Annemle babamın hali, evleniyorum ama vicdanım sızlıyor

gamzeligunler .!.:

Merhaba kızlar, ben kendimi bildim bileli annemle babam hep kavga ederdi. Ama öyle normal kavgalar değil. Köye rezil olurduk öyle söyleyeyim. Babam orta yerde bağır çağır anneme küfrederdi döverdi. Bu yaşına kadar ne doğru düzgün birikim yaptı ne ev ne araba alabildi kendine. Şimdi bile bir inşaatta çalışıyor işçi olarak. Zamanında gayet güzel kazanıyordu hiç kıymetini bilmedi. Ben de çocuktum yönlendiremiyordum ama çocuk halimle bile aklım eriyordu babamın para biriktirmek yerine savurduğuna. Annem de ev hanımı. Ben şuan 26 yaşında evlilik hazırlığı yapan biriyim. Ailemden uzağım. Nişanlımın durumu iyi, evimizi kuruyoruz hayırlısıyla. Her şey gönlümce oluyor ama o kadar huzursuzum ki. Çünkü annemin hiçbir zaman güzel bir evi eşyaları olmadı. Bu yaştan sonra da olamayacak. Çok üzülüyorum. Ben öyle anneme babama ev alabilecek güçte değilim. Evliliği bekletip çalışıp onlara ev alsam bu sefer kendim hayatı kaçırmış olacağım. Bu ekonomide nasıl yaparım bilmiyorum ki. Çünkü evlendikten sonra onlara maddi yardım dışında ev kuramam. Bir de çok gariptir ki biz hep büyüyünce annemize babamıza ev alacağız bu hayatta her çocuğun yapacağı bir şeymiş gibi bir mantalite ile büyütüldük. Babamın zamanında ekonomi bugünden çok daha iyi durumdayken iyi bir kazançla almadığı evi ben şimdi nasıl alayım. Ve ben şimdi benden beklenen bu görevi yerine getirmediğim için çok kötü hissediyorum.
Daha az önce konuştum yine kavga etmişler babam sokak ortasında para yırtmış rezil rezil hareketler. Annem bi dünya şikayetini etti. Elimden de hiçbir şey gelmiyor. Babam aklı başında biri değil, annem de kızıma yansıtmayayım üzülüyor elinden bir şey gelmiyor diye düşünmüyor tamam anlatsın ama 15 dakikalık telefon konuşmasının hepsinde babamı şikayet edip hakaretler etti ben sadece evet anne haklısın anne diyip durdum. Boşan diyorum bu saatten sonra ne yapacağım diyor. Kendince o da haklı. Zaten hep babama karşı bir nefretle büyüdüm. Babam kötü bir eşti ama kötü bir baba değildi. Az önce annemle telefonda konuştuk benden gizlemişler olayı (ablamla aynı şehirde yaşıyorlar) annem dayanamadı anlattı yine. Elimden bir şey gelmiyor üzülüyorum. Evlilik arefesindeyim ama hevesin var mı mutlu musun diye sorsanız, belki dışardan öyle görünüyorum ama içimde bir vicdani rahatsızlık var hep. Neyse böyle işte kızlar. Bi kafede oturdum yazdım bir dertleşme olsun bu da. Mutlu aile gerçekten bir çocuğun en büyük şansıymış

Genişletmek için tıkla...

gamzeligunler .!.:

