Kızlar merhaba,
Benim de fikirlerinize ihtiyacım var ve kısa tutacağım umarım :) 5 yıldır evliyim ve öncesinde aşık olarak başladığımız 1 yıllık bir flört dönemimiz oldu. Yapı olarak ben fazlasıyla fedakar ve hiç isteyemeyen, hep veren bir kadın(d)ım. Güzel bi mesleğim var ve hep güçlü kalmaya çalıştım. Evliliğin başında fiziksel, psikolojik şiddet sonrasında boşanma kararı aldım ve eşimin düzeleceğine dair vaatleriyle psikoloğa gittik (daha önce hep gitmemiz gerektiğini söylüyordum ama eşim kendinin halledebileceğini düşünüyordu, tabi başaramadı ben boşanacağım diyene kadar). Bi süre ayrı kaldıktan ve psikolojik yardım aldıktan sonra bir daha hiç fiziksel şiddet sorunumuz olmadı fakat eşimin garip davranışlarınının sebebinin narsistik kişiliği olduğunu öğrendim.
Tam bir narsist değil ama hep bir onay bekleme, hep benim dediğim olsun, hep takdir isteği, insanlara daima şüphe ile yaklaşma, asosyal-arkadaşsız, işkolik ve takıntılı bir adam ve sürecin devamında yalnız bırakılan ve değersiz hissetirilen bir kadın. Eşimle hiçbir zaman dibine kadar eğlenemedik, ben duygusalım o mantıklı, ben yeni şeyler denemeye bayılırım o garantici, ilgi alanlarımız farklı ve kaliteli iletişim neredeyse sıfır ve yine ben bunun kaliteli bi evlilik olmadığını, bir şeylerin ters gittiğini söyledğimde evliliklerin böyle olduğunu, tv izlerken zaten bi şeyler paylaştığımızı düşünen ama sevdiğini söyleyen bir adam.
Her tartışmamızın ardından yine değişeceğini söyledi ama göstermelik birkaç denemeden sonra her şey yine aynıydı. En nefret ettiğim şeyse hemen her şeye sinirlenmesi, bağırması, her şeyi kafasından geçirdiği gibi yapmamı beklemesi ve küfretmesi idi. Bu psikolojik şiddet de böyle devam etti, ta ki bende somatizasyon, zona ve depresyon başlayana kadar. Özsaygım, özgüvenim tamamen sarsılmıştı ve hep manipüle edildiğimi farkettim ve yine evi terketmeye karar verdiğim bir gün eşim son bir şans ver bana psikoloğa gidelim dedi, yine gittik, ve birkaç ayın sonunda o tamamen değişmiş durumda şu an. Ev ile ilgili, benimle ilgili, beni eğlendirmeye çalışıyo ama bunların hiçbiri bana samimi, içten gelmiyor çünkü o kadar debelenirken hep yalnızdım ben ve şu an eşimi affetmek içimden gelmiyor. Böyle olsa bile kişiliklerimiz hala zıt ve kesinlikle eğlenemiyorum onunla, hep yalnız yaşama isteğim var son 3 aydır ve artık bir karar vermek istiyorum. Ortada bir sevgi var evet ama bende heyecan, tutku, umut her şey tükenmiş durumda. Bu süreçte de ben psikolojik destek aldım, ve eşim kalitesiz bir çocukluk geçirdiği için ona kıyamaya kıyamaya onun koruyucu meleği olmak için çok çabaladığım ve kendime ettiğim için özgüven ve sınır çizme çalışmaları yaptık ve şu an daha da açık görebiliyorum her şeyi. Diğer tarafta eşimin mucizevi bi şekilde değişmiş gibi görünüyor olması beni şaşırtıyor ama mutlu etmiyor, çok uzaklaşmışım ondan ve yeniden ısınamıyorum bile. Yalnızlığa o kadar alışmışım ki varlığına hiç ihtiyaç duymuyorum bile. Sanki evliliğime devam edersem heyecansız, tutkusuz ve sade, sadece alışkanlık sebebiyle devam edecek gibi hissediyorum, bu normal mi, siz ne dersiniz?