- Konu Sahibi avukathanim
-
- #1
Merhabalar bayanlar. Uzun zamandır diyet başarı öykümü yazmak için sabırsızlanıyordum 68i görünce tartıda 800 grdan bişey olmaz yazayım dedim. Diyet günlüğümde bana destek olan ve olmaya devam eden bütün arkadaşlarıma ama özellikle de hikayemin 3 meleğine :TARHANABAZLAMA'maa.s. KELEBEKCİK'imeopuyorumnanaktan ve HAYAL'ime:1hug: sonsuz teşekkürler.
evet ben 1.70 boyunda tamı tamına 79 kilo yarım dünya biriydim. Kendimi o zamanlar 1.65 boyunda 73 kilo olan annemden zayıf görürdüm ama onun kıyafetleri bana olmazdı o an bile dank etmemişti kafama hiç bir şey. gün boyu hiç bi şeyden kendimi alıkoymazdım yememezlik etmezdim. big mc yerdim üstüne dürüm yerdim gece kokoreçler yarım ekmek tostlar pizzalar sürekli yenen patates kızartmaları paket paket yenen cipsler de cabası. öyle ki sebze diye birşeyin varlığını artık unutmuştum. herkes yüzüme hava basılmış gibi kocaman durduğunu söyledi. herkesle oturunca 'sen bi 5 kilo versen fıstık olursun' cümlelerine bozulmuyormuş gibi ama bozularak 'evet haklısın' demek içime otururdu. mağazaya gittiğimde kabinden çıkmışlığım yoktur. çünkü zaten üstüme olmuşluğu da yoktur hiç bir kıyafetin. en güzel giyinebileceğim zamanlarımı lisedeki arkadaşlarıma özenerek onlara 'nerden aldın' diye sorup mağazaya girdiğimde hiç bir şey almayarak geçirdim. herkes 'tarz'dı 'şekil'di. bense YARIM DÜNYA.. evde ailem hiç bir zaman az ye demedi annem kilo almama çok üzüldüğünü belirtirdi sadece. her alışverişe çıktığımda zayıflama kararı alırdım ama tabi kimse inanmazdı en başta da ben inanmazdım.
31 yaşında 43 kilo olan ablam boyu ondan 15 cm uzun olan kuzenimle aynı şeyleri giydiğinde içim acırdı ama ses çıkarmazdım. bir yerde XL bulunca hemen atlardım üstüne bu benim diye. hoş bazen xl bile olmazdı.
Hee tabi bunlar mağaza deneyimlerim. bir de sırf beden bulmak için gittiğim semt pazarlarına ne demeli herşey penye olduğundan kendimi büyük menderek gibi kıvrımlı hissederdim üzerime o denli yapıştıklarında. tek kelimeyle İĞRENÇTİ o günlerim hatırlamak bile üzücü.
Bu yaşıma kadar ailemin prensesi tatlı kız cici kız olarak büyütüldüğüm için çok şükür özgüvenimde herhangi bir zedelenmeye yol açmadı dışarıya karşı. bi ara her öğlen yemeğinde mc donaldsta olduğumu farkettim ve hep patates kızartması yediğimi de. o ara kiloyu düşünmeyi tamamiyle bıraktığımı da hatırlıyorum. snra bi gün annemle koca ekmek döneri yerken 'anne bana şu zerrin özerin ilaçtan alsana en azından psikolojik olarak yardımı olur ha ne dersin' dedim. annem hemen tamam dedi ve eczaneden aldık. dediğim gibi bu sadece ve sadece bir psikolojik destekti gerçekten istemeseydim ilacı da içerdim yemeğimi de yerdim.
