- 28 Mayıs 2022
- 765
- 1.282
- Konu Sahibi Marianihal
- #1
Merhaba arkadaşlar, ilk önce depremden zarar gören herkese büyük geçmiş olsun diyorum. Yaralılara Allah şifa ölenlere rahmet etsin. Böyle acı bir haber almışken konu açmak istemezdim. Ama psikolojim gerçekten çok bozuk.
Ben doğuda görev yapıyorum. Somestrda eve geldim. Ailemi çok özlemiştim. Ama şu an geldiğime pişman oldum. Her tatil aynı şeyi yaşıyorum zaten. İlk önce annemin paraya ihtiyacı olduğu için ona 25 bin TL maddi destekte bulundum. Bunun için telefondayken çok fazla tesekkur etti. Ablam ve erkek kardeşim hiçbir şekilde yardım etmediler paraları olmasına rağmen, bunun da siteminde bulunmuştu üstü kapalı bir şekilde. Her neyse eve gittim, yaklaşık bir günlük otobüs yolculuğu çektim. Evde ablam eşi çocukları falan da var. Eve geldim evde yemek bile yoktu. Annem tost yap falan dedi bana. Halbuki ablamlar geleceği zaman sabahtan yemek yaomaya başlar. Ben bu ayrımı hep hissediyordum zaten yıllardır. İşte eve geldiğimde bu yemek olayını çok takmadım. Ama annemin iki lafından biri "sen şimdi verdiğin parayı başıma kakarsin, yaza kadar biriktiririm veririm zaten ablanla abin de dedi o parayı başına kakar ilerde" diye. Bakın paranın lafı bile geçmedi ki ilk defa böyle bir yardımda bulunuyorum. Sanırım benden para almayı kendine yediremiyor. Onun istediği şey ablamın ona para vermesiydi. Ama onlardan ses çıkmayınca benden aldığına üzüldü sanki. Ben de ne alaka ben para lafını mi ettim ne sacmaliyorsun diye kızdım. Çünkü geldiğimden beri ne güleryuz var ne başka bir şey. Sürekli asik bir surat ne desem tersleme modu açık.
Ama ablama ve abime asla surat asmak yok. Yani hissediyorsun işte onlarla tartışmaya girmekten korkuyor ama bana gayet hoyratça davranıyor. Acaba dedim ev kalabalık diye mi böyle çünkü cocuklar sürekli ortalığı dağıtıyor ama onlar gidince de aynı. Yüz kere sordum niye suratın asik neden tersliyorsun o da yok bir şey deyip duruyor. Düşünün senede iki kere geliyorum ama ne bir güleryuz görüyorum ne başka bir şey.
Ben de en sonunda konuşmamaya başladım. Bugün bir işi olduğu için dışarı çıktı. Hava da karlı ve bizim sitenin girişinde bir yokuş var. Aradım ilk once otobüs beklediğini söyledi. Sonra dışarı baktım ki yokuş buz tutmak üzere. Tekrar aradım diyecektim ki nerdesin o anda bana bağırdı "Ne ariyorsun otobüs bekliyorum " ben de ona bağırdım seni düşündugumden arıyorum ne yapıyorsan yap be dedim. O da söyle niye aradın dedi. Ben de yokuş buz tutmuş taksi ile gel buraya yaklaşınca da haber ver ben öderim dedim. Çünkü üzerinde parası olmadığını biliyorum fazla. Yine böyle sanki adam yerine koymaz gibi "he heee tamam" diyerek kapattı. Hani "yav he he" derler ya dalga gecer gibi aynen öyle.
Ben ne yapsam yaranamiyorum bu insanlara. Değer görmek için kendimi kesmem gerekiyor bence. Yani zaten farklı bir şehirden gelmişim aile özlemi içindeyim babam zaten şehir dışında annem de böyle davranıyor. Bilemiyorum dedim ki atanırsam belki bana bakışı değişir ama yok arkadas hep yangında ilk feda edilecek degersiz eşya gözüyle görüyorlar beni. Bunu ses tonundan bakışlarından bile hissediyorum. İki lafından biri gidersen git napayim... Mesela ben kapıyi birwz hızla çeksem bana bağırıyor ama ablam veya abim ortaligi yiksa onlardan öyle bir cekiniyor ki ağzını açamıyor. Neyin sinirini neyin ofkesini benden cikariyor bilmiyorum ama canıma yetti artık. Küçüklüğümden beri bu böyleydi zaten bir gün değişir umuduyla yaşadım ama yok yani.
