Merhaba arkadaslar,
bende yillardir sosyal fobi var ve yakinda is hayatina atilacagim icin antidepresan alip tedavi olmak istiyorum. Benim en büyük korkum Karakterimin degismesi ve baska bir insana dönüsmek. Antidepresan kullananlar lütfen beni bu konuda bilgilendirebilirler mi ? Ilaci kullandikaran sonra sosyal fobiden tamamen kurtuldunuz mu?
Tam tersi antidepresanla ben; eskiden olduğum neşeli,kıvrak zekalı,mizah dolu,esprili,zehir dolu kafama ulaştım. Eskiden buydum ben. Son 6 yılım bambaşka bir nefretlik karaktere dönmüştü.
Eğer bu, karakterimin değişmesi ve başka bir insana dönüşmemse iyi ki değişmişim; antidepresan tedavim eskiden olduğum, kayıplara karışmış, aramaktan bitap düştüğüm “ben”e ulaşmama yardımcı oldu.
Antidepresan güzellemesi değil bu ancak kör kuyulardan çıkarken uzattığınız ele karşıdan uzanan el ya da size tutulan merdiven gibi düşünebilirsiniz bunu, böyle bi metaforla açıklayabilirim.
O kör kuyuda tek başınasınızdır,kendiniz de ordan bir şekilde belki çıkabilirsiniz,tırmanırsınız,kazarsınız ancak çok yorulursunuz, kendinizin yapabileceği yere kadar gelir belki de geri kayar düşersiniz. Bu sefer umudunuz her çırpınışta iyice dibini görür. İlaç o umudu ve o çabayı belli bir süre diri tutmayı sağlayan şey aslında.
Psikoterapi tabi ki de ilaç tedavisini desteklemeli, ancak bunu önerecek olan psikiyatrist olmalı. İlaca gerek var ya da ilaç gerekmiyo sadece psikoterapi diyecek olan bu işin kompedanları olmalı, biz değil.
Ben asla ön yargılı olmadım, gerekirse kullanırım dedim cünkü bu bir beyin biyokimyası. İnsanlar bunun üzerine yıllarını emeklerini verip uzman oluyorlar. Bize zarar verecek bir tedaviyi hiçbir hekim yapmaz zaten. İlaç gerekiyosa direnmekte fayda yok.
Bu ilaçlar bağımlılık yapmıyor, mekanizmaları beynimizde bizim hayata olan enerjimizi,ilgimizi,neşemizi düzenleyen birtakım nörotransmitter dediğimiz ulakçı maddeler üzerine.
Stres, kaygı, travmalar gibi olumsuz yaşam faktörleri bu maddeleri beynimizde azaltıyor. Depresyon, anksiyete, panik atak, okb gibi disorderların çıkış mekanizması bu maddelerdeki azalmalara bağlı. Bakın bunlar kimyasal süreçler. Kansere yakalanan insanın çareyi medikal tıpta araması, koşa koşa uzman doktora gitmesi ile aynı.
Kanser hastasına amaan nolcak ya moralini yüksek tut gojiberi meyvesi tüket geçer yaaaa kendini motive et iyileşirsin sakinleştir kendini mi diyoruz? Cevabımız bellidir: Hayır.
Ruhumuz hastalandığında da medikal müdahele gerekiyorsa üstelik bunu doktor öneriyorsa karşı cıkmak bence ortaçağda yapılan, hekimliğe karşı çıkan ve cadı avını başlatan zihniyetle aynı şey bana göre. O zaman tüm hastalıkları dua edelim iyileştirelim, hastaneler kapansın, doktorluk yasaklansın. (Burda lafım genel asla nezdinize değil)
Bir gastroenterologun önerdiği belki de antidepresanların yan etkilerinden daha fazla yan etkisi olan ilaçları sağlığımız için avuç avuç yutarken antidepresanların bu kadar ÖCÜ’leştirilmesi en başta bilime ayıp.
Yan etki elbette olacak, dile kolay yıllardır aynı seviyede takılan bu maddeleri yukarı çekmek için mikron düzeydeki reseptörlere bağlanarak müdahele ediyo bu ilaçlar. Bu da küçük bir bedeli bence.
Bendeki yan etkiler 2 hafta sürdü, doktorum bilgilendirdi, kestirmedi, devam et dedi.
Dayandım. 6 ay sabredeceksin, sakın sabırsız olma, sebat et, beni dinle, 7 aydan sonra bana teşekkür edeceksin dedi. Çıkan yan etkiler hafifti zaten hemen geçti.
Bekledim, vazgeçmedim. Terapi de önerdi, tek başına ilaç yetersiz kalır dedi. Tabi uygun ilacı bulmak da biraz çaba gerektiriyor ama doğrusunu bulduğunuzda en şanslı sizsiniz.
Almaya başladım. Ancak terapistimden memnun değilim, enerjim tutmadı. Her ikisi de istediğimiz gibi çıkmayabilir her ikisi istediğiniz gibi de çıkabilir. Bu tamamen şans ve deneme yanılma. İyi doktoru bulmak için çabalamak gerekiyo bizim ülkede.
Mesela halen daha anlatamadığım şeyler var terapistime ve bu kötü bir şey. Yakın zamanda bırakıp başka bir uzman arayışına gireceğim. Bende de sosyal fobi vardı şuan bu konuda daha iyiyim. Ama halen daha insan içinde telefon konuşması yapmaktan kaçınırım, mesela bunu terapiyle aşmam gerek, ilaç+ terapi bu noktada önemli.
2 senedir ölü gibiydim.Beynimi sanki birisi dondurmuş, dolaba gömmüş gibiydi.
Ön camlar sürekli buğu halinde, net değil.
Silecekler çalıştı, görüntü netleşti.
Güneş çıktı, beynim donduğu yerden çözülmeye başladı. Aylardır bitiremediğim yarım bıraktığım işleri tamamladım.
Yeniden doğdum diyebilirim.
Şimdi tek sorun kaldı.Daha iyi bir terapist bulmak.Yani psikolog.İlaca devam.
Hülasa, demem o ki, endişelenmeyin, belki hafif bir anksiyolitik, hafif bir sakinleştirici önerecek size doktorunuz. Karakteriniz değişmicek emin olun. İlaca karşı cıktığınız süreçte (eğer önerilmiş de siz başlamamışsanız) stresinizin ve fobinizin size verdiği zarar ilacın yan etkisinden çok daha büyük emin olun.
Gününüz güneşle dolsun, umarım tüm güzellikler sizi bulur. Yalnız olmadığınızı da bilin :) tedaviye direnmeyin, inan hayat bunu reddetmek için cok anlamlı bir şey değil.