdim evi aradı. Fişini çektim telefonun bu sefer arkadaşlarımı arayıp yazmaya başladı. (Uzak şehirdeydik) O adamla mutsuz olacak engel olun konuşun bizi barıştırın vs diyormuş. Sonunda dediği de oldu. Mutsuz olduk. Çok kavga ettik nişanlımla. Çok kötü ayrıldım. Tabi diğeri tetikteymiş. Öğrendiği an geldi. Naz niyaz derken birkaç aya tamamen barıştık. Bir sene sonra evlendik. Haftaya kızımızı kucağımıza alıyoruz inşallah
Beklemek çözüm değil bence. Ne zaman vazgeçersen bazı şeyler o zaman gerçekleşiyor. Bir yerde okumuştum diyordu ki “ bir şeylerin sen vazgeçtiğin anda olması, evrenin sana sen bakarken soyunamıyorum deme şeklidir”
Ben ne nispet yaptım ne de hırs. Sadece öyle hissettim öyle yaptım. Eşim gerçekten hataları yüzünden pişman olmuş ki vazgeçmedi. Tüm bunların yaşanması gerekiyormuş.