Ben doğuda görev yapıyorum. Somestrda eve geldim. Ailemi çok özlemiştim. Ama şu an geldiğime pişman oldum. Her tatil aynı şeyi yaşıyorum zaten. İlk önce annemin paraya ihtiyacı olduğu için ona 25 bin TL maddi destekte bulundum. Bunun için telefondayken çok fazla tesekkur etti. Ablam ve erkek kardeşim hiçbir şekilde yardım etmediler paraları olmasına rağmen, bunun da siteminde bulunmuştu üstü kapalı bir şekilde. Her neyse eve gittim, yaklaşık bir günlük otobüs yolculuğu çektim. Evde ablam eşi çocukları falan da var. Eve geldim evde yemek bile yoktu. Annem tost yap falan dedi bana. Halbuki ablamlar geleceği zaman sabahtan yemek yaomaya başlar. Ben bu ayrımı hep hissediyordum zaten yıllardır. İşte eve geldiğimde bu yemek olayını çok takmadım. Ama annemin iki lafından biri "sen şimdi verdiğin parayı başıma kakarsin, yaza kadar biriktiririm veririm zaten ablanla abin de dedi o parayı başına kakar ilerde" diye. Bakın paranın lafı bile geçmedi ki ilk defa böyle bir yardımda bulunuyorum. Sanırım benden para almayı kendine yediremiyor. Onun istediği şey ablamın ona para vermesiydi. Ama onlardan ses çıkmayınca benden aldığına üzüldü sanki. Ben de ne alaka ben para lafını mi ettim ne sacmaliyorsun diye kızdım. Çünkü geldiğimden beri ne güleryuz var ne başka bir şey. Sürekli asik bir surat ne desem tersleme modu açık.
Ama ablama ve abime asla surat asmak yok. Yani hissediyorsun işte onlarla tartışmaya girmekten korkuyor ama bana gayet hoyratça davranıyor. Acaba dedim ev kalabalık diye mi böyle çünkü cocuklar sürekli ortalığı dağıtıyor ama onlar gidince de aynı. Yüz kere sordum niye suratın asik neden tersliyorsun o da yok bir şey deyip duruyor. Düşünün senede iki kere geliyorum ama ne bir güleryuz görüyorum ne başka bir şey.
Ben de en sonunda konuşmamaya başladım. Bugün bir işi olduğu için dışarı çıktı. Hava da karlı ve bizim sitenin girişinde bir yokuş var. Aradım ilk once otobüs beklediğini söyledi. Sonra dışarı baktım ki yokuş buz tutmak üzere. Tekrar aradım diyecektim ki nerdesin o anda bana bağırdı "Ne ariyorsun otobüs bekliyorum " ben de ona bağırdım seni düşündugumden arıyorum ne yapıyorsan yap be dedim. O da söyle niye aradın dedi. Ben de yokuş buz tutmuş taksi ile gel buraya yaklaşınca da haber ver ben öderim dedim. Çünkü üzerinde parası olmadığını biliyorum fazla. Yine böyle sanki adam yerine koymaz gibi "he heee tamam" diyerek kapattı. Hani "yav he he" derler ya dalga gecer gibi aynen öyle.
Ben ne yapsam yaranamiyorum bu insanlara. Değer görmek için kendimi kesmem gerekiyor bence. Yani zaten farklı bir şehirden gelmişim aile özlemi içindeyim babam zaten şehir dışında annem de böyle davranıyor. Bilemiyorum dedim ki atanırsam belki bana bakışı değişir ama yok arkadas hep yangında ilk feda edilecek degersiz eşya gözüyle görüyorlar beni. Bunu ses tonundan bakışlarından bile hissediyorum. İki lafından biri gidersen git napayim... Mesela ben kapıyi birwz hızla çeksem bana bağırıyor ama ablam veya abim ortaligi yiksa onlardan öyle bir cekiniyor ki ağzını açamıyor. Neyin sinirini neyin ofkesini benden cikariyor bilmiyorum ama canıma yetti artık. Küçüklüğümden beri bu böyleydi zaten bir gün değişir umuduyla yaşadım ama yok yani.
Adam yerine konmadığın yere ailense bile gitme.
yani siz
