Söylediklerinize aynen katılıyorum hatta sadece katılmakla kalmayıp uyguluyorumda....Mesela kızım yanıma geliyor anne sakız ver diyor bende 1 tane vermek için paketi alıyorum kızım bana dönüp hayır anne paketi elime ver diyo bende bak kızım kutudan 1 tane al ve bana geri ver tamammı diyorum oda aynen dediklerimi yapıyor....Ama çocukların bir anı bir anını tutmuyorki...Aynı olayı evde bir arkadaşım varken yaşıyoruz paketi alıp kaçıyor ve vermemek için direniyor yeri geliyor alıyorum paketi ama yeri gelincede vermiyor.....Bu sıralar sözümü dinliyor maaşallah...Geneldede böyle oluyor...Bazen çok iyi sözümü dinliyor anlayışlı davranıyor ama bazende zaptetmek mümkün değil.....Başedemediğim zamanlarda işin içinden çıkamıyorum....Oturup konuşsamda, yada ağladığında dikkate almasamda o yine bildiğini okuyor....Çevremdeki tanıdıklarımında genel anlamda çocukları böyle...O yüzden içim biraz olsun rahatlıyor...Bu durumun geçici olduğunu düşünüp kendimi motive ediyorum...Çünkü aynı sorunları hemen hemen oğlumdada yaşamıştım tecrübeliyim bu konuda en azından....İnş. kızımda şu ağlama huyunu bırakırda bende rahat bir nefes alırım....Allah bütün çocuk büyüten annelere kolaylık versin......
Arkadaşlar bende bugün felaket bir gün geçirdim ve herzaman olduğu gibi kitaplara ve internete sarıldım. Benim 3,5 yaşında bir oğlum var. 2,5 yaşında okula göndermek zorunda kaldım ve bakıcılı büyüdü çalıştığım için. son bir yıldır evde beraberiz çalışmıyorum ama hayatım mahfoldu diyebilirim. Bunları yazarken ve düşünürken bazen suçluluk duyuyorum ama hak,ikaten çıldırmak üzereyim. Oğlum okula gidince 4 gün dayanır dördüncü gün sonunda hastalanıyor hadii bir ay evdeyiz. Bir türlü düzelmedi. Bu ayrı bir sorun. Evde ise herşeyi var, istedikleri oluyor, hani olmaması gerekenleri söylüyoruz anlıyor, bıdı bıdı güzel konuşuyor cevap veriyor etrafa kendini sevdiriyor sevecen bir çocuk öpücüklere boğuyor tatlı dilli, yatağına kendi gider uyur yemeğini sorunsuz yer ama istediği bir şey olmayınca etrafındaki fırlatıyor ellerini artık nereye denk gelirse vuruyor bana vuruyor babasına vuruyor mahfediyor bizi. Acaip bir hiperaktivitesi var yerinde duramıyor dün arkadaşlarıma gittim ki dünyanın en anlayışlı insanları allah kolaylık versin bu tam bir canavar dediler.Vurursan üzülürüm müzülürüm diyorum iyi yönlü konuşuyorum ama nafile sonunda tepemin tasını attırıyor. Altını bezden kurtaramadım acaip inatçı heryere işedi tuvalette bekledik yapsın diye tuttu tuttu dışaı yaptı. Buna benzer inatçılıklar.. Ne yapacağımı şaşırdım. Okuldakiler öğretmenleri bana güzellikle yaklaşın vs.. şeklinde temkinlerde bulunuyorlar ama olmuyor. bunu yaşayan bilir. Psikologlug hali varmı diye bakıyorum mutlu çocuk sevecen falan ama bu inadı kıramadım bir türlü. Okula gittiği 4 gün bile çok değiştiriyor onu. Ama hasta olunca hayatımız sil baştan. Ne yapacağım hiç bilmiyorum..
