İçim gitti okurken ya
Tek derdimiz çocuk, olsun Allahım onu da nasip edecektir.
Dün akşam yine dalıp gitmiştim, eşim hayırdır ne düşünüyorsun dedi. Ona içimden geçenleri anlattım sizlere de anlatayım..
Ben çocuğum olmuyor diye gerçekten üzülüyorum ve olmasını çokk istiyorum.
Ama beni bundan daha fazla üzen çevre baskısı.. İnsanlar'' bu ay da olmadı mı? bak falanca hamile, falanca doğum yaptı, ee sen ne zaman doğuracaksın?'' bu sorular ve bunların sorulma söylenme düşüncesi bile beni strese sokuyor. Ya da çocuğu olanların acıyan gözlerle bakması beni mahvediyor.
Çevremde kimse bana bu konuyu açmasa kimse sormasa eminimki ben de çok rahat olacaktım, Allahın takdiri derdim, yine üzülürdüm ama bu kadar yıpranmazdım.
Mesela yarın kaynanama gidecez. Ertesi gün görümcesinin torunu olmuş onlara bebek görmeye.. Ve benim onlara gidebileceğim zamanı ayarladı özellikle.. Kötü niyetle yapmamıştır ama insan bir düşünür bu kızcağız üzülür mü diye..