Konuyu açalı uzun bir zaman oldu ama yine benzer sorunları yaşıyorum maalesef..
Kızım 4,5 yaşına yaklaşıyor..Kızımın ağlama huyu biraz azaldı..Eskiye oranla daha çok anlıyor beni..Ama bu seferde oğlum başladı...10 yaşında ama hala yaramaz..En basit bugün öğretmeni aradı evi..Okulda beni dinlemiyor, kitabını defterini eksik getiriyor dedi..Sınıfta 5-6 yaramaz çocuk var ve bunlardan biriside benim oğlum maalesef..Ya arkadaşlar inanın ne yapacağımı şaşırdım..Psikologlada görüşüyorum dediklerini uyguluyorum ama yok yok yok..1 hafta iyilerse 2. hafta kuduruyorlar resmen..
Hani derler ya aile eğitimi çok önemli diye ben artık buna inanmamaya başladım...Oğlumla iyilikle konuşuyorum anlatıyorum arkadaş gibi davranıyorum ama yaramazlık yapmasına engel olamıyorum..Ben neyi yapma diyorsam onu yapıyorlar..Mesela oğlum aşırı derecede pc düşkünü...Özellikle bir misafir gelince tembihliyorum sakın bana pc deme diye..Ne zaman misafir geliyor anne bilgisayar oynayabilirmiyiz diye tepeme dikiliyor..20 kere hayır desem misafir çocuğunu yolluyor benden izin istetiyor..Gelde çıldırma işte...
Birde yalan huyu var oğlumun..Ay hangi birini sayayım..Psikolog bile şaşırdı inanın..Eşinizle kavga ediyormusunuz dedi yok dedim..Evimizde Allaha şükür huzur var ama gel görki çocuklar yüzünden çoğu zaman eşimle birbirimize giriyoruz..Eşim biraz daha yumuşak davranıyor bende yüz verme deyince olanlar oluyor..
Basketbola yönlendirdik enerjisini atsın diye ordan bile şikayet duydum..Bütün ilgiyi kendi üstüne çekmeye çalışıyor dediler..Öğretmeni, arkadaşları, basket hocaları hatta servisçisi bile şikayet ediyorlar bana düşünün halimi..Oğluma söylüyorum bak bu kadar insan şikayetçi nolur kendine çeki düzen ver diye zaten sen beni sevmiyorsun hep başkalarına inanıyorsun diyor..İyide herşey gözümün önünde oluyor zaten..
Suçlu benmiyim eşimmi?Yoksa onlara en iyi imkanları sunmaya çalıştığımız içinmi suçluyuz?Aman mahrum kalmasınlar, aman iyi beslensinler, büyüyünce iyi insan olsunlar diye elimizden geleni yapıyoruz ama sonuç hüsran maalesef..Bu kadar fedakarlık yapmamıza ve ellerinde bir sürü imkanlar olmasına rağmen çocuklarım mutsuz, kavgacı, doyumsuz ve yaramazlar maalesef..İnanın okula giderken korkuyorum artık kimden ne şikayet duycam diye..
Oysa ben o kadar kötü bir çocukluk geçirdimki yazsam inanmazsınız bana...Dayak, kumar, şiddet, hergün huzursuzluk olan bir evde büyüdüm..1 tane pantolonum vardı 2. si yoktu..Yeri geldi aç kaldık..Neler çektim neler..Ki böyle bir evde bırakın yaramazlığı delirmem bile normaldi..Bazen diyorumki benim yaşadıklarımı benim çocuklarım yaşasalardı nolurdu acaba...Benim psikolojim bozulmadı aksine hayata daha sıkı tutundum, hep hırs yaptım ve elimdekilerin kıymetini bildim..Ama çocuklarım tam tersi bir hayat yaşamalarına rağmen neden bir türlü mutlu edemiyorum onları bilmiyorum..... senağlama
