merhaba doktor hanım, benim sorunum kendıme aşırı derecede güvensızlıgım var.
çocukluğumda maddı anlamda cok sıkıntıdaydık. ilkokulda bunu pek hissetmedim cunku mahalle okulundaydım ve ekonomık duzeyı bızımle denk aılelerın cocuklarıydı arkadaşlarım.ailem ellerinden geldıgınce uzerıme tıtredıler ve maddı sııntılar cektıgı,egitim seviyelerı çok iyi olmadığından benım aynı sıkıntıları yaşamamam için uğraştılar.ben de zaten çok meraklı çok çalışkan bir öğrenciydim, kendıme de cok fazla guvenıyordum.ama aılemın ve hocalarımın beklentılerı yuzunden kısıtlandım bazı konularda.resım yapmak oyun oynamak yerıne sureklı ders çalışmam istenirdi.buyudukce ılgım arkadaslarım uzerıne yogunlaşınca derslerıme daha az (aslında normal sevıyede) vakıt ayırmaya başladım ve bu ben de sucluluk duygulrı yaratırdı hep.sankı aılemın yasadıgı sıkıntılar yuzumdenmıs onların emeklerını boşa cıkarıyormusum gıbı hıssedıyordum.ki annem yasadıklarından öturu olsa gerek en ufak başarısızlıgımda uzuntusunu umutsuzlugunu fazlasıyla yasardı ve anlardım ben de.
derslerımı son zamanlarda aksatmama ve ıyı bır okulda olmamama ragmen anadolu lısesıne yerleştım.tabı cok sevındık ama o zamana kadar farkında olmadıgım en azından bana kendımı kötu hıssettırmeyen aılemın maddı durumu, annemın babamın mesleği benım için çok önemlı sorun halıne geldı.okulda hep zengın rahat tıpler vardı benım aılemse yetıstıklerı cevreden görduklerıyle benı bırcok konuda kısıtlamaya başlamışlardı istediğim gibi davranamıyordum. arkadaşlarımın annesı babası eğıtımlı ıyı işleri olan ınsanlardı,giydıklerı yaptıkları herşey benım ıcın cok farklıydı ve bu durum benı cok etkıledı.aılemı arkadaşlarımla tanıstırmak ıstemıyordum suan söylerken kendmden utanıyorum ama onlardan utanıyordum sonra da bunun ıcın kendımı sucluyordum.erkek arkadaşım olsun ıstemıyordum çünkü aılem onların aılelerı gıbı degıldı utanıyordum.arkadaşlarımı kıskanmaya başladım, hep kendı ıcımdeydı ama bunlar.hep sevılen bırı oldum aslında arkadas cevrem de vardı ama bu sanırım ruh halımı dısarı yansıtmıyor olmamdan.zorlayınca cok rahat kendıne guvenıyor gıbı görunebılıyorum cunku.bir dönem en ufak şeyde utanıp kıpkırmızı suratla dolaşıyor olmamı saymazsam tabı ciddi ciddi kafama takmıstım hıckımseyle rahat konusamıyordum kendımı aşağı gördüğüm için.
şimdi üniversitede oldukca ıyı bır bölumdeyım.ama yıne aynı sorunlarım devam edıyor.en yakın arkadaşım dahıl ınsanları kıskanıyorum onların mutluluklarını, giydiklerini, başarılarını..kendımı onlardan aşağı göruyorum ve bu benı cok etkılıyor kendımı bırılerıyle kıyaslayıp da yetersız gördugum an hıcbırsey yapamıyorum mucadele edemıyorum.en kötusu aılemden yaşadıgım yerden hala utanıyorum.erkek arkadaşım var çok iyi çok anlayışlı..ama onunla aılem konusunda konusamıyorum.onun aılesı çok egıtımlı kulturlu kısıler ve ekonomık durumları oldukca ıyı, sanırım bu yuzden utanıyorum.. ve bu durum benı cok uzuyor kendımı cok kötu hıssedıyorum zaman zaman rahat hıssedıyorum kendımı ama sankı en ufak bır boş bulunmamda utanca burunuyorum kaçıyorum ..çevremde oldukça dıkkat ceken guzel bulunan bırı olmama ragmen de kendımı hıc begenmıyorum.hayatın anlamsız oldugunu düşünuyorum şu sıralar hep.artık baş edemıyorum..dışardan bakılınca çogu kez hersey yolunda gıbı görunuyor ama ıcımde bambaşka seyler var..bu ruh halım burada yazamadıgım daha bır cok soruna yol açtı hayatımda..ne yapmalıyım sızce tedavı mı olmalıyım ve bu durumdan tamamen kurtulma şansım var mı..? lütfn yardım edın..teşekkür ediyorum şimdiden.
