- 20 Kasım 2018
- 11.524
- 41.269
- 598
- 35
- Konu Sahibi Lyanna Mormont
- #1
Eski sevgilimle senelerdir arkadaş kalmayı başardık. Duygusal bir ilişkiyi yürütemesek de birbirimizin arkadaşlığından, beraber vakit geçirmekten keyif alıyoruz, bu nedenle çalkantılı bir dönemden sonra bir düzen oturttuk. Ortak arkadaşlarımız, çevremiz bizim geçmişimizi de bugünümüzü de biliyor doğal olarak. Onun hayatına birileri giriyor çıkıyor, benim hayatıma giriyor çıkıyor. Hatta hayatıma girenlerden biriyle bu ortak arkadaşlarımızdan biri tanıştırmıştı.
Velhasıl ben her şeyin sakin ve güzel olduğunu düşünürken, bu ortak arkadaşlarımızın/bazılarının benim arkamdan eski sevgilimle bizim görüşmememiz, arkadaşlığımızı bitirmemiz yönünde konuştuğunu öğrendim. Yüzüme bir şey diyen yok, hala eski "samimiyette"yiz. Bunlar beraber yediğim içtiğim, evime giren çıkan, evinde kaldığım, eşini çocuğunu tanıdığım insanlar. Birbirimizden karşılıklı bir şey rica etsek onlar da ben de elimizden geleni yapıyoruz/yaparız. O nedenle benimle birebir görüşürken ya da eski sevgilimin de olduğu bir ortamda hep beraber otururken hiçbir şey söylemeyip arkamdan bu yönde konuşmalarına çok bozuldum ve sinirlendim, yalan değil.
Yapacak bir şey yok, bu nedenle sustum, bir şey söylemedim. İçten içe çektim kendimi sadece. Ama kimin konuştuğunu da bilmiyorum, bazı tahminlerim var. Öyle durup dururken aklıma gelip sinirlenmiyorum tabii ki ama karşılaştığımızda, mesaj geldiğinde veya aradıklarında durduk yerde sinir basıyor. Hatta dün biri, yanımda bir erkek arkadaşımla görünce içimden "belki çeneniz kapanır" falan diye düşündüm.
Kendi kendime iyi idare ettiğimi düşünsem de her karşılaşmada sinirlendiğimi fark edince çok da düzgün yürütemiyor olduğumu fark ettim. Bu arada tekrar belirtmek istiyorum, sinirlendiğim konu bizim görüşmememiz gerektiğini düşünmeleri değil. Fikirleri o yönde olabilir, bunda sorun yok. Sinirlendiğim kısım bunu benim yüzüme veya hep beraberken söyleyecek samimiyetleri varken gidip arkamdan konuşuyor olmaları. Ya ben bunu nasıl sindireceğim?
Velhasıl ben her şeyin sakin ve güzel olduğunu düşünürken, bu ortak arkadaşlarımızın/bazılarının benim arkamdan eski sevgilimle bizim görüşmememiz, arkadaşlığımızı bitirmemiz yönünde konuştuğunu öğrendim. Yüzüme bir şey diyen yok, hala eski "samimiyette"yiz. Bunlar beraber yediğim içtiğim, evime giren çıkan, evinde kaldığım, eşini çocuğunu tanıdığım insanlar. Birbirimizden karşılıklı bir şey rica etsek onlar da ben de elimizden geleni yapıyoruz/yaparız. O nedenle benimle birebir görüşürken ya da eski sevgilimin de olduğu bir ortamda hep beraber otururken hiçbir şey söylemeyip arkamdan bu yönde konuşmalarına çok bozuldum ve sinirlendim, yalan değil.
Yapacak bir şey yok, bu nedenle sustum, bir şey söylemedim. İçten içe çektim kendimi sadece. Ama kimin konuştuğunu da bilmiyorum, bazı tahminlerim var. Öyle durup dururken aklıma gelip sinirlenmiyorum tabii ki ama karşılaştığımızda, mesaj geldiğinde veya aradıklarında durduk yerde sinir basıyor. Hatta dün biri, yanımda bir erkek arkadaşımla görünce içimden "belki çeneniz kapanır" falan diye düşündüm.
Kendi kendime iyi idare ettiğimi düşünsem de her karşılaşmada sinirlendiğimi fark edince çok da düzgün yürütemiyor olduğumu fark ettim. Bu arada tekrar belirtmek istiyorum, sinirlendiğim konu bizim görüşmememiz gerektiğini düşünmeleri değil. Fikirleri o yönde olabilir, bunda sorun yok. Sinirlendiğim kısım bunu benim yüzüme veya hep beraberken söyleyecek samimiyetleri varken gidip arkamdan konuşuyor olmaları. Ya ben bunu nasıl sindireceğim?