- Konu Sahibi kaderim_48
- #1
ben eşimle aşk evliliği yaptım...severek evlendim...ölümüne sevdim...ailemi kıracak kadar..ailem tarafından okeylenmiyen bir evlilikti...evlenmeden önce 3 yıllık bir arkadaşlığımız vardı...ama tam anlamıyla onu tanıyamamışım...çok seviyorum dediğiniz insanı bir anda değişmiş olarak görüyorsunuz...severken yanlışlarını farketmiyor sonra da
şaşırıyorsunuz...benim eşim maço birisidir...zaten kadir inanıra benzemesinden dolayı aşık olmuştum...ama bu kadar fazla olduğunu bilmiyordum...kaba kuvvet kullanacak kadar olması beni yıpratmıştı...aileme gidemiyordum..çünkü çok kırgındılar...eşimde bunu bildiği için astığım astık hesabı beni çok hırpaladı...intihar etmek için çok düşündüm...ama çocuklarımı kıyamadım...annemle babam ayrı oldukları için kendim babasızlığın ne olduğunu bildiğimden çocuklarıma o duyguyu yaşatmıyayım diye şiddeti bile göz yumdum...babam bir başkasıyla evliydi ..çocuklarımla babam beni zaten kabul etmezdi...
annem köyde kendi emeğiyle geçinen birisiydi...ona da gidemezdim...katlandım açıkcası...
sıktım dişimi...geceleri ağladım gündüzleri çalıştım ...çocuklarımı hiç kimseye muhtaç etmedim...hemde amele gibi çalıştım...tarlada...hiç yorulmadım...ama eve geldiğim zaman
karanlığa gelmiş gibi oluyordum...yani benim dünyam kararıyordu...üstelik ben bu insanı
çok seviyordum...hemde ölümüne..
çocuklarımı büyüttüm...dayandım..yılmadım...hala evliliğimi bir sürdürüyorum...
tabiki artık kaba kuvvet kullanamıyor...aslanlar gibi oğlum var...en son oğlum 15 yaşında iken kaba kuvvet kullanmıştı..hiç suçum yokken...oğlum o gün" baba bir daha anneme
vurursan beni kaybedersin"dedi...terkederim evi dedi...o günden beri artık kaba kuvvet kullanamıyor..çocuklarda büyük olunca...bir de alkol kullandığı için ne yaptığını bilmiyor...sonra pişman oluyor ama kırılan kalbi tamir etmek mümkün değil..hep kendi doğrularına inanan-gaddar bir o kadarda dürüst ve baba birisi...çocukları için canını verir...
hala seviyorum ama artık aşk diye bir şey yok...bitti...asla saygıda kusur etmedim...lafının üzerine laf koymadım...o bir çalıştıysa ben iki çalıştım...kendi buldu kendi çeksin diyenlere
(annem-babam olsa bile)derdimi anlatmadım...duvarlarla konuştum...o günlerimi hatırlamak dahi istemiyorum...en güzel günlerim olması gerekirdi...ne yazıkki...
şu an iyiyim...çalışıyorum...çocuklarım okuyor-çalışıyorlar...maddi durumumuz da iyi..şükürler olsun...ama ben çocuklarıma mantık evliliği yapmalarını istiyorum...aşk da olsun ama mantık hep ilk pilanda olsun...kendimi örnek gösteriyorum onlara...aşkın gözü kör...göremiyorsunuz diyorum...aşk la yapılan evlilikler günümüzde daha başarısız...
mantıklı evlilikler daha başarılı...sadece aşkla bir yere varılmıyor...ben aşk evliliği yaptığım için pişmanım ama çocuklarım bütün pişmanlıklarımı gideriyor...onların sayesinde hayattayım...Allah uzun ömürler versin...27 yıllık evliyim...ben çok mücadele verdim..
çocuklarımın bu şekilde bir hayat sürmemesi için elimden geleni yapacağım..
arkadaşlar ne olur beni yargılamayın...kınamayın..buraya yazıyorum ve açılıyorum...elbette herkesin kendine göre derdi var..bu site kadınlar la ilgili olduğu için yazıyorum....keşke hepinizle tanışma şansım olsaydı...insanın tanımadığı birisine kendini anlatması daha kolay...kendimi haklı çıkarmak veya acındırmak için yazmıyorum..içimden geldiği için yazıyorum...bu yazdıklarımı eşimin önünde de konuşabilecek kadar açık yürekliyim...nasıl kaba kuvvet kullandığını her zaman hatırlatıyorum ona...ama gel bu yürek onu çok sevmişti...çocuklarım olmasaydı katlanırmıydım...
bir de kadınların ekonomik özgürlüğü mutlaka olmalı...bu gibi durumlarda kendi ayaklarının üstüne basabilmeli...benim o şansım o zaman yoktu..şimdi var...
bence aşk evliliği değil mantık evliliği yapmalı diye düşünüyorum...sizce?