Merhaba kızlar, ben kendimi bildim bileli annemle babam hep kavga ederdi. Ama öyle normal kavgalar değil. Köye rezil olurduk öyle söyleyeyim. Babam orta yerde bağır çağır anneme küfrederdi döverdi. Bu yaşına kadar ne doğru düzgün birikim yaptı ne ev ne araba alabildi kendine. Şimdi bile bir inşaatta çalışıyor işçi olarak. Zamanında gayet güzel kazanıyordu hiç kıymetini bilmedi. Ben de çocuktum yönlendiremiyordum ama çocuk halimle bile aklım eriyordu babamın para biriktirmek yerine savurduğuna. Annem de ev hanımı. Ben şuan 26 yaşında evlilik hazırlığı yapan biriyim. Ailemden uzağım. Nişanlımın durumu iyi, evimizi kuruyoruz hayırlısıyla. Her şey gönlümce oluyor ama o kadar huzursuzum ki. Çünkü annemin hiçbir zaman güzel bir evi eşyaları olmadı. Bu yaştan sonra da olamayacak. Çok üzülüyorum. Ben öyle anneme babama ev alabilecek güçte değilim. Evliliği bekletip çalışıp onlara ev alsam bu sefer kendim hayatı kaçırmış olacağım. Bu ekonomide nasıl yaparım bilmiyorum ki. Çünkü evlendikten sonra onlara maddi yardım dışında ev kuramam. Bir de çok gariptir ki biz hep büyüyünce annemize babamıza ev alacağız bu hayatta her çocuğun yapacağı bir şeymiş gibi bir mantalite ile büyütüldük. Babamın zamanında ekonomi bugünden çok daha iyi durumdayken iyi bir kazançla almadığı evi ben şimdi nasıl alayım. Ve ben şimdi benden beklenen bu görevi yerine getirmediğim için çok kötü hissediyorum.
Daha az önce konuştum yine kavga etmişler babam sokak ortasında para yırtmış rezil rezil hareketler. Annem bi dünya şikayetini etti. Elimden de hiçbir şey gelmiyor. Babam aklı başında biri değil, annem de kızıma yansıtmayayım üzülüyor elinden bir şey gelmiyor diye düşünmüyor tamam anlatsın ama 15 dakikalık telefon konuşmasının hepsinde babamı şikayet edip hakaretler etti ben sadece evet anne haklısın anne diyip durdum. Boşan diyorum bu saatten sonra ne yapacağım diyor. Kendince o da haklı. Zaten hep babama karşı bir nefretle büyüdüm. Babam kötü bir eşti ama kötü bir baba değildi. Az önce annemle telefonda konuştuk benden gizlemişler olayı (ablamla aynı şehirde yaşıyorlar) annem dayanamadı anlattı yine. Elimden bir şey gelmiyor üzülüyorum. Evlilik arefesindeyim ama hevesin var mı mutlu musun diye sorsanız, belki dışardan öyle görünüyorum ama içimde bir vicdani rahatsızlık var hep. Neyse böyle işte kızlar. Bi kafede oturdum yazdım bir dertleşme olsun bu da. Mutlu aile gerçekten bir çocuğun en büyük şansıymış

Genişletmek için tıkla...

gamzeligunler .!.:

Merhaba kızlar, ben kendimi bildim bileli annemle babam hep kavga ederdi. Ama öyle normal kavgalar değil. Köye rezil olurduk öyle söyleyeyim. Babam orta yerde bağır çağır anneme küfrederdi döverdi. Bu yaşına kadar ne doğru düzgün birikim yaptı ne ev ne araba alabildi kendine. Şimdi bile bir inşaatta çalışıyor işçi olarak. Zamanında gayet güzel kazanıyordu hiç kıymetini bilmedi. Ben de çocuktum yönlendiremiyordum ama çocuk halimle bile aklım eriyordu babamın para biriktirmek yerine savurduğuna. Annem de ev hanımı. Ben şuan 26 yaşında evlilik hazırlığı yapan biriyim. Ailemden uzağım. Nişanlımın durumu iyi, evimizi kuruyoruz hayırlısıyla. Her şey gönlümce oluyor ama o kadar huzursuzum ki. Çünkü annemin hiçbir zaman güzel bir evi eşyaları olmadı. Bu yaştan sonra da olamayacak. Çok üzülüyorum. Ben öyle anneme babama ev alabilecek güçte değilim. Evliliği bekletip çalışıp onlara ev alsam bu sefer kendim hayatı kaçırmış olacağım. Bu ekonomide nasıl yaparım bilmiyorum ki. Çünkü evlendikten sonra onlara maddi yardım dışında ev kuramam. Bir de çok gariptir ki biz hep büyüyünce annemize babamıza ev alacağız bu hayatta her çocuğun yapacağı bir şeymiş gibi bir mantalite ile büyütüldük. Babamın zamanında ekonomi bugünden çok daha iyi durumdayken iyi bir kazançla almadığı evi ben şimdi nasıl alayım. Ve ben şimdi benden beklenen bu görevi yerine getirmediğim için çok kötü hissediyorum.
Daha az önce konuştum yine kavga etmişler babam sokak ortasında para yırtmış rezil rezil hareketler. Annem bi dünya şikayetini etti. Elimden de hiçbir şey gelmiyor. Babam aklı başında biri değil, annem de kızıma yansıtmayayım üzülüyor elinden bir şey gelmiyor diye düşünmüyor tamam anlatsın ama 15 dakikalık telefon konuşmasının hepsinde babamı şikayet edip hakaretler etti ben sadece evet anne haklısın anne diyip durdum. Boşan diyorum bu saatten sonra ne yapacağım diyor. Kendince o da haklı. Zaten hep babama karşı bir nefretle büyüdüm. Babam kötü bir eşti ama kötü bir baba değildi. Az önce annemle telefonda konuştuk benden gizlemişler olayı (ablamla aynı şehirde yaşıyorlar) annem dayanamadı anlattı yine. Elimden bir şey gelmiyor üzülüyorum. Evlilik arefesindeyim ama hevesin var mı mutlu musun diye sorsanız, belki dışardan öyle görünüyorum ama içimde bir vicdani rahatsızlık var hep. Neyse böyle işte kızlar. Bi kafede oturdum yazdım bir dertleşme olsun bu da. Mutlu aile gerçekten bir çocuğun en büyük şansıymış

