Merhabalar hepinize şimdiden çok teşekkür ediyorum çünkü kafam darmaduman ve korkuyorum.
28 yaşındayım çok erken yaşta babamın baskısı ile evlendim ve tabiki çocuk gelin olarak hazin bir sonla bitti.Sonra annemle yaşamaya başladım.Çünkü babam doğu kafası dulluk damgası vurulmuş kızını istemedi.Anneme maddi manevi hiçbir zaman yük olmadım,elini sıcak sudan inanın soğuk suya sokmadım.Beni büyüttü besledi evini açtı hiç esirgemedim kendimden birşeyi.Ama olay hayatıma 1.5 yıl önce birisi girene kadar.Uzun bir yalnızlık çektim kendime küstüm.Sonra birisi geldi ve tüm dikenlerimi,duvarlarımı kaldırdı.Maddi manevi hiçbirşey esirgemez evlilik tecrübesi ve berbat tanışıklıklarımdan sonra ruhumu iyileştirdi.Ama anneme birşeyler oldu.Birden evlilik kararı almak istemediğim için haftanın belirli günleri onda kalmaya başladım.Çünkü hayal kırıklığı olmak veya olmasını istemiyordum.Artı ve eksilerimizle herşeyi görüp bir karar alma taraftarıyım.Ki annemde hem fikirdi.Aynı evin içinde temizliğinden yemeğine herşeyi ortak yaparız bir lafıma olmayanı yaratır.Ama annem sürekli laf sokma peşinde sürekli aldatılacaksın güzellik gelip geçici bi havalardasın bitecek diye hergün beni yemeye başladı.Sen beni bırakıp gideceksin diye sürekli gerginlikler ve kavgalar çıkarmaya başladı 1.5 yıldır alttan alıyorum inanın huzurum kaçmasın diye.Kimse kırılmasın diye ama ben tükendim.En son bayramda erkek arkadaşımla güzel bir plan yapalım dedik işleri düzeldi güzel bir araba aldı eşyalar değişiyor tüm hayatı benimle planlarına odaklı şükür zor günlerimde bırakmadın şimdi meyvesini yeme vakti diye bir heyecan hazırlandık.Annem gene bir geldi pir geldi sen ne biçim insansın bana haber vereceksin ki asla habersiz bir plan yapmıyorum eve hiç gelme defol bir başladı iğrençliğime nerden doğurduğuna evden kovulmama erkek arkadaşıma yazıp hakaretler savurana dek.Şaşırdık kaldık.Babamla korkunç bir evlilikleri vardı bitti.Sonra kimseyle dikiş tutturamadı.Benim ilişkimden sonra benim gibi davranmaya giyinmeye bende ilişki istiyorum demeler başladı.Birini buldu 15 gün içerisinde evlenme şehirdışına gidip düzen kurma kararı bile aldı ses etmedim.Hayat senin anne dedim geçtim.Adam terketti geçti.Kendi evimize birisini çağırınca hadi git ben takılacağım.Söz konusu ben olunca asla kabul etmiyor.Herşeyim yanlış herşeyim hata.En sonunda patladım.Teyzemle aynı evde yaşıyorduk kızım ben annenle uğraşamam lütfen gitsin diye kovalandı.Ama ben sürekli onun hayatını toplamaktan hatalarını telafi etmekten yoruldum.Empoze etmeye çalıştığı şey içten içe ben yalnızsam yalnız ol ben mutsuzsam mutsuz ol üzülüyorum.Son yazdığı mesajda babanla boşanırken ihanet ettiğimi söylediğin için senin yüzünden bitti evliliğim dedi ki hergün kavga dövüş evi terketmeler evin küçük annesi oldum çıktım gene ses etmedim.Ben neye uğradığımı şaşırdım.Ben bana ait içimin aldığı mutlu olduğum bir hayat istiyorum artık.Anneler çocuklarını bu dünyaya bakıcı olmak için mi doğuruyor kaderlerine ortak etmek için mi yoksa ektikleri bitkinin köklenip büyüyüp tomurcuklar açmasını mı ister.Anlayamıyorum.Erkek arkadaşım normalde hep yapıcı oldu ama son yaşanan hakaretler küfürlerden ve kovalanmadan sonra İstanbula erkek kardeşimin yanına gidecektim.Kal yanımda zaten haftanın belirli günleri benimleydin şimdi tüm günlerimiz geçsin sen ne zaman hazır hissedersen evlenelim sana bırakıyorum yeter ki gitme dedi.
İşine gücüne bak sen gidersen ben dağılırım dedi ve kaldım öyle.Kardeşimle de konuştum annemin her zamanki bencillikleri abla eziyet çektin artık mutlu ol en azından benim kararımla yaşadığım bir mutsuzluk der geçersin dedi.Mutluluk olursa pastada süs olur yeter dedi.Annem çok kırdı kalbimi iğrençliğim,pislikliğim,doğurduğu için beni hayatını mahveden bir mahlukatmışım.Her sıkıştığında hep ağzında bu sözler çocuğu olabilirim ama ben bir insanım kaldıramıyorum.Ben sizce erkek arkadaşımla yoluma devam edip mutlu olmayı denemeli miyim.?