Oğlum 9, Kızım 3,5 yaşında.Her ikisininde öyle çok sorunları varki...Oğlum karakter olarak saf bir çocuk, dersleri iyi çok şükür.Kızım deseniz tam bir yaramaz.Bugünlerde ikiside coşmuş vaziyetteler.Kızım ne durdan ne sustan anlamaz oldu.İki kardeş bırakın geçinmeyi aynı odada 5 dk. bir arada olamıyorlar.Oğlum ders çalışıyor kızım ona rahat vermiyor.Kızımada kağıt kalem yada boya kitabı veriyorum ama yok o illa abisinin kalemini istiyor yada defterini.Bu yüzden oğlumda hırçınlaşıyor ve bazen oda durdan sustan anlamıyor.Kızım hayır kelimesini kabul etmiyor ne istiyosa yapılsın istiyor.Yapmadığımız zaman tek ve kuvvetli bir silahı var.AĞLAMAK....Ağlayarak her istediği olsun istiyor dikkatini başka yöne çekiyorum ama oda 5 dk. sürüyor ve yine istediği şey için ısrar ediyor yine ağlıyor.Ve bu durum günde belki 20 kere yaşanıyor.Örneğin kızım tatlıya aşırı düşkün..Dondurma, çikolata, şeker aklınıza ne geliyosa..Tatlı türü bişi istediğinde meyve veriyorum eline tamam ok yiyor meyveyi ama biraz sonra dolaptaki gördüğü tatlı için tekrar ağlamaya başlıyor.Hergün sakız krizi var paketi bitirmedende doymuyor..Hergün evde peşimde geziyor..Ne oyuncaklarıya doğru düzgün oynuyor nede başka bişeylerle ilgileniyor.Tamamen bana odaklanıyor.İnanın 1 saatte yapacağım yemeği bazen 2 saat oluyor yapamamış oluyorum.7-8 aydırda haftada 2 gün kreşe gidiyor.(Yaşıtlarıyla olsun, okul öncesi eğitim alsın diye ve 3,5 yaşında olmasına rağmen tam ve düzgün konuşmuyor yani konuştuklarını bazen ben anlıyorum).Ayrıca geceleri (hemen hemen her gece) ağlama huyu var.Hiçbir neden yokken gece 2-3 kez mutlaka ağlıyor.Öyle hemende susmuyor ben ve babası susturmak için sakin ses tonuyla konuşuyoruz ama o bizi hiç duymuyor sanki ve biz konuştukça daha çok ağlıyor.Susuyoruz bu sefer yine ağlıyor.Ve bu ağlama durumu her gece ve bizde tam uykudayken olduğu için yeri geliyor bağırıyoruz kızım sus artık diye.Oğlum büyük olduğu için ona aman oğlum sen büyüksün idare et tarzı sorumluluk veriyoruz ama kızım ağbisinede hayatı zehir ediyor bu yüzden oğlumda hırçınlaşıyor.Yapma oğlum dediğim şeyleri yapıyor.İnanın ne psikolojim kaldı, eşimde aynı durumda(ki eşim çok sabırlı bir insandır buna rağmen patlıyor) ne sabrım kaldı, nede dayanacak gücüm kaldı..Şu sıra evimizde huzur kalmadı..Her öğün iki kardeş kavga ediyorlar..Hayatım cehenneme dönmüş vaziyette..Bu durum eşimle banada yansıyor ve yeri geliyor çocuklar yüzünden tartışıyoruz aramız bozuluyor..Üstelik annemi yeni kaybettim 2 ay olacak..Daha onun acısını üstümden atamadım..Şu ana kadar yazdıklarım yaşadıklarımın binde biri sadece 1-2 örnek verdim..İnanın kızlar ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırmış durumdayım..Yeri geliyor hep iyi davranıyorum sakin olmaya çalışıyorum ama bu sefer iyice isteklerini abartıyorlar..Devamlı onlarla ilgilenmemizi istiyorlar..Ne yaparsak yapalım yeterli gelmiyor onlara hep daha fazlasını istiyorlar.Üstelik yaptıklarımız onları mutlu etmiyor..Öyle sürekli tartışan bir çiftte değiliz..Hani evimizde huzursuzluk var desem öyle bişeyde yok..Eşim çocuklarının ve benim gözünün içine bakan bir baba olmasına rağmen bu sorunları yaşıyoruz..Düşünüyorum ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım veya nerde yanlış yapıyorum diye..Bu durum beni çok üzüyor..Oysaki biz çocuklarımız için canını feda edecek ebeveynleriz ama yetersiz geliyoruz sanırım...İçimdekileri sizlerle paylaşmak istedim kızlar yoksa inanın delirmek üzereyim..Okuyan herkese teşekkür ediyorum.....
canım senin çocuğun yok galiba anlamıyorsun o yüzden diye düşünüyorum..bende senin gibi düşünüyordum önceden eltimin çocuklarını görünce eltimi suçluyodum her istediğini yapıyosun o yüzden diyodum ama öyle değilmiş malesef.benim kızım 2,5 yaşında ve bu güne kadar sadece bana mantıklı geleni yaptım yani ağlıyo diye vermek istemediğim bişeyi vermedim.ağlayınca pışpışlamadım.kendinide paralasa yemekten önce şeker vermedim,hiç mi hiç nazlamadım bebek gibi davranmadım ama malesef öyle olmuyomuş işte.genetikmidir nedir bilmiyorum artık.bende konu sahibi arkadaşla aynı durumdayım.en çokta geceleri durduk yere ağlamasından dertliyim.eşim işe her gün geç kalmaya başladı sayesinde.bende uykusuzluktan sersem oldum epeydir.oluyo yani demek istediğim anne suçlu değil.huy işte ne bileyim.yazdiklarinizi okurken sandim ki yengemin ayni yastaki kizini anlatiyorsunuz :1shok:
yok böyle birsey sizin nasil bir psikoloji icinde oldugunuzu cok iyi anlayabiliyorum
cunku beraber yasamadigimiz halde ben bile bizim ufakligi gorunce cildirma derecesine geliyor yengemi azarliyorum
cunku ;hata hep buyuklerde
cocugu kucaga alistirdi ,iyk dedi zipladi yanina viyk dedi zipladi yanina
onu istedi verdi bunu istedi verdi
agladi sussun diye verdi ,verdi babam verdi
cocuklari arsiz yapmanin tek sebebi ebeveynler
cocugu yatagina alistir dedik yok dedi ,yüz verme ilgilenme az dedik onada yok dedi
simdi oda sizin gibi cildirma derecesinde,kizi ne laf dinliyor,kucuk buyuk yerli yabanci kimseyi dinlemiyor ,o kulaklara zarar cirlamasida cabasi hep kari koca ikisinin hatasi
cocugum aman sussun diyipte her istedigini yaparsaniz cocuklar iste böyle arsiz olur
bir danismandan yardim alsaniz iyi olucak
rabbim yardimciniz olsun a.s.