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Annen bosanir, sizin oldugunuz yere gelir tum kardesler para koyar bir ev tutarsiniz. Bosnamaya ve gelmeye yansmayacaksa ne yapabillirsiniz ...sartinii net soyleyin gelirse gelir o zaman.

Genişletmek için tıkla...

gamzeligunler .!.:

Merhaba kızlar, ben kendimi bildim bileli annemle babam hep kavga ederdi. Ama öyle normal kavgalar değil. Köye rezil olurduk öyle söyleyeyim. Babam orta yerde bağır çağır anneme küfrederdi döverdi. Bu yaşına kadar ne doğru düzgün birikim yaptı ne ev ne araba alabildi kendine. Şimdi bile bir inşaatta çalışıyor işçi olarak. Zamanında gayet güzel kazanıyordu hiç kıymetini bilmedi. Ben de çocuktum yönlendiremiyordum ama çocuk halimle bile aklım eriyordu babamın para biriktirmek yerine savurduğuna. Annem de ev hanımı. Ben şuan 26 yaşında evlilik hazırlığı yapan biriyim. Ailemden uzağım. Nişanlımın durumu iyi, evimizi kuruyoruz hayırlısıyla. Her şey gönlümce oluyor ama o kadar huzursuzum ki. Çünkü annemin hiçbir zaman güzel bir evi eşyaları olmadı. Bu yaştan sonra da olamayacak. Çok üzülüyorum. Ben öyle anneme babama ev alabilecek güçte değilim. Evliliği bekletip çalışıp onlara ev alsam bu sefer kendim hayatı kaçırmış olacağım. Bu ekonomide nasıl yaparım bilmiyorum ki. Çünkü evlendikten sonra onlara maddi yardım dışında ev kuramam. Bir de çok gariptir ki biz hep büyüyünce annemize babamıza ev alacağız bu hayatta her çocuğun yapacağı bir şeymiş gibi bir mantalite ile büyütüldük. Babamın zamanında ekonomi bugünden çok daha iyi durumdayken iyi bir kazançla almadığı evi ben şimdi nasıl alayım. Ve ben şimdi benden beklenen bu görevi yerine getirmediğim için çok kötü hissediyorum.
Daha az önce konuştum yine kavga etmişler babam sokak ortasında para yırtmış rezil rezil hareketler. Annem bi dünya şikayetini etti. Elimden de hiçbir şey gelmiyor. Babam aklı başında biri değil, annem de kızıma yansıtmayayım üzülüyor elinden bir şey gelmiyor diye düşünmüyor tamam anlatsın ama 15 dakikalık telefon konuşmasının hepsinde babamı şikayet edip hakaretler etti ben sadece evet anne haklısın anne diyip durdum. Boşan diyorum bu saatten sonra ne yapacağım diyor. Kendince o da haklı. Zaten hep babama karşı bir nefretle büyüdüm. Babam kötü bir eşti ama kötü bir baba değildi. Az önce annemle telefonda konuştuk benden gizlemişler olayı (ablamla aynı şehirde yaşıyorlar) annem dayanamadı anlattı yine. Elimden bir şey gelmiyor üzülüyorum. Evlilik arefesindeyim ama hevesin var mı mutlu musun diye sorsanız, belki dışardan öyle görünüyorum ama içimde bir vicdani rahatsızlık var hep. Neyse böyle işte kızlar. Bi kafede oturdum yazdım bir dertleşme olsun bu da. Mutlu aile gerçekten bir çocuğun en büyük şansıymış

