Annemin çöp kutusuymuşum

İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için

Kırılmakta çok haklısınız ama anne babalarımızda dünyaya bir kez geliyorlar . Hata yapabilirler ki yapmaları da çok doğal. En başında zaten iyi bir anne olmak için çabalıyor demişsiniz bu bile annenize olan öfkenizden uzakla için bir neden olabilir.

Annenizle babanız birer karı koca ve birbirleri arasınsa sorun olması normal . Size yansıtmalarından rahatsızsanız onlara diyeceğiniz “ bu durum beni olumsuz etkiliyor eğer sizde isterseniz bir uzmandan yardım alabilirsiniz. Babanız olmasa da anneniz belki ister ve rahatlar

Babanız yerine annenizi bir uzmana yönlendirmeyi denediniz mi?

ikizler_ve_ben .!.:

Babanız yerine annenizi bir uzmana yönlendirmeyi denediniz mi?

Genişletmek için tıkla...

Babam bir şekilde onu da engelliyor. Garip bir manipülasyon yeteneğine sahip.

LeucotheaThemis .!.:

Babam bir şekilde onu da engelliyor. Garip bir manipülasyon yeteneğine sahip.

Genişletmek için tıkla...

Toxic ilişki ve arada kalmışsınız. Tepkinizi net koymaya başlamalısınız bence

Paticikk .!.:

Kırılmakta çok haklısınız ama anne babalarımızda dünyaya bir kez geliyorlar . Hata yapabilirler ki yapmaları da çok doğal. En başında zaten iyi bir anne olmak için çabalıyor demişsiniz bu bile annenize olan öfkenizden uzakla için bir neden olabilir.

Annenizle babanız birer karı koca ve birbirleri arasınsa sorun olması normal . Size yansıtmalarından rahatsızsanız onlara diyeceğiniz “ bu durum beni olumsuz etkiliyor eğer sizde isterseniz bir uzmandan yardım alabilirsiniz. Babanız olmasa da anneniz belki ister ve rahatlar

Genişletmek için tıkla...

O kadar çok söyledim ki bunu hatta yalvardım. Bana yansıtmak da değil annem babama sinirlenip bana anlatır ve annem yerine babamla tartışan ben olurumm günün sonunda.
Anneme öfkeli de değilim aslında kırgınım. Benimle en çok babam onu üzdüğü zamanlarda konuşuyor, ya da beni babamı şikayet etmek için arıyor. Hadi bunları söyledim diyelim o zaman da ben onu yalnız bırakmış, ona sen kötü bi annesin demişim gibi oluyor ve her şey daha da kötü oluyor

ikizler_ve_ben .!.:

Toxic ilişki ve arada kalmışsınız. Tepkinizi net koymaya başlamalısınız bence

Genişletmek için tıkla...

Tepkimi net olarak koyduğum noktada anneme sırtımı dönmüş olacağım, bunu yaparsam da çok üzülecek. Bir kaç kere denedim annemle aramıza giren soğukluğu gözlerimle gördüm

gözlemlediğim kadarıyla ebeveynlik süreci bazen çok ama çok tetikleyici olabiliyor. insan çocuk büyütürken kendi çocukluğunu da hatırlıyor. bu değerlendirmeleri yapmanız, acı farkındalıkların ortaya çıkması, karışık duygular hissetmeniz çok doğal. sindirmeniz için zaman gerekebilir. dayanılmayacak derecede zorlandığınızı düşünüyorsanız terapi desteği alabilirsiniz, anne babanızın iletişiminde kendi sınırlarınızı çizmek için…

LeucotheaThemis .!.:

Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

Bunu biraz sesli söylemeniz gerek sadece. Karı koca olarak sorunları olabileceğini ama sizin bunlara çözüm bulamayacağınızı, elinizden bir şey gelmediği halde hayatınız boyunca bunları dinlemekten çok yorulduğunuzu, artık sizin de bir çocuğunuzun olduğunu ve mental olarak yorulduğunuzu ifade etmelisiniz. Belki araya biraz mesafe girecektir ama böylesi sizin için daha hayırlı olabilir. Bir yardımları da yokmuş ne de olsa. Her yorumumda derim toksik insandan ne kadar uzak o kadar iyi. Can kan olsa bile.

LeucotheaThemis .!.:

Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bir de, anneniz nasıl bir annedir bilmiyorum ama, siz çok iyi bir annesiniz. Söylemek istedim.

Onlar birbirlerine alışmış ve öyle kabul etmişler. Bu saatten sonra böyle gider.

Bebek konusunda gurbette ailesinden uzakta bebek büyütenler var. Siz de kendiniz pekala büyütebilirsiniz. Babası destek olmalı zaten.

Anneniz bişey anlattığında anlatma diyin, konuyu değiştirin madem rahatsız oluyorsanız.

Kısaca kendi hayatınıza odaklanın.

LeucotheaThemis .!.:

İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için

Genişletmek için tıkla...

Cok haklisiniz.

