Ben eğlemedigim, imkanlar doğrultusunda kafamıza eseni yapamadığımız bir evlilik istemezdim. Ama şimdi düzeldi diyorsunuz birkaç ay daha bekleyebilirsiniz. Yaptığı rol ise bir yerden fire verir. Vermezse de gerçekten değişti ise belki ısınırsınız yine
Kızlar merhaba,
Benim de fikirlerinize ihtiyacım var ve kısa tutacağım umarım :) 5 yıldır evliyim ve öncesinde aşık olarak başladığımız 1 yıllık bir flört dönemimiz oldu. Yapı olarak ben fazlasıyla fedakar ve hiç isteyemeyen, hep veren bir kadın(d)ım. Güzel bi mesleğim var ve hep güçlü kalmaya çalıştım. Evliliğin başında fiziksel, psikolojik şiddet sonrasında boşanma kararı aldım ve eşimin düzeleceğine dair vaatleriyle psikoloğa gittik (daha önce hep gitmemiz gerektiğini söylüyordum ama eşim kendinin halledebileceğini düşünüyordu, tabi başaramadı ben boşanacağım diyene kadar). Bi süre ayrı kaldıktan ve psikolojik yardım aldıktan sonra bir daha hiç fiziksel şiddet sorunumuz olmadı fakat eşimin garip davranışlarınının sebebinin narsistik kişiliği olduğunu öğrendim.
Tam bir narsist değil ama hep bir onay bekleme, hep benim dediğim olsun, hep takdir isteği, insanlara daima şüphe ile yaklaşma, asosyal-arkadaşsız, işkolik ve takıntılı bir adam ve sürecin devamında yalnız bırakılan ve değersiz hissetirilen bir kadın. Eşimle hiçbir zaman dibine kadar eğlenemedik, ben duygusalım o mantıklı, ben yeni şeyler denemeye bayılırım o garantici, ilgi alanlarımız farklı ve kaliteli iletişim neredeyse sıfır ve yine ben bunun kaliteli bi evlilik olmadığını, bir şeylerin ters gittiğini söyledğimde evliliklerin böyle olduğunu, tv izlerken zaten bi şeyler paylaştığımızı düşünen ama sevdiğini söyleyen bir adam.
Her tartışmamızın ardından yine değişeceğini söyledi ama göstermelik birkaç denemeden sonra her şey yine aynıydı. En nefret ettiğim şeyse hemen her şeye sinirlenmesi, bağırması, her şeyi kafasından geçirdiği gibi yapmamı beklemesi ve küfretmesi idi. Bu psikolojik şiddet de böyle devam etti, ta ki bende somatizasyon, zona ve depresyon başlayana kadar. Özsaygım, özgüvenim tamamen sarsılmıştı ve hep manipüle edildiğimi farkettim ve yine evi terketmeye karar verdiğim bir gün eşim son bir şans ver bana psikoloğa gidelim dedi, yine gittik, ve birkaç ayın sonunda o tamamen değişmiş durumda şu an. Ev ile ilgili, benimle ilgili, beni eğlendirmeye çalışıyo ama bunların hiçbiri bana samimi, içten gelmiyor çünkü o kadar debelenirken hep yalnızdım ben ve şu an eşimi affetmek içimden gelmiyor. Böyle olsa bile kişiliklerimiz hala zıt ve kesinlikle eğlenemiyorum onunla, hep yalnız yaşama isteğim var son 3 aydır ve artık bir karar vermek istiyorum. Ortada bir sevgi var evet ama bende heyecan, tutku, umut her şey tükenmiş durumda. Bu süreçte de ben psikolojik destek aldım, ve eşim kalitesiz bir çocukluk geçirdiği için ona kıyamaya kıyamaya onun koruyucu meleği olmak için çok çabaladığım ve kendime ettiğim için özgüven ve sınır çizme çalışmaları yaptık ve şu an daha da açık görebiliyorum her şeyi. Diğer tarafta eşimin mucizevi bi şekilde değişmiş gibi görünüyor olması beni şaşırtıyor ama mutlu etmiyor, çok uzaklaşmışım ondan ve yeniden ısınamıyorum bile. Yalnızlığa o kadar alışmışım ki varlığına hiç ihtiyaç duymuyorum bile. Sanki evliliğime devam edersem heyecansız, tutkusuz ve sade, sadece alışkanlık sebebiyle devam edecek gibi hissediyorum, bu normal
Bu duyguyu biliyorum gitmek isteyip gidememek yanında aldığın nefesin bile yetmemesi ama ya düzelirse die gözünün arkada kalması ama bitince de bitiyor gerçekten yediğin yemekten bile tat alamıyorsunKızlar merhaba,
Benim de fikirlerinize ihtiyacım var ve kısa tutacağım umarım :) 5 yıldır evliyim ve öncesinde aşık olarak başladığımız 1 yıllık bir flört dönemimiz oldu. Yapı olarak ben fazlasıyla fedakar ve hiç isteyemeyen, hep veren bir kadın(d)ım. Güzel bi mesleğim var ve hep güçlü kalmaya çalıştım. Evliliğin başında fiziksel, psikolojik şiddet sonrasında boşanma kararı aldım ve eşimin düzeleceğine dair vaatleriyle psikoloğa gittik (daha önce hep gitmemiz gerektiğini söylüyordum ama eşim kendinin halledebileceğini düşünüyordu, tabi başaramadı ben boşanacağım diyene kadar). Bi süre ayrı kaldıktan ve psikolojik yardım aldıktan sonra bir daha hiç fiziksel şiddet sorunumuz olmadı fakat eşimin garip davranışlarınının sebebinin narsistik kişiliği olduğunu öğrendim.
