- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.214
- 448
Merhaba, iyi geceler ...
Bazı şeyleri aşamıyorum . Psikiyatri'den destek almayı düşünüyorum.
Bu hafta içine bir randevu ile.
Yani önceden ilaçla sakinleşmeye , iyileşmeye hiç inanmaz . İnsanın aklıyla bir şeylerin üstesinden gelebileceğine inanırdım.
Ama bunda da yanılmışım sanırım. Kör bir inatmış bu.
Ben başaramıyorum çünkü. Aşamıyorum .
Sürekli ağlama + sürekli uyuma + ağız kuruluğu ile birlikte iştahsızlık + rüyalarda kan görmek + rüyalarımda sürekli aynı kişiyi görmek + rüyalarımda sevdiklerimin ölmesi, bir karmaşa,kan gölleri ...
Ve karanlıkta uyuma korkum vardı, 1-2 aydır yendim sanırım. Babamın odasından gelen loş ışıkla uyuyorum azcık, kendi odamın kapısı azcık aralı.
Normalde odamda kocaman lamba yanardı, loş bile değil.
Ama dün gece sanki odada bir şey varmış gibi rahatsız oldum. Biliyorum bilinçaltı bir huzursuzluk bu.
Mesela bütün gün, işim yok diyelim, uyumak istiyorum yatakta yatmak istiyorum. Ama ben sanki biri bana kızacak gibi, sanki bir suç işliyormuşum hissi ile erken kalkmam lazım diye erken kalkıyorum. Oysa uyumak isterken.
Ya da dışarda arkadaşlarımla otururken, sürekli huzursuzluk yarı otur kalk durumları, bir an önce eve gitmem gerekiyor gitmezsem biri bana kızacak gibi hissediyorum.
Hele dışarıdayken, hava karardığında sanki biri arkamdan yaklaşır gibi, kaçar gibi yürüyorum. Hava karardığı an eve girmem lazım.
Korkularım çok, gelecek korkum. Torunlarıma kadar düşünüyorum neredeyse.
2-3 ay ,belki daha fazla ay önce söylenmiş basit kalp kırıcı bir söz, tam makyaj yaparken aklıma geliyor nerden geliyorsa, sinirlenip kuruyorum.
Hayatımdaki tüm sevdiklerimden bile niyetlerinden şüphe edip onlardan iğrenmeye başladım.
En yakın arkadaşım bile sanki ondan nefret ediyormuşum gibi hissediyorum. BUna rağmen onu bırakamıyorum.
Yani onu göresim gelmiyor.
Annem sonra, bugün annemle kavga ettim. Otobüste ağladım. Telefonu çarpcaktım yere. Kendimi ordan oraya atasım geldi.
Sinirim aşırı derecede. Takıntılarım vs .
Artık aşamıyorum. Olmuyor .
Doktora gitmeye karar verdim. Gitmem lazım çünkü ben kendimi kaybediyorum.
Ne bu kadar sıkıntı demeyin. Birikti bir şeyler ve en son benim için çok önemli , çok sevdiğim birinden gördüğüm kalbimi kıran ağır bir durumdan sonra iyice sıyırdım . Aşırı unutkanlıklarım + isim karıştırmalarım + bir cümleyi 4-5 kere baştan kurmaya çalışma + cümle ortasında kal gelmesi durumu.
Yazarken iyi hoş. Ama konuşurken bir anda kafam gidiyor.
AntiDepresanlar bana kilo aldırır mı ? Sizce işe yarar mı ?
Bazı şeyleri aşamıyorum . Psikiyatri'den destek almayı düşünüyorum.
Bu hafta içine bir randevu ile.
Yani önceden ilaçla sakinleşmeye , iyileşmeye hiç inanmaz . İnsanın aklıyla bir şeylerin üstesinden gelebileceğine inanırdım.
Ama bunda da yanılmışım sanırım. Kör bir inatmış bu.
Ben başaramıyorum çünkü. Aşamıyorum .
Sürekli ağlama + sürekli uyuma + ağız kuruluğu ile birlikte iştahsızlık + rüyalarda kan görmek + rüyalarımda sürekli aynı kişiyi görmek + rüyalarımda sevdiklerimin ölmesi, bir karmaşa,kan gölleri ...
Ve karanlıkta uyuma korkum vardı, 1-2 aydır yendim sanırım. Babamın odasından gelen loş ışıkla uyuyorum azcık, kendi odamın kapısı azcık aralı.
Normalde odamda kocaman lamba yanardı, loş bile değil.
Ama dün gece sanki odada bir şey varmış gibi rahatsız oldum. Biliyorum bilinçaltı bir huzursuzluk bu.
Mesela bütün gün, işim yok diyelim, uyumak istiyorum yatakta yatmak istiyorum. Ama ben sanki biri bana kızacak gibi, sanki bir suç işliyormuşum hissi ile erken kalkmam lazım diye erken kalkıyorum. Oysa uyumak isterken.
Ya da dışarda arkadaşlarımla otururken, sürekli huzursuzluk yarı otur kalk durumları, bir an önce eve gitmem gerekiyor gitmezsem biri bana kızacak gibi hissediyorum.
Hele dışarıdayken, hava karardığında sanki biri arkamdan yaklaşır gibi, kaçar gibi yürüyorum. Hava karardığı an eve girmem lazım.
Korkularım çok, gelecek korkum. Torunlarıma kadar düşünüyorum neredeyse.
2-3 ay ,belki daha fazla ay önce söylenmiş basit kalp kırıcı bir söz, tam makyaj yaparken aklıma geliyor nerden geliyorsa, sinirlenip kuruyorum.
Hayatımdaki tüm sevdiklerimden bile niyetlerinden şüphe edip onlardan iğrenmeye başladım.
En yakın arkadaşım bile sanki ondan nefret ediyormuşum gibi hissediyorum. BUna rağmen onu bırakamıyorum.
Yani onu göresim gelmiyor.
Annem sonra, bugün annemle kavga ettim. Otobüste ağladım. Telefonu çarpcaktım yere. Kendimi ordan oraya atasım geldi.
Sinirim aşırı derecede. Takıntılarım vs .
Artık aşamıyorum. Olmuyor .
Doktora gitmeye karar verdim. Gitmem lazım çünkü ben kendimi kaybediyorum.
Ne bu kadar sıkıntı demeyin. Birikti bir şeyler ve en son benim için çok önemli , çok sevdiğim birinden gördüğüm kalbimi kıran ağır bir durumdan sonra iyice sıyırdım . Aşırı unutkanlıklarım + isim karıştırmalarım + bir cümleyi 4-5 kere baştan kurmaya çalışma + cümle ortasında kal gelmesi durumu.
Yazarken iyi hoş. Ama konuşurken bir anda kafam gidiyor.
AntiDepresanlar bana kilo aldırır mı ? Sizce işe yarar mı ?