Genişletmek için tıkla...

gamzeligunler .!.:

Merhaba kızlar, ben kendimi bildim bileli annemle babam hep kavga ederdi. Ama öyle normal kavgalar değil. Köye rezil olurduk öyle söyleyeyim. Babam orta yerde bağır çağır anneme küfrederdi döverdi. Bu yaşına kadar ne doğru düzgün birikim yaptı ne ev ne araba alabildi kendine. Şimdi bile bir inşaatta çalışıyor işçi olarak. Zamanında gayet güzel kazanıyordu hiç kıymetini bilmedi. Ben de çocuktum yönlendiremiyordum ama çocuk halimle bile aklım eriyordu babamın para biriktirmek yerine savurduğuna. Annem de ev hanımı. Ben şuan 26 yaşında evlilik hazırlığı yapan biriyim. Ailemden uzağım. Nişanlımın durumu iyi, evimizi kuruyoruz hayırlısıyla. Her şey gönlümce oluyor ama o kadar huzursuzum ki. Çünkü annemin hiçbir zaman güzel bir evi eşyaları olmadı. Bu yaştan sonra da olamayacak. Çok üzülüyorum. Ben öyle anneme babama ev alabilecek güçte değilim. Evliliği bekletip çalışıp onlara ev alsam bu sefer kendim hayatı kaçırmış olacağım. Bu ekonomide nasıl yaparım bilmiyorum ki. Çünkü evlendikten sonra onlara maddi yardım dışında ev kuramam. Bir de çok gariptir ki biz hep büyüyünce annemize babamıza ev alacağız bu hayatta her çocuğun yapacağı bir şeymiş gibi bir mantalite ile büyütüldük. Babamın zamanında ekonomi bugünden çok daha iyi durumdayken iyi bir kazançla almadığı evi ben şimdi nasıl alayım. Ve ben şimdi benden beklenen bu görevi yerine getirmediğim için çok kötü hissediyorum.
Daha az önce konuştum yine kavga etmişler babam sokak ortasında para yırtmış rezil rezil hareketler. Annem bi dünya şikayetini etti. Elimden de hiçbir şey gelmiyor. Babam aklı başında biri değil, annem de kızıma yansıtmayayım üzülüyor elinden bir şey gelmiyor diye düşünmüyor tamam anlatsın ama 15 dakikalık telefon konuşmasının hepsinde babamı şikayet edip hakaretler etti ben sadece evet anne haklısın anne diyip durdum. Boşan diyorum bu saatten sonra ne yapacağım diyor. Kendince o da haklı. Zaten hep babama karşı bir nefretle büyüdüm. Babam kötü bir eşti ama kötü bir baba değildi. Az önce annemle telefonda konuştuk benden gizlemişler olayı (ablamla aynı şehirde yaşıyorlar) annem dayanamadı anlattı yine. Elimden bir şey gelmiyor üzülüyorum. Evlilik arefesindeyim ama hevesin var mı mutlu musun diye sorsanız, belki dışardan öyle görünüyorum ama içimde bir vicdani rahatsızlık var hep. Neyse böyle işte kızlar. Bi kafede oturdum yazdım bir dertleşme olsun bu da. Mutlu aile gerçekten bir çocuğun en büyük şansıymış

Genişletmek için tıkla...