O gün 13 nisandı. herkese söylüyordum 'ben diyete başladım' diye. herkes 'hadi hayırlsı' diyip araya aşağılayıcı bir gülümseme de sıkıştırıyordu(ailem dışında). ve ben ilk ay yememi düzene sokarak ama mc donaldsa da giderek canımın istediği heşeyi de yiyerek 5 kilo verdim. e tabi bu arada süper oldun sırtının yağları gitti kızım sen sırf yağmışsın yüzün çok iğrençti kocamandı laflarını da duymaya başladım. yani bir nevi gerçekler.. oysa ben 79 kiloyken de güzel bulurdum yüzümü
Ayaklarıma çektirdiğim eziyete mi yanayım yoksa giyemediğim kıyafetlere mi? Umudumu hiç bir zaman kaybetmedim çünkü ben artık kilolu olmak istemiyordum ben artık sokaktaki kızların nasıl güzel olduklarına, incecik bellerine bakmak istemiyordum. Ben de dar body giyip üzerine bolero giymek ya da şişmanlıktan ayağımı sıkan topuklu ayakkabıların bana da olmasını istiyordum. ama o zamanlar nerdeeeee dar body nerdeee bolero. diyorum ya topuklu ayakkabı bile bulamazdım ayağıma! balo kıyafetimle yandan çekilmiş bir fotom var ki görmeyin 2 metre yer kaplamışım ya resmen. şimdi onu giydiğimde uçuşuyorum içinde kelebek gibi:)
Kilo vermeden önce ÇOKKK agresif bir insandım hemen parlardım ama bunun sebebini blemezdim. şimdi nedenini çok daha iyi anlıyorum sadce takmadığımı zannettiğim o kilolarmış beni bu denli agresif yapan. şimdi çok sakin güleryüzlü bir insan oldum. kendimi mutlu hissediyorum. Hayatımda ilk defa uyguladığım sağlıklı beslenme programı sonuç verdi ve ben 2 gün once hayatımda ilk defa bolero giydim. sonra akşam erkek arkadaşımla çıkarken saçma sapan converse giyip üstüne kot giyip saçma bi gömlekle yanına gidip güzel mekanlara giderken giyilmeyecek vaziyette olmadım. streç kot giydim ve rengi de griydi. bunu da hiç bir zaman giyemedim evet çünkü çok şişman tutuyordu. altına topuklu ayakkabı ve üstüne belime azıcık oturan yarasa kollu bluz. bu benim için bir ilkti ve erkek arkadaşım da şok oldu. o gün birlikte eğlendiğimiz kadar hiç eğlenmedik çünkü ben sakindim mutluydum kendime güveniyordum. var mıydı ki daha ötesi??
Bir karar aldım uyguladım sonra 2. ayda KKyı buldum diyet günlüğü açtım kelebekcikim hayalim ve sonra da beni gizli takip eden sonradan ortaya çıkan diyet bazlamam ve diğer arkadaşlarım bana çok destek oldular ve ben aldığım her fazla lokma için onlara karşı sorumluluk hissettim. onlar benimle her gün sevindiler bazen üzüldler ama teselli etmeyi hiç bırakmadılar.. iyi ki varsınız meleklerim sizi seviyorum:)
Diyet süresince kilo verdiğimi kabul etmeyen tam dünya karşı komşumuza da buradan 'öpücüklerimi' yolluyorum. kendisi kilo vermeye karar verdiğim günden beri ye ye ye dedi ve kilo verdikçe de kabul etmedi verdiğimi. hala da etmiyor. kendisi 45 yasında ben 19 sanki aynı kulvardaymışız gibi saçmaladı kendi çapında.. nedendir bilinmez. herkes çok zayıfladın fıstık gisin dediğinde o susardı bişey söylediğinde de yüzünden gitti derdi. Ama ben gerçeği biliyordum zayıflıyordum inceliyordum güzelleşiyordum:) bunu neden anlattığımı tahmin etmişsinizdir. diyet süresince size destk değil köstek olmak isteyen bir sürü kişi olabilir. bu kişiler ailenizden de olabilir. ama moralinizi bozmadan onlara inat bu işi başarmaya çalışmak sizin yapmanız gereken. yoksa başarılı olamazsınız. bahanelere sığınmayın moralimi bozdular ondan yedim demeyin. ya da canım sıkkın stresteyim ondan yedim diye bişey yok! ben pisboğazım ondan yemek yedim derseniz şapka çıkartırım önünüzde. ama bence bunu da dememek için yeteri kadar yiyin. VE KENDİNİZE GÜVENİN. siz bayansınız özel varlıklarsınız güzelliğinizi soldurmayın derim ben. sağlığınızı kendi ellerinizle yok etmeyin. ben bu kiloalrı verdiğimden beri 4 katın dik merdivenlerini çıkarken nefessiz kalmıyorum. heryere yürüyerek gitmek istiyorum çünkü ayaklarım ağrımıyor. vs vs. :) anlatmaya kalksam daha da uzar gider eminim bu yazdıklarımla mesajı yerine ulaştırabildim.