28 yaşındayım çok erken yaşta babamın baskısı ile evlendim ve tabiki çocuk gelin olarak hazin bir sonla bitti.Sonra annemle yaşamaya başladım.Çünkü babam doğu kafası dulluk damgası vurulmuş kızını istemedi.Anneme maddi manevi hiçbir zaman yük olmadım,elini sıcak sudan inanın soğuk suya sokmadım.Beni büyüttü besledi evini açtı hiç esirgemedim kendimden birşeyi.Ama olay hayatıma 1.5 yıl önce birisi girene kadar.Uzun bir yalnızlık çektim kendime küstüm.Sonra birisi geldi ve tüm dikenlerimi,duvarlarımı kaldırdı.Maddi manevi hiçbirşey esirgemez evlilik tecrübesi ve berbat tanışıklıklarımdan sonra ruhumu iyileştirdi.Ama anneme birşeyler oldu.Birden evlilik kararı almak istemediğim için haftanın belirli günleri onda kalmaya başladım.Çünkü hayal kırıklığı olmak veya olmasını istemiyordum.Artı ve eksilerimizle herşeyi görüp bir karar alma taraftarıyım.Ki annemde hem fikirdi.Aynı evin içinde temizliğinden yemeğine herşeyi ortak yaparız bir lafıma olmayanı yaratır.Ama annem sürekli laf sokma peşinde sürekli aldatılacaksın güzellik gelip geçici bi havalardasın bitecek diye hergün beni yemeye başladı.Sen beni bırakıp gideceksin diye sürekli gerginlikler ve kavgalar çıkarmaya başladı 1.5 yıldır alttan alıyorum inanın huzurum kaçmasın diye.Kimse kırılmasın diye ama ben tükendim.En son bayramda erkek arkadaşımla güzel bir plan yapalım dedik işleri düzeldi güzel bir araba aldı eşyalar değişiyor tüm hayatı benimle planlarına odaklı şükür zor günlerimde bırakmadın şimdi meyvesini yeme vakti diye bir heyecan hazırlandık.Annem gene bir geldi pir geldi sen ne biçim insansın bana haber vereceksin ki asla habersiz bir plan yapmıyorum eve hiç gelme defol bir başladı iğrençliğime nerden doğurduğuna evden kovulmama erkek arkadaşıma yazıp hakaretler savurana dek.Şaşırdık kaldık.Babamla korkunç bir evlilikleri vardı bitti.Sonra kimseyle dikiş tutturamadı.Benim ilişkimden sonra benim gibi davranmaya giyinmeye bende ilişki istiyorum demeler başladı.Birini buldu 15 gün içerisinde evlenme şehirdışına gidip düzen kurma kararı bile aldı ses etmedim.Hayat senin anne dedim geçtim.Adam terketti geçti.Kendi evimize birisini çağırınca hadi git ben takılacağım.Söz konusu ben olunca asla kabul etmiyor.Herşeyim yanlış herşeyim hata.En sonunda patladım.Teyzemle aynı evde yaşıyorduk kızım ben annenle uğraşamam lütfen gitsin diye kovalandı.Ama ben sürekli onun hayatını toplamaktan hatalarını telafi etmekten yoruldum.Empoze etmeye çalıştığı şey içten içe ben yalnızsam yalnız ol ben mutsuzsam mutsuz ol üzülüyorum.Son yazdığı mesajda babanla boşanırken ihanet ettiğimi söylediğin için senin yüzünden bitti evliliğim dedi ki hergün kavga dövüş evi terketmeler evin küçük annesi oldum çıktım gene ses etmedim.Ben neye uğradığımı şaşırdım.Ben bana ait içimin aldığı mutlu olduğum bir hayat istiyorum artık.Anneler çocuklarını bu dünyaya bakıcı olmak için mi doğuruyor kaderlerine ortak etmek için mi yoksa ektikleri bitkinin köklenip büyüyüp tomurcuklar açmasını mı ister.Anlayamıyorum.Erkek arkadaşım normalde hep yapıcı oldu ama son yaşanan hakaretler küfürlerden ve kovalanmadan sonra İstanbula erkek kardeşimin yanına gidecektim.Kal yanımda zaten haftanın belirli günleri benimleydin şimdi tüm günlerimiz geçsin sen ne zaman hazır hissedersen evlenelim sana bırakıyorum yeter ki gitme dedi.
İşine gücüne bak sen gidersen ben dağılırım dedi ve kaldım öyle.Kardeşimle de konuştum annemin her zamanki bencillikleri abla eziyet çektin artık mutlu ol en azından benim kararımla yaşadığım bir mutsuzluk der geçersin dedi.Mutluluk olursa pastada süs olur yeter dedi.Annem çok kırdı kalbimi iğrençliğim,pislikliğim,doğurduğu için beni hayatını mahveden bir mahlukatmışım.Her sıkıştığında hep ağzında bu sözler çocuğu olabilirim ama ben bir insanım kaldıramıyorum.Ben sizce erkek arkadaşımla yoluma devam edip mutlu olmayı denemeli miyim.?
