Daha önceki konularınıza da yazmıştım. Anlıyorum ki önceki durumunuzdan daha ileri bir seviyeye taşınmış artık. Bir de şöyle düşünün, erkek arkadaşınızdan ayrıldınız, annenizden uzaktasınız (üstelik aşı konusunu söyleyemiyorsunuz) yani yalnızsınız. Belki de bu belirtiler anksiyetenin yalnızlıkla daha fazla tetiklenmesine yol açıyordur.
Ben sizi hayal edebiliyorum; derste, yemek yerken, duş alırken artık mütemadiyen bunu düşünüyorsunuz. Tamamen saplantılı olmuş durumdasiniz ciddiyim. Olay aşı yapmak doğru mu değil mi noktasından çıkmış. Kendinizi her belirtiyi araştırarak tetiklemeye de devam ediyorsunuz. Öncelikle buna son verin. Yerinizde olsam asla dönmem çünkü terapiyle son bulacak bir durum bu. Şimdi olmasa bile elbet bir gün bitecek ve o zaman çok pişman olacaksınız.