şaşırıyorsunuz...benim eşim maço birisidir...zaten kadir inanıra benzemesinden dolayı aşık olmuştum...ama bu kadar fazla olduğunu bilmiyordum...kaba kuvvet kullanacak kadar olması beni yıpratmıştı...aileme gidemiyordum..çünkü çok kırgındılar...eşimde bunu bildiği için astığım astık hesabı beni çok hırpaladı...intihar etmek için çok düşündüm...ama çocuklarımı kıyamadım...annemle babam ayrı oldukları için kendim babasızlığın ne olduğunu bildiğimden çocuklarıma o duyguyu yaşatmıyayım diye şiddeti bile göz yumdum...babam bir başkasıyla evliydi ..çocuklarımla babam beni zaten kabul etmezdi...
annem köyde kendi emeğiyle geçinen birisiydi...ona da gidemezdim...katlandım açıkcası...
sıktım dişimi...geceleri ağladım gündüzleri çalıştım ...çocuklarımı hiç kimseye muhtaç etmedim...hemde amele gibi çalıştım...tarlada...hiç yorulmadım...ama eve geldiğim zaman
karanlığa gelmiş gibi oluyordum...yani benim dünyam kararıyordu...üstelik ben bu insanı
çok seviyordum...hemde ölümüne..
çocuklarımı büyüttüm...dayandım..yılmadım...hala evliliğimi bir sürdürüyorum...
tabiki artık kaba kuvvet kullanamıyor...aslanlar gibi oğlum var...en son oğlum 15 yaşında iken kaba kuvvet kullanmıştı..hiç suçum yokken...oğlum o gün" baba bir daha anneme
vurursan beni kaybedersin"dedi...terkederim evi dedi...o günden beri artık kaba kuvvet kullanamıyor..çocuklarda büyük olunca...bir de alkol kullandığı için ne yaptığını bilmiyor...sonra pişman oluyor ama kırılan kalbi tamir etmek mümkün değil..hep kendi doğrularına inanan-gaddar bir o kadarda dürüst ve baba birisi...çocukları için canını verir...
hala seviyorum ama artık aşk diye bir şey yok...bitti...asla saygıda kusur etmedim...lafının üzerine laf koymadım...o bir çalıştıysa ben iki çalıştım...kendi buldu kendi çeksin diyenlere
(annem-babam olsa bile)derdimi anlatmadım...duvarlarla konuştum...o günlerimi hatırlamak dahi istemiyorum...en güzel günlerim olması gerekirdi...ne yazıkki...
şu an iyiyim...çalışıyorum...çocuklarım okuyor-çalışıyorlar...maddi durumumuz da iyi..şükürler olsun...ama ben çocuklarıma mantık evliliği yapmalarını istiyorum...aşk da olsun ama mantık hep ilk pilanda olsun...kendimi örnek gösteriyorum onlara...aşkın gözü kör...göremiyorsunuz diyorum...aşk la yapılan evlilikler günümüzde daha başarısız...
mantıklı evlilikler daha başarılı...sadece aşkla bir yere varılmıyor...ben aşk evliliği yaptığım için pişmanım ama çocuklarım bütün pişmanlıklarımı gideriyor...onların sayesinde hayattayım...Allah uzun ömürler versin...27 yıllık evliyim...ben çok mücadele verdim..
çocuklarımın bu şekilde bir hayat sürmemesi için elimden geleni yapacağım..
arkadaşlar ne olur beni yargılamayın...kınamayın..buraya yazıyorum ve açılıyorum...elbette herkesin kendine göre derdi var..bu site kadınlar la ilgili olduğu için yazıyorum....keşke hepinizle tanışma şansım olsaydı...insanın tanımadığı birisine kendini anlatması daha kolay...kendimi haklı çıkarmak veya acındırmak için yazmıyorum..içimden geldiği için yazıyorum...bu yazdıklarımı eşimin önünde de konuşabilecek kadar açık yürekliyim...nasıl kaba kuvvet kullandığını her zaman hatırlatıyorum ona...ama gel bu yürek onu çok sevmişti...çocuklarım olmasaydı katlanırmıydım...
bir de kadınların ekonomik özgürlüğü mutlaka olmalı...bu gibi durumlarda kendi ayaklarının üstüne basabilmeli...benim o şansım o zaman yoktu..şimdi var...
bence aşk evliliği değil mantık evliliği yapmalı diye düşünüyorum...sizce?