sormak istediğiniz her soruya açığım memnuniyetle cevaplarım kendinize iyi bakın:)
(inşallah yeni hedefim olan 65e düştüğümde de bunu sizlerle paylaşırım:) sonrasında da 62 bizi bekler öpüyorum:))
İşteee benim hikayem de bu. umarım anlattıklarımı karman çorman etmemişimdir. umarım açıklayıcı ve yüreklendirici olmuştur yazım. iyi ki varsın KADINLAR KULÜBÜ:)
evet ben 1.70 boyunda tamı tamına 79 kilo yarım dünya biriydim. Kendimi o zamanlar 1.65 boyunda 73 kilo olan annemden zayıf görürdüm ama onun kıyafetleri bana olmazdı o an bile dank etmemişti kafama hiç bir şey. gün boyu hiç bi şeyden kendimi alıkoymazdım yememezlik etmezdim. big mc yerdim üstüne dürüm yerdim gece kokoreçler yarım ekmek tostlar pizzalar sürekli yenen patates kızartmaları paket paket yenen cipsler de cabası. öyle ki sebze diye birşeyin varlığını artık unutmuştum. herkes yüzüme hava basılmış gibi kocaman durduğunu söyledi. herkesle oturunca 'sen bi 5 kilo versen fıstık olursun' cümlelerine bozulmuyormuş gibi ama bozularak 'evet haklısın' demek içime otururdu. mağazaya gittiğimde kabinden çıkmışlığım yoktur. çünkü zaten üstüme olmuşluğu da yoktur hiç bir kıyafetin. en güzel giyinebileceğim zamanlarımı lisedeki arkadaşlarıma özenerek onlara 'nerden aldın' diye sorup mağazaya girdiğimde hiç bir şey almayarak geçirdim. herkes 'tarz'dı 'şekil'di. bense YARIM DÜNYA.. evde ailem hiç bir zaman az ye demedi annem kilo almama çok üzüldüğünü belirtirdi sadece. her alışverişe çıktığımda zayıflama kararı alırdım ama tabi kimse inanmazdı en başta da ben inanmazdım.
31 yaşında 43 kilo olan ablam boyu ondan 15 cm uzun olan kuzenimle aynı şeyleri giydiğinde içim acırdı ama ses çıkarmazdım. bir yerde XL bulunca hemen atlardım üstüne bu benim diye. hoş bazen xl bile olmazdı.
Hee tabi bunlar mağaza deneyimlerim. bir de sırf beden bulmak için gittiğim semt pazarlarına ne demeli herşey penye olduğundan kendimi büyük menderek gibi kıvrımlı hissederdim üzerime o denli yapıştıklarında. tek kelimeyle İĞRENÇTİ o günlerim hatırlamak bile üzücü.
Bu yaşıma kadar ailemin prensesi tatlı kız cici kız olarak büyütüldüğüm için çok şükür özgüvenimde herhangi bir zedelenmeye yol açmadı dışarıya karşı. bi ara her öğlen yemeğinde mc donaldsta olduğumu farkettim ve hep patates kızartması yediğimi de. o ara kiloyu düşünmeyi tamamiyle bıraktığımı da hatırlıyorum. snra bi gün annemle koca ekmek döneri yerken 'anne bana şu zerrin özerin ilaçtan alsana en azından psikolojik olarak yardımı olur ha ne dersin' dedim. annem hemen tamam dedi ve eczaneden aldık. dediğim gibi bu sadece ve sadece bir psikolojik destekti gerçekten istemeseydim ilacı da içerdim yemeğimi de yerdim.
