Aşk ateşle oynamaktır, sevgi ise su ile...

Geçen gün aşkla ilgili kısa bir sohbet yaptık arkadaşlarımla Kısa oldu çünkü biri öyle bir şey dedi ki “Evet işte bu!” dedim kendi kendime “Ne aşkı ya?” dedi “İnsan bu hayatta bir tek kendini mutlu etmek ister, bir başkasını mutlu etmeye çalışıyormuş gibi gözüküyorsa bile bu yine kendi içindir” diye de ekledi ‘Bütün bu sevmek istiyorum’lar, ‘Onun için canımı veririm’ler, ‘Beni hak etmedi’ler Hepsi birer aldatmaca mıydı? İnsanın kendi kendini aldatmalarından biri miydi?


DAHA MUTLULAR

Bir düşünecek olursak, insan her zaman kendi çıkarları doğrultusunda hareket eden bir varlıktır Bir başkasına yardım ediyormuş gibi görünse de, ya onun acısından keyif alıyor, ya zaman öldürüyor, ya da birine yardım etmiş olmanın keyfine varıyordur Ne kadar bencil yaratıklar olduğumuzu düşünecek olursak, ürkmememiz işten bile değil İnsanın en büyük dilemmasıdır, aşk Kendi kendini mutlu etmeye çalışırken düştüğü bir mutsuzluk yoludur İnsan kendinden başka neyi düşünür ki bu hayatta? “Senin için canımı veririm” diyenlere bir göz atın Hakikaten o gün gelse, kim kime canını verir? Zaten vereni de tedavi etmeye çalışıyoruz biliyorsunuz Bu normal değil, bunda bir şey var diyoruz

Aman kimse kimseye canını falan zaten vermesin, konu bu değil Konu birini o kadar seviyormuşçasına drama yapmak ve o dramaya inanarak yaşamak Kim kimin o kadar umurunda ki “Sadece senin iyi olmanı isterim” diye bir ayrılık biçimi var mı? Varsa, buradaki sevgi sorgulanmaz mı? En yüksek sevgi mertebesinin anne, baba olduğunu varsayacak olursak, hangi anne, baba çocuğunu sevgiden rahat bırakmış ki sevgili bıraksın

Sevgiden ağlıyormuşuz, sevgiden kahroluyormuşuz, terk edildik diye kendimizi yerlere atıyormuşuz Bırakın bunları Allah aşkına Biz kendimize ağlamıyoruz da neye ağlıyoruz Adamlar, kadınlar bizsiz daha mutlular diye ağlamıyor muyuz? Bizsiz daha mutlu olduklarına üzüldüğümüz insanları nasıl olur da sevdiğimizi savunabiliyoruz


AŞK EZER GEÇER

Aynı herhangi bir cenazede yine kendine ağlayan insanlar gibi kaybettiklerimize hep aynı nedenden ağlıyoruz “Onsuz ne yaparım?” sorusunun altında herhangi bir sevgi hissiyatı göremiyorum Onsuz ne yapan kim? Yine sen! “Sen, sana ağla dur” durumu bu

Karşımızdakileri sandığımız kadar seviyor olsak, bu kadar ağlar mıydık diye düşünüyorum Sevdiğimiz insan bir başkasıyla daha mutlu oluyorsa bu duruma aksine seviniyor olmamız gerekmez mi? Kendi kendime sordum durdum “Yahu ben bu hayatta kimseleri sevmemiş miyim?” Böyle düşünüp tartacak olursak böyle bir sonuç çıkıyor ortaya Oyuncağını kaybetmiş de mızıklanmaya başlamış çocuklar gibiyiz hepimiz Bu ister sevgili olsun, ister dost olsun bu iş böyle Kendi bencilliklerimizden sıyrılmadığımız sürece de böyle devam edecek Kaybettiğimiz her şeyde olduğu gibi kendi kendimize acıyarak boşuna kahroluyoruz

Çok sevdiğimiz, değer verdiğimiz şeyleri kaybettiğimizde üzülmemiz çok doğal Ben buna bir şey demiyorum Fakat biraz akıl yoluyla duruma yaklaşacak olursak sevgiden ağlanmayacağını da fark etmiş oluruz İnsan hırsından ağlayabilir, özlemden ağlayabilir, sevgiden ise asla Birini çok sevseydik durum aynen şöyle olurdu: “Ah ne güzel, yeni sevgilisiyle ne mutlu, işinde ne kadar başarılı olmuş, bensiz hayatı ne güzel gidiyor, onun adına çok seviniyorum” gibi Oysa bizde tablo öyle mi? Değil Önce yeni sevgiliye laf eder, çamur atarız Sonra adam ya da kadın başarısız olduğunda mutlu oluruz Sizi düşünüp üzülse, arada bir mesaj atsa egolarımızı tatmin ettiğimizden seviniriz

Sevgi cahili bir dünyayız biz Aşk insanı olmak savaşçı olmak demektir Savaşçı olmayanları aşk, ezer geçer


SEVGİYLE YÜRÜ

“Her yerde ve her zaman sevileceğim, sevilmek istiyorum, çok sevmek istiyorum” ya da “Çok sevdim” diye dolaşırız Ben bizim sevgiden hiçbir şey anlamadığımızı düşünüyorum Platonik aşkları zaten tamamıyla ayrı bir kategoriye koyuyorum Âşık olmak istiyoruz biz Ve oluyoruz da Fakat bu aşkları sevgiye dönüştürme konusunda son derece yetersiz ve cahiliz Böylelikle bir aşktan öbürüne, bir hayal kırıklığından diğerine koşup duruyoruz

Aşk ateşle oynamaktır, sevgi ise su ile Bir insan sevgilisinden ayrıldı diye o insanı artık sevmiyorsa, biz sevmeyi aslında hiç bilmiyoruz demektir Ağla ağla kendine ağla Hep bana, hep banalarla yürümez bu hayat Kafamızı bir o taşa bir bu taşa vurur dururuz

Sevgi gibi kavramları aşkla sınırlı tutuyor, acılardan acılara koşuyoruz Şu aşkın kavuşamamaktan ileri gelen, tamamen hayallerinizin büyütebileceği oranda büyüyebilen, tozdan yapılma bir duygu olduğunu anlamak ve onu sevgi ile karıştırmamak gerekiyor diye düşünüyorum Sevgi ile her ayrılığın, her kaybın daha kolay üstesinden gelebileceğimize inanıyorum İskender Pala’nın Şah ve Sultan’ından bir alıntı: "Sevgiyle yürü babacığım, sevgi ile yürü, ta ki hakikate eresin"