Anneleri su anda 50-70 arasinda olan cogu kisi bunu yasiyor emin olun, cunku bu malum kusak atasindan boyle gordu ve herseyin en iyisini yine bu malum kusak biliyor. Bu kusak bizler gibi aman ben atamdan yanlışı gordum, cocuguma uygulamayim bilincinde değil, haliyle sizin durumunuzda olan cok evlat var. Bende onlardan biriyim, ordan biliyorum. Uzulmeyin. Siz kucuk meleginize odaklanin, toksik ailenizden eger elinizden geliyorsa birkac ay uzak durun.

LeucotheaThemis .!.:

İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için

Genişletmek için tıkla...

Benzer durumları çok yaşadım, hala da devam ediyor..
Annem arar, dakikalarca babamı anlatır, dert yanar. İkinize de yazık boşanın dediğimde de bizi bahane eder. "kocalarınıza karşı cevaplayamayacağınız sorularınız olmasın. Annen iyi bir şey olsa bu yaştan sonra boşanmazdı demesinler" bu ve buna benzer bir sürü bahane.

En iyi anneliğin en çok fedakarlık olduğunu zannediyor. Ama içten bir sarılma öpme saçımızı okşama vs yok, hiç olmadı..

İlk hamileliğimde doğuma yakın geldi, istisnasız her gün babamı anlattı. Sabrettim hep dinledim. Bu kız doğuma girecek moralini bozmayalım demedi. Eşim bana iyi davrandıkça ağladı kendi cektiklerini anlattı.

Doğum sancılarım başladı, hazırlanıyoruz, yine kendini anlattı. Yoldayız hastaneye gidiyoruz yine kendini anlattı. Çataldayım doğuruyorum, hala kendini anlatıyordu. "Benim sancım başladı da baban ilgilenmedi, hamileydim bir kere bile nazlamadı" vs.
En son dayanamadım artık patladım. "Anne sus artık lütfen görmüyor musun doğruyorum" dedim. Bu kez de ben doğumdayken arayan herkese "psikolojisi çok bozuk herkese bağırıyor, beni bile tersledi" demiş..

Bebeğim olduktan sonra çok ağladım. Bir evlat bu kadar seviliyorsa biz neden hiç sevilmedik dedim. İlk kızım bir buçuk yaşındayken de patladım. "Bu saatte yaptığın bu yemeğin hiçbir önemi yok, bir kere sarılsaydın öpseydin. Duygusal olarak hep eksik kaldık görmüyor musun" dedim.
Herkese "it gibi beni ısırdı" dedi ve küstü gitti evimden.

O olaydan hemen sonra ikinciye hamile olduğumu öğrendim ve annem dokuz ay boyunca beni bir kere bile aramadı.

Hepsi kapanmayan yara içimde ama anne işte diyorum yine de. Şimdi görüşüyoruz ama hala aynı.. pohpohlayıp her şeyin en doğrusunu kendinin bildiğini soyleyip her dediğini onaylarsak iyiyiz. Ama biraz kendimizi ve sınırlarımızı korumaya alacak olsak "it yüzün çıktı yine" diyor..

Muhtemelen onunda dertlerini anlatacak sizden baska kimsesi yok.Oda sizi sığinacak liman olarak gormus.bosanmaya gelince aliskanlik diye bir sey var birakmak kolay olmuyor.baska kardesiniz yok mu?

Ayni seyleri herhalde aklim erdigi zamandan itibaren yasayan 1 insanim..hatirladigim ; babamla bitmek bilmeyen kavgalarini dinlemek zorunda olusum, akabinde babam evden gittiginde ayni kavgalari defalarca sikayetlenerek bana anlatmasi.. halamlari kotulemesi, babannemin 20 yil once yaptigi seyleri surekli dile getirmesi..
ve evlat sahibi olduktan sonra gercekten sevilmedigini idrak etmek.. zor 1 durum.. cok zor.
artik sinirinizi cizin, dinlememeye calisin..
benimki babam vefat ettikten sonra damat gelinlerine sardi.. onlari kardeslere kotuluyor vs... tamamen cahillik ve kotu ruh sahibi olmak olarak yorumluyorum ve Allah akil sagligi versin diye dua ediyorum. elden 1 sey gelmiyor..
kolayliklar diliyorum , evladinizi saglikla yetistirin insallah.

LeucotheaThemis .!.:

İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için

Genişletmek için tıkla...

Tam başlıktaki gibi bir hdesiniz.haklısınız.şikayet şikayet sonra işe yarayacağı zaman yine kocayı bahane et.terbiyesizlik.bazı insanlar annen baban bile olsa yüzverdikçe tepene çıkıyor.iki azarla, geçiştir hiçbirşeyi kalmaz.çıkarcı kadın.

LeucotheaThemis .!.:

İyi geceler hanımlar,
Çok doldum kimseye anlatamıyorum en azından buraya dökeyim istedim içimi. Başlıktan da anlaşılacağı üzere konu annem. Kendisi iyi bir anne olmak için çabalayan ama iyi bir eş olmak için çok daha fazla çabalayan ve babamdan ömrü boyunca beklediği takdir ve övgüyü alamamış bir kadın. Çok başarılı olup çok güzel yerlere gelebilecekken, babam için kariyerini, hayallerini bir kenara bıