Merhabaaa
Şimdi insanların ne dertleri var diyeceksiniz ama benimki de önemli bir dert benim için ne yazık ki.. Enformasyon uzmanıyım, tek başıma yerin altında bir arşivde görev yapıyorum gün içinde sadece hizmetli ablayı görüyorum o da 1 kere sadece. Üniversite arkadaşlarım hep başka başka yerlere dağıldı ve artık tek aksiyonumuz birbirimizin fotoğraflarına instagramdan beğeni atmak. Uzun yıllardır bir dostum var ancak onunla da sadece telefonda görüşebiliyoruz nitekim aramızda 1000 km var
Gün içinde iletişim kurduğum 3 kişi hizmetli abla, kocam ve annem ne yazık ki. Kocamın yakın arkadaşının sevgilisi var onunla da pek görüşemiyoruz işte ne zaman bizimkiler biraraya gelirse. Baba tarafından kimseyle görüşmediğim için kuzenim de yok diyebiliriz çünkü anne tarafımdakilerin de en büyüğü 16 yaşında, ben 30 yaşındayım
Konu komşuyu zaten iş-ev rutininden göremiyorum ki kaynaşayım. Kısacası şöyle yüzyüze bakıp iki sohbet edeceğim; alışverişe, kahve içmeye çıkacağım bir akranım yok. Dertleşme olayını bile annemle yapıyorum ki o da kendi derdini anlatmaktan benimkine sıra gelmiyor bile o da yalnız kaldı ben evlenince garibim
Bazen çok üzülüyorum yalnızlığıma, bari iş arkadaşım olsaydı diyorum gerçekten bazen gül gibi işi bırakıp gidesim geliyor ama piyasalar malum elimizdekinden de olursak yandık
Aranızda böyle sorunu olanlar var mı? Hiç değilse bu durumun içinde yalnız hissetmeyeyim
yaşadığım yerde var mı yok mu uygun birileri haberim yok insan çalışırken bir şeyi görmüyor... iş yerinde bari iki laflayacak biri olsun diyorum duvarlarla konuşcam artık 
eskiden böyle değildim yalnızlıktan keyif alırdım ama artık bunaltmaya başladı. Yakın arkadaşlarımdan erken yaşta yediğim kazıklar neticesi kendimi buna mahkum edip sonradan içinden çıkılamaz hale dönüştürmüş de olabilirim.