Tam bir narsist değil ama hep bir onay bekleme, hep benim dediğim olsun, hep takdir isteği, insanlara daima şüphe ile yaklaşma, asosyal-arkadaşsız, işkolik ve takıntılı bir adam ve sürecin devamında yalnız bırakılan ve değersiz hissetirilen bir kadın. Eşimle hiçbir zaman dibine kadar eğlenemedik, ben duygusalım o mantıklı, ben yeni şeyler denemeye bayılırım o garantici, ilgi alanlarımız farklı ve kaliteli iletişim neredeyse sıfır ve yine ben bunun kaliteli bi evlilik olmadığını, bir şeylerin ters gittiğini söyledğimde evliliklerin böyle olduğunu, tv izlerken zaten bi şeyler paylaştığımızı düşünen ama sevdiğini söyleyen bir adam.
Her tartışmamızın ardından yine değişeceğini söyledi ama göstermelik birkaç denemeden sonra her şey yine aynıydı. En nefret ettiğim şeyse hemen her şeye sinirlenmesi, bağırması, her şeyi kafasından geçirdiği gibi yapmamı beklemesi ve küfretmesi idi. Bu psikolojik şiddet de böyle devam etti, ta ki bende somatizasyon, zona ve depresyon başlayana kadar. Özsaygım, özgüvenim tamamen sarsılmıştı ve hep manipüle edildiğimi farkettim ve yine evi terketmeye karar verdiğim bir gün eşim son bir şans ver bana psikoloğa gidelim dedi, yine gittik, ve birkaç ayın sonunda o tamamen değişmiş durumda şu an. Ev ile ilgili, benimle ilgili, beni eğlendirmeye çalışıyo ama bunların hiçbiri bana samimi, içten gelmiyor çünkü o kadar debelenirken hep yalnızdım ben ve şu an eşimi affetmek içimden gelmiyor. Böyle olsa bile kişiliklerimiz hala zıt ve kesinlikle eğlenemiyorum onunla, hep yalnız yaşama isteğim var son 3 aydır ve artık bir karar vermek istiyorum. Ortada bir sevgi var evet ama bende heyecan, tutku, umut her şey tükenmiş durumda. Bu süreçte de ben psikolojik destek aldım, ve eşim kalitesiz bir çocukluk geçirdiği için ona kıyamaya kıyamaya onun koruyucu meleği olmak için çok çabaladığım ve kendime ettiğim için özgüven ve sınır çizme çalışmaları yaptık ve şu an daha da açık görebiliyorum her şeyi. Diğer tarafta eşimin mucizevi bi şekilde değişmiş gibi görünüyor olması beni şaşırtıyor ama mutlu etmiyor, çok uzaklaşmışım ondan ve yeniden ısınamıyorum bile. Yalnızlığa o kadar alışmışım ki varlığına hiç ihtiyaç duymuyorum bile. Sanki evliliğime devam edersem heyecansız, tutkusuz ve sade, sadece alışkanlık sebebiyle devam edecek gibi hissediyorum, bu normal mi, siz ne dersiniz?
Onu düzelteyim derken kendinizde yaralar açmış olduğunuz için ona karşı öfke duyuyor olabilirsiniz. Düzeldiğine bile pek inanmıyorsunuz hatta. Belki gerçekten düzelmiştir ama maalesef sizi tüketmiş. Mutlu olmadığınız bir yerde kendinizi durmaya zorlamayın, bu dünyaya bir kere geliyoruz günlerimiz sayılı, kimseye katlanmak zorunda değilsiniz. Ilk zamanlar fiziksel ve psikolojik şiddete rağmen yanında kalmışsınız, sevdiğiniz ve şans vermek istediğiniz için ama şimdi yanında olmak istemiyorsunuz düzelme olmasına rağmen. Demek ki artık sizin duygularınız değişmiş yoksa yine fedakarlığa devam ederdiniz
Çok zor bir ikilem.. gerçekten sizi anladı mı rol mü yapıyor? Bu yüzden mi samimiyetsiz geliyor?
