Merhaba ben 1. Sinif okutan bir sınıf öğretmeniyim. Çocuklara bakinca icim eziliyor,daraliyorum. Pandemiden dolayi anaokuluna gitmemisler. Birakin kalem tutmayi, birbirleriyle iletisim bile kuramıyorlar. Daha once hic bu kadar aglayan bir 1.sinif gormemistim. Annelerine bağımlı, asosyal,egitime hazir olmayan bir sinif var karsimda. Ben o cocuklarin kaybolan 1.5 yilini canla basla calisip asarim ama daha fazlasi aşılamaz maalesef.Okullarin kapanmasini asla istemiyorum. Benim de kucuk bir bebegim var. Onun icin tabi ki endişeleniyorum ama surekli kacmakla nereye kadar gidecegiz? Pandemi ile yasamaya ayak uydurmak zorundayız. Uzaktan egitim cok sıkıntı. Öğretmen öğrenci arasindaki iliski sadece ders anlatmakla saglanmaz. Okul sadece egitim almak için değildir. O çocukların sosyallesmesi, kalemi defteri arkadaslari nasil tutuyor, kim kiminle nasil konusuyor, anneden ayri nasil davraniliyor gibi sorulari yasayarak ogrenmesi gerekiyor. Biz elimizi degil basimizi tasin altina koyduk. Her yer kapansa bile okullar kapanmamali!