Aynen öyle banada aynı laflar söyleniyor.Girisken ol , korkma vs .çok basit bir şeymiş gibi.Sorun zaten bunları yapamamamız.Bide şunu merak ediyorum.Siz normal dostluk kurabiliyormusunuz uzun süreli? Mesela bir şehirde üni okuyordunuz ve arkadaşlar edindiniz diyelim.Sonra üniver. Bitince tekrar şehirinize gelince o kişilerle iletişiminizi devam ettirebiliyormusunuz ? Onlarınmı sizi aramasını bekliyorsunuz yoksa sizmi öncelikli davranıyorsunuz? Yakın arkadaşliklariniz, dostluklariniz varmı?Bende o konudada bir problem var.Yakınlık kurduğum , birbirimize kanka dedigimiz vs kisilerle aynı ortamdan uzaklasınca ben hep onların aramasını bekliyorum.Onlar aramazsa bende aramaya çekiniyorum çoğunlukla.Ve çoğunluğuyla iletışimim kesiliyor.Çünkü telefonla çok aramayı konuşmayıda çekiniyirum .Arkadaşlıgım bitebiliyor istisnalar olmakla birlikte genellikle bu şekilde oluyor.Hele bir kisiyi aradıysam ve bana hiç dönmediyse tamamen bir daha o kisiyke iletisime gecmeyesim geliyor.Yani bakıyorum karşıki tarafta bir vefalılik varmı arıyormu vs .Aramayınca bende aramıyorum.Sizce buda sosyal fobiyle alakalı bir sorunmu ? Siz nasılsınız bu konuda.Kurduğumuz arkadaşliklar kesinlikle suni , çıkar arkadaşlığı değil ama neden o insanlarla işimiz bitince birbirimizi arayıp iletisime devam ettirmiyoruz acaba bunu hep sormusumdur
Arkadaşlıklarım da aynı sizin gibi, hep ben bekledim ve hemen hemen arayan taraf hiç ben olmadım, dostluklarım var, genelde hep karşı taraf konuşma başlatmıştır öyle devam etmişizdir. Yani benim böyle olduğumu bilen ve bana bu sebeplerden dolayı sitem etmeyen insanlar çevremde kaldı.
Ancak yukarda konuştuğumuz gibi herkes bu durumumuzu anlamıyo, vefasız, nankör olarak görüyo, halbuki bu bir fobi, açıklayamıyoruz, vefasız, nankör, ilgisiz değiliz, bencil de değiliz.
En çok insanları düşünenleriz fakat bunu ilgilenme olarak yansıtamıyoruz.
İnsanları kırmamak için hep onların istediği gibi davranma en kötü özelliğimiz ama arkadaşlık ve dostluklarda da aramayıp sormayarak aslında ilgilenmiyoruz da ne büyük bir paradoks bu ya.
Ya ben bi dönem o kadar kötüydüm ki, bi örnek veriyim teyzemlerle benim aram annemle olduğumdan çok iyidir, küçüklüğümüzden beri çok yakınız, bikaç sene önce teyzem aramıştı beni yılbaşıydı kutlamak falan için, gördüm ama açmadım, konuşmak istemedim, bir kere daha aradı cevapsız oldu, döncem dedim dönemedim de yoğunluk girdi, kaldı öyle, çok ayıp oldu kadına biliyorum ama beni kıskacına ele geçiren bu fobiyi gel de açıkla, teyze senle konuşmayı istemedim diyemedim kırılır diye.
İlk defa böyle bişey yaşadım, psikolojim çok kötüydü antidepresana başlamamıştım o zamanlar henüz.
Sonra yazın görüştük hiç açmadı konuyu, acaba ne dicek diye kendimi yedim bitirdim, kızcak mı, küscek mi diye.
Böyle şeyler de var bilmiyorum size de oluyo mu.
Konuşmak istemiyorum ve açmıyorum, çünkü istemiyorum, bunu açıklayamıyorum, adım vefasız, ilgisiz ve sorumsuza çıkıyor.
Son 6-7 aydır biraz aşmaya çalıştım bu durumu ı ıh yok olmuyo tek başıma yapamıyorum.
Daral geldi yav.
kısmi düzelme var.
İşin komik kısmı da aynısı bana yapılınca sizde de olduğu gibi karşı tarafı hemen silme isteğim, hemen bi nefret birikmesi geliyo nasıl geri dönmez bana, nasıl cevap vermez, ben kimim ki bana dönmemeyi düşünüyo diye öfkeleniyorum ooo bi öfke bi celal sormayın. Kinlenmenin everesti.
E ama aynısını sen yapıyosun kızım niye sana yapılmasından hoşlanmadığın bişeyin aynısını karşı tarafa yapıyosun diyorum kendime di mi ama. Yok olmuyo. Psikiyatri tedavilik bir durum var kesinlikle.
Benim de böyle iki tarafın da aramaması sonucu 7-8 yıldır görüşmediğim ve iletişimimin koptuğu üni arkadaşlıklarım var.
Ünide 5 sene yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi, her şeyi birlikte yaptık, her yere birlikte gittik, birlikte ders çalıştık.
Gençtik iki tarafın da hataları oldu, geçti gitti. Hoş gördük.
Ama sonra nolduysa mezun olduk bi dağıldık başka yerlere, bi dönem mezuniyetten sonra yine aynı şehirde bulunduk ama onlar da aramadı ben de aramadım.
Benim toksik bi ilişkim vardı o zamanlar, arkadaşlarım onu tasvip etmiyodu, hala ayrılamıyo musun hala geri mi dönüyosun diye bana kızıyolardı sanki kendileri hayatta her şeyde mükemmel karar alıyolarmış gibi.
O tavırları beni soğuttu onlardan.
Anladım ki benle pek görüşmek istemediler.
Böyle itici bikaç davranışları oldu.
Üçlü bi gruptuk, üçüncü kişi sonradan eklenmişti bize, biraz dominant bi karakterdi.
Koptuk öyle.
Ben de aramadım onlar da. Öyle bitti.
Ancak ünide tartışma yaşayıp aramın soğuk olduğu ev arkadaşımla sonradan da çok samimi olduk, iş hayatlarımızda farklı şehirlere gitmiş olsak dahi görüştük.
Hiç belli olmuyo bu insan ilişkileri.
Hala bile konuşuyoruz mesela o arkadaşımla.