Normal. Öyle devam edecek çünkü.
Eşinizin mucizevi değişimi de gerçek değil, hala tam bir narsist oldugunu destekler şekilde davranıyor, yalnız kalamazlar çünkü, belli ki anlamış gitmeyi kafaya koydugunuzu. Akıllı oluyor bu tipler.
Boşanın bence. Bu kişilik bozukluğuna sahip olup da değişen görmedim ben. Eşinizle yaşadığınız hayat hayat değil, challenge.
İkinizde aynı kişiye aşıksınız çünkü, siz ona o kendine..
İşte kalp çok başına buyruk bir organımız, zorlamaya gelmiyor, nasıl seviyorken ne engel çıkarsa çıksın sevmeye devam ediyorsak, sevgi bitince de ne yaparsak yapalım aynı duyguları hissedemiyoruz bir daha. Ama alışkanlık gereği, daha iyi seçenek olmadığı durumlarda sevmeden de devam edebiliyoruz. Ancak sizde saygı da yitirilmiştir muhtemelen şiddetten kaynaklı. Hani tutunmanız için bir dal kalmamış gibi. Bu noktada şu da önemli eşim gerçekten değişmeye iyileşmeye başladı şimdi onu terk edersem yeniden kötüleşir düşüncesine girmeyin derim ben, önce kendinizi düşünmeniz gerek çünküÇok güzel özetlemişsiniz gerçekten, sabretmek kendimden götürürken sevgimden de almış götürmüş ve haftalardır zorluyorum kendimi yeniden eskisi gibi kalbim atsın diye, ama bi türlü olmuyor
Hani bir laf var ya, akıl hastaneleri gerçek akıl hastalarının hasta ettiği insanlarla doludur diye,Wouww, hep içimden söylediğim ve belki dışımdan söylemeye cesaret edemediğim gerçek bu işte sanırım. O yüzden onun beni anlamasına en çok ihtiyaç duyduğum anda değil de benden artık bu kadar dediğimde değişmesi daha da öfkelendirdi beni belki de, teşekkür ederim gerçekten
İşte kalp çok başına buyruk bir organımız, zorlamaya gelmiyor, nasıl seviyorken ne engel çıkarsa çıksın sevmeye devam ediyorsak, sevgi bitince de ne yaparsak yapalım aynı duyguları hissedemiyoruz bir daha. Ama alışkanlık gereği, daha iyi seçenek olmadığı durumlarda sevmeden de devam edebiliyoruz. Ancak sizde saygı da yitirilmiştir muhtemelen şiddetten kaynaklı. Hani tutunmanız için bir dal kalmamış gibi. Bu noktada şu da önemli eşim gerçekten değişmeye iyileşmeye başladı şimdi onu terk edersem yeniden kötüleşir düşüncesine girmeyin derim ben, önce kendinizi düşünmeniz gerek çünkü
Hani bir laf var ya, akıl hastaneleri gerçek akıl hastalarının hasta ettiği insanlarla doludur diye,
İşte o gerçek akıl hastaları eşiniz gibi olanlar. Nefret ediyorum bu tiplerden, çok da üzüldüm sizin için kurtarın kendinizi bi an önce,
şuan hissettikleriniz değişmeden, eşinizin yalan rüzgarına kapılmadan bi an evvel kurtarın..
Bu duyguyu biliyorum gitmek isteyip gidememek yanında aldığın nefesin bile yetmemesi ama ya düzelirse die gözünün arkada kalması ama bitince de bitiyor gerçekten yediğin yemekten bile tat alamıyorsun
Ben yerinizde olsam hiç değilse bir kaç ay daha vakit verirdim eşinize çabası gerçek mi değil mi zaten açığa çıkar en azından yaza kadar olmuyorsa da ondan sonra yolumu çizerdimEvet durum aynen söylediğiniz gibi şu an, hangi adımı atsam benim için daha doğru olacak, daha mutlu olacağım diye içim içimi yiyor
Ben yerinizde olsam hiç değilse bir kaç ay daha vakit verirdim eşinize çabası gerçek mi değil mi zaten açığa çıkar en azından yaza kadar olmuyorsa da ondan sonra yolumu çizerdim
o mucizevi degisim sandigin bir maskeleme. bir yerden patlak verecek. bu adamlar degismezler. 10 yillik bendeki.
kufur falan haric birebir ayni durumdayiz.
bizim 2 cocuk dolayisiyla karari almada bu kadar net davranamiyorum.
Sizi bu hale getirdikten sonra değişse ne olur.