çocukluğumda maddı anlamda cok sıkıntıdaydık. ilkokulda bunu pek hissetmedim cunku mahalle okulundaydım ve ekonomık duzeyı bızımle denk aılelerın cocuklarıydı arkadaşlarım.ailem ellerinden geldıgınce uzerıme tıtredıler ve maddı sııntılar cektıgı,egitim seviyelerı çok iyi olmadığından benım aynı sıkıntıları yaşamamam için uğraştılar.ben de zaten çok meraklı çok çalışkan bir öğrenciydim, kendıme de cok fazla guvenıyordum.ama aılemın ve hocalarımın beklentılerı yuzunden kısıtlandım bazı konularda.resım yapmak oyun oynamak yerıne sureklı ders çalışmam istenirdi.buyudukce ılgım arkadaslarım uzerıne yogunlaşınca derslerıme daha az (aslında normal sevıyede) vakıt ayırmaya başladım ve bu ben de sucluluk duygulrı yaratırdı hep.sankı aılemın yasadıgı sıkıntılar yuzumdenmıs onların emeklerını boşa cıkarıyormusum gıbı hıssedıyordum.ki annem yasadıklarından öturu olsa gerek en ufak başarısızlıgımda uzuntusunu umutsuzlugunu fazlasıyla yasardı ve anlardım ben de.
derslerımı son zamanlarda aksatmama ve ıyı bır okulda olmamama ragmen anadolu lısesıne yerleştım.tabı cok sevındık ama o zamana kadar farkında olmadıgım en azından bana kendımı kötu hıssettırmeyen aılemın maddı durumu, annemın babamın mesleği benım için çok önemlı sorun halıne geldı.okulda hep zengın rahat tıpler vardı benım aılemse yetıstıklerı cevreden görduklerıyle benı bırcok konuda kısıtlamaya başlamışlardı istediğim gibi davranamıyordum. arkadaşlarımın annesı babası eğıtımlı ıyı işleri olan ınsanlardı,giydıklerı yaptıkları herşey benım ıcın cok farklıydı ve bu durum benı cok etkıledı.aılemı arkadaşlarımla tanıstırmak ıstemıyordum suan söylerken kendmden utanıyorum ama onlardan utanıyordum sonra da bunun ıcın kendımı sucluyordum.erkek arkadaşım olsun ıstemıyordum çünkü aılem onların aılelerı gıbı degıldı utanıyordum.arkadaşlarımı kıskanmaya başladım, hep kendı ıcımdeydı ama bunlar.hep sevılen bırı oldum aslında arkadas cevrem de vardı ama bu sanırım ruh halımı dısarı yansıtmıyor olmamdan.zorlayınca cok rahat kendıne guvenıyor gıbı görunebılıyorum cunku.bir dönem en ufak şeyde utanıp kıpkırmızı suratla dolaşıyor olmamı saymazsam tabı ciddi ciddi kafama takmıstım hıckımseyle rahat konusamıyordum kendımı aşağı gördüğüm için.
şimdi üniversitede oldukca ıyı bır bölumdeyım.ama yıne aynı sorunlarım devam edıyor.en yakın arkadaşım dahıl ınsanları kıskanıyorum onların mutluluklarını, giydiklerini, başarılarını..kendımı onlardan aşağı göruyorum ve bu benı cok etkılıyor kendımı bırılerıyle kıyaslayıp da yetersız gördugum an hıcbırsey yapamıyorum mucadele edemıyorum.en kötusu aılemden yaşadıgım yerden hala utanıyorum.erkek arkadaşım var çok iyi çok anlayışlı..ama onunla aılem konusunda konusamıyorum.onun aılesı çok egıtımlı kulturlu kısıler ve ekonomık durumları oldukca ıyı, sanırım bu yuzden utanıyorum.. ve bu durum benı cok uzuyor kendımı cok kötu hıssedıyorum zaman zaman rahat hıssedıyorum kendımı ama sankı en ufak bır boş bulunmamda utanca burunuyorum kaçıyorum ..çevremde oldukça dıkkat ceken guzel bulunan bırı olmama ragmen de kendımı hıc begenmıyorum.hayatın anlamsız oldugunu düşünuyorum şu sıralar hep.artık baş edemıyorum..dışardan bakılınca çogu kez hersey yolunda gıbı görunuyor ama ıcımde bambaşka seyler var..bu ruh halım burada yazamadıgım daha bır cok soruna yol açtı hayatımda..ne yapmalıyım sızce tedavı mı olmalıyım ve bu durumdan tamamen kurtulma şansım var mı..? lütfn yardım edın..teşekkür ediyorum şimdiden.