- 15 Haziran 2022
- 858
- 767
- 33
- Konu Sahibi Peripadisahininkizi
- #1
Şimdiye kadar neden sessiz olduğumu ve bunun beni neden özgüvensiz gösterdiğini daha yeni anlamaya başladım.
Özgüvensiz olduğumu da hiç kabul etmedim aslında kendimi çok beğeniyordum. Kendini bu kadar beğenen , bazı hataları kendine yakıştıramayan biri de özgüvensiz olmamalıydı. Ama bu mükemmelliyetçilik aynı zamanda özgüvensizliği de içinde barındırıyor sanırım bunu kabul etmem gerek.
Özellikle farklı insanlar gördükçe onların hiç umursamadan istedikleri ve içinden geldiği gibi konuştuklarını ve asla pot kırdıklarını düşünmediğini fark ettim. Bunu iyi anlamda da kötü anlamda da söylüyorum. Yani iyilik içtenlikle aklındakileri konuşanı da, ağzına geleni söyleyip patavatsızlık yapanı da hiç de düşünerek yapmıyor ve pişman da olmuyor gibi.
Bense her konuştuğum kelimeyi cümleyi gece yatağa yattığımda analiz ettim. Bazen konuşurken kelimeler zor çıkardı bazen de hazır cevap olmadığımı sessiz kalıp aptal gibi göründüğümü düşünüyordum. Bunları da kendime yakıştıramıyordum çünkü aslında kapasitemin yüksek olduğunu ve her şeyi mükemmel yapabileceğimi düşündüm.
bu da gittikçe ortamda sessiz ve ezik birine dönüştürdü hata yapmak yerine konuşmamayı tercih ettim en azından hata yaptığımı saçmaladığımı falan düşünmeyecektim.
Evet ergen bir dönemde değil koskoca 32 yaşında bir kadın oldum ve bu duygulardan yine çıkamadım.
Özgüvensiz olduğumu da hiç kabul etmedim aslında kendimi çok beğeniyordum. Kendini bu kadar beğenen , bazı hataları kendine yakıştıramayan biri de özgüvensiz olmamalıydı. Ama bu mükemmelliyetçilik aynı zamanda özgüvensizliği de içinde barındırıyor sanırım bunu kabul etmem gerek.
Özellikle farklı insanlar gördükçe onların hiç umursamadan istedikleri ve içinden geldiği gibi konuştuklarını ve asla pot kırdıklarını düşünmediğini fark ettim. Bunu iyi anlamda da kötü anlamda da söylüyorum. Yani iyilik içtenlikle aklındakileri konuşanı da, ağzına geleni söyleyip patavatsızlık yapanı da hiç de düşünerek yapmıyor ve pişman da olmuyor gibi.
Bense her konuştuğum kelimeyi cümleyi gece yatağa yattığımda analiz ettim. Bazen konuşurken kelimeler zor çıkardı bazen de hazır cevap olmadığımı sessiz kalıp aptal gibi göründüğümü düşünüyordum. Bunları da kendime yakıştıramıyordum çünkü aslında kapasitemin yüksek olduğunu ve her şeyi mükemmel yapabileceğimi düşündüm.
bu da gittikçe ortamda sessiz ve ezik birine dönüştürdü hata yapmak yerine konuşmamayı tercih ettim en azından hata yaptığımı saçmaladığımı falan düşünmeyecektim.
Evet ergen bir dönemde değil koskoca 32 yaşında bir kadın oldum ve bu duygulardan yine çıkamadım.
