Arkadaşımın çocuğu ve benim çocuklarım

Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.


Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım


Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.

Güncelleme: 6. sayfada

Müsait olmayın
Çocuklarınız çok küçük ve zorbalığa maruz kalıyorlar çünkü 4 yaş ile 14 ay arasında çok çok fark var
Şimdiye kadar müsadere etmeniz bile hata , neden çocuklarınıza bunu yapıyorsunuz ki?

Çocuğum yok, doğru veya yanlış bilemem ama çocuğum huzursuzsa ben görüştürmezdim.

sherlockdomestt .!.:

Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.

Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım

Genişletmek için tıkla...

Karşı tarafta çocuk suçu yok tabii ki ama siz bunu çocuklarınıza neden yapiyorsunuz? Çocuklar onunla mutlu değil belli ki. Sürekli ağlatıyor çocukları. Görüştürmeyin lütfen. Size de yazık ikizlere de.

Anladigim kadariyla cocuklariniz yaşit değil birlikte oyun oynayacak yaşta degiller bence
Anlattiklarinizdan huzurlu bir oyun ortami goremedim, cocuklar elbette arada kavga eder, aglar ama devamli anlattiginiz gibiyse evime sokmazdim. Zaten 2 cocugunuz var bi de el alemin cocugunun aglamalari ve aglatmalarini nasil kafaniz çekiyor ki.
Benim başim çatlardi herhalde.

O yaş grubuna göre aralarındaki yaş farkı çok belirgin.
Peki çocuk kendi evinde nasıl?
Siz gittiniz mi hiç evine ?
Belki farklı oyuncakları görünce değişiyor olabilir davranışları.
Siz ona gitmeyi deneyin bakalım neler olacak?

Ben olsam görüşmem. Benim de ikizlerim var önceliğim çocuklarım. Onlar mutsuzsa gerek yok

Evinize kabul etmeyin. Çocuğumun keyif almadığı arkadaşlar ile görüşmüyorum ya da minimumda görüşüyorum. Üstelik sizin bebekleriniz daha 14 aylık. Kreş çocuğu hatta anasınıfı yaşına nerdeyse gelmiş çocuk ile akran değiller sıkıntı olması normal.
Ben açıkçası net bir şekilde konuşurum arkadaşımla.

sherlockdomestt .!.:

Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.

Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım

Genişletmek için tıkla...

Çocuklarıniz zaten küçük ve kendi kendilerine eglenebilen bebekler gelen kız da sanırım biraz şımarık ben istemezdim açıkçası sürekli görüşmeyi seyreltirdim sonuçta çocuklarımı korkutuyor ve hırçın davranıyor tabiki oda bir çocuk ama kendi yaşıtları ile daha mutlu olacaktır

Aynı yaş değil neden benim çocuğum başka çocuğun tiribini çeksin neden ağlatayım onlar gidene kadar neden mutsuz edeyim bence müsait olmayın sonra da açıklayın sebebini biraz bencilce olacak ama benim çocuklarımı başkaları için ağlatamam

Yas farklari fazla. Paylasabilecekleri şey sınırlı. 4 yaş çocuğu oyunu yonetir, kendi kurallarini koyar. Sizinkiler anlamaz, huzursuz olur. Bir sure sonra da hircinlasirlar. Gorusme sikligini azaltmakta fayda var

sherlockdomestt .!.:

Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.

Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım

Genişletmek için tıkla...

Belli ki birlikte vakit gecirirken rahat edemiyor, keyif alamiyorsunuz. Kizim 1,5 yasindayken arkadasimin 4 yasinda cocugu vardi. Cocuk kizimla oynamaktan hic hoslanmazdi. Biz de gorusmeyi azalttik ister istemez cunku cocuklar birlikteyken surekli ses yapinca zaten konustugumuzdan ya da oturdugumuzdan hic bir sey anlamiyorduk. Siz de yavas yavas azaltin gorusmeyi bence. Birkac ay sonra cocuklar biraz daha buyur, birbirleri ile iletisimleri degisir.

sherlockdomestt .!.:

Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.

Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım

Genişletmek için tıkla...

Anne değilim ama annelerin hislerine güvenim tamdır. İçinizi huzursuz eden bir şey varsa konu kapanır.Mesafe en temizi.

Bebekleriniz 4 yaşında bir çocuğun oyuncağı olmuş , yazık değil mi onlara .

Ayrıca şımarık çocuk her yaşta zor ya. Ben aile dostlarımızın konudaki gibi olan küçük şımarık çocuklarıyla zor baş ediyorum 14 aylık bebek ne yapsın. Çocuğu bu şekilde şımartan çevresi çeksin kahrını küçük bebekler değil.

Milana22 .!.:

Müsait olmayın
Çocuklarınız çok küçük ve zorbalığa maruz kalıyorlar çünkü 4 yaş ile 14 ay arasında çok çok fark var
Şimdiye kadar müsadere etmeniz bile hata , neden çocuklarınıza bunu yapıyorsunuz ki?

Genişletmek için tıkla...

Aslında durum şöyle, çocuklarımı insanlardan izole büyüttüm şimdiye kadar hastalık vs. korkumdan dolayı. Yeni yeni insanlarla kaynaştırıyorum çünkü markette falan insan görünce şaşkın şaşkın bakıyorlardı.

Arkadaşımın kızının bu davranışları son 4-5 görüşmedir böyle, öncesinde bir sorun yoktu aslında. İlk olmaya başladığında da “yanlış düşünüyor olabilir miyim?” Diye düşündüm ama davranışlarının dozu artmaya başlayınca mesafe koymayı düşündüm. Yoksa tabii ki uzun süredir olan bir durum değil

CiRiLLA .!.:

Anladigim kadariyla cocuklariniz yaşit değil birlikte oyun oynayacak yaşta degiller bence
Anlattiklarinizdan huzurlu bir oyun ortami goremedim, cocuklar elbette arada kavga eder, aglar ama devamli anlattiginiz gibiyse evime sokmazdim. Zaten 2 cocugunuz var bi de el alemin cocugunun aglamalari ve aglatmalarini nasil kafaniz çekiyor ki.
Benim başim çatlardi herhalde.

Genişletmek için tıkla...

Son gelip gitmelerinden sonra arkalarından ağrı kesici içiyordum zaten, evet ben oyun ve sosyalleşmeleri açısından olumlu olur diye düşünmüştüm ama mesafe koymam iyi olacak

JustDerya .!.:

Bebekleriniz 4 yaşında bir çocuğun oyuncağı olmuş , yazık değil mi onlara .

Genişletmek için tıkla...

Böyle diyince çok sert oldu ya.
Ben müdahale ediyorum, oyuncakları kızdan alıp çocuklarıma veriyorum ya da emziğini istemiyor şuan, hayır salıncağa binmek istemiyor diyerek engel oluyorum ama başkasının çocuğunu sürekli uyarmak zorunda kalmak çok rahatsız edici.

çocuğun davranışları çok kötü. 4 yaşında bir çocuk eleştirilmez ama annesinin hatası var bence. sizinkiler daha bebek onlara düzgün davranmadığı zaman uyarması çocuğuna çeki düzen vermesi gerekiyor bence arkadaşınızla aranıza mesafe koyun.

sosyalleşmeleri için de dışarı çıkın parka götürün bol bol. sıkı giydirince üşümezler de bu şekilde sosyalleşmeleri daha sağlıklı olur.