O gün 13 nisandı. herkese söylüyordum 'ben diyete başladım' diye. herkes 'hadi hayırlsı' diyip araya aşağılayıcı bir gülümseme de sıkıştırıyordu(ailem dışında). ve ben ilk ay yememi düzene sokarak ama mc donaldsa da giderek canımın istediği heşeyi de yiyerek 5 kilo verdim. e tabi bu arada süper oldun sırtının yağları gitti kızım sen sırf yağmışsın yüzün çok iğrençti kocamandı laflarını da duymaya başladım. yani bir nevi gerçekler.. oysa ben 79 kiloyken de güzel bulurdum yüzümü
Ayaklarıma çektirdiğim eziyete mi yanayım yoksa giyemediğim kıyafetlere mi? Umudumu hiç bir zaman kaybetmedim çünkü ben artık kilolu olmak istemiyordum ben artık sokaktaki kızların nasıl güzel olduklarına, incecik bellerine bakmak istemiyordum. Ben de dar body giyip üzerine bolero giymek ya da şişmanlıktan ayağımı sıkan topuklu ayakkabıların bana da olmasını istiyordum. ama o zamanlar nerdeeeee dar body nerdeee bolero. diyorum ya topuklu ayakkabı bile bulamazdım ayağıma! balo kıyafetimle yandan çekilmiş bir fotom var ki görmeyin 2 metre yer kaplamışım ya resmen. şimdi onu giydiğimde uçuşuyorum içinde kelebek gibi:)
Kilo vermeden önce ÇOKKK agresif bir insandım hemen parlardım ama bunun sebebini blemezdim. şimdi nedenini çok daha iyi anlıyorum sadce takmadığımı zannettiğim o kilolarmış beni bu denli agresif yapan. şimdi çok sakin güleryüzlü bir insan oldum. kendimi mutlu hissediyorum. Hayatımda ilk defa uyguladığım sağlıklı beslenme programı sonuç verdi ve ben 2 gün once hayatımda ilk defa bolero giydim. sonra akşam erkek arkadaşımla çıkarken saçma sapan converse giyip üstüne kot giyip saçma bi gömlekle yanına gidip güzel mekanlara giderken giyilmeyecek vaziyette olmadım. streç kot giydim ve rengi de griydi. bunu da hiç bir zaman giyemedim evet çünkü çok şişman tutuyordu. altına topuklu ayakkabı ve üstüne belime azıcık oturan yarasa kollu bluz. bu benim için bir ilkti ve erkek arkadaşım da şok oldu. o gün birlikte eğlendiğimiz kadar hiç eğlenmedik çünkü ben sakindim mutluydum kendime güveniyordum. var mıydı ki daha ötesi??
Bir karar aldım uyguladım sonra 2. ayda KKyı buldum diyet günlüğü açtım kelebekcikim hayalim ve sonra da beni gizli takip eden sonradan ortaya çıkan diyet bazlamam ve diğer arkadaşlarım bana çok destek oldular ve ben aldığım her fazla lokma için onlara karşı sorumluluk hissettim. onlar benimle her gün sevindiler bazen üzüldler ama teselli etmeyi hiç bırakmadılar.. iyi ki varsınız meleklerim sizi seviyorum:)
Diyet süresince kilo verdiğimi kabul etmeyen tam dünya karşı komşumuza da buradan 'öpücüklerimi' yolluyorum. kendisi kilo vermeye karar verdiğim günden beri ye ye ye dedi ve kilo verdikçe de kabul etmedi verdiğimi. hala da etmiyor. kendisi 45 yasında ben 19 sanki aynı kulvardaymışız gibi saçmaladı kendi çapında.. nedendir bilinmez. herkes çok zayıfladın fıstık gisin dediğinde o susardı bişey söylediğinde de yüzünden gitti derdi. Ama ben gerçeği biliyordum zayıflıyordum inceliyordum güzelleşiyordum:) bunu neden anlattığımı tahmin etmişsinizdir. diyet süresince size destk değil köstek olmak isteyen bir sürü kişi olabilir. bu kişiler ailenizden de olabilir. ama moralinizi bozmadan onlara inat bu işi başarmaya çalışmak sizin yapmanız gereken. yoksa başarılı olamazsınız. bahanelere sığınmayın moralimi bozdular ondan yedim demeyin. ya da canım sıkkın stresteyim ondan yedim diye bişey yok! ben pisboğazım ondan yemek yedim derseniz şapka çıkartırım önünüzde. ama bence bunu da dememek için yeteri kadar yiyin. VE KENDİNİZE GÜVENİN. siz bayansınız özel varlıklarsınız güzelliğinizi soldurmayın derim ben. sağlığınızı kendi ellerinizle yok etmeyin. ben bu kiloalrı verdiğimden beri 4 katın dik merdivenlerini çıkarken nefessiz kalmıyorum. heryere yürüyerek gitmek istiyorum çünkü ayaklarım ağrımıyor. vs vs. :) anlatmaya kalksam daha da uzar gider eminim bu yazdıklarımla mesajı yerine ulaştırabildim.
sormak istediğiniz her soruya açığım memnuniyetle cevaplarım kendinize iyi bakın:)
(inşallah yeni hedefim olan 65e düştüğümde de bunu sizlerle paylaşırım:) sonrasında da 62 bizi bekler öpüyorum:))
İşteee benim hikayem de bu. umarım anlattıklarımı karman çorman etmemişimdir. umarım açıklayıcı ve yüreklendirici olmuştur yazım. iyi ki varsın KADINLAR KULÜBÜ:)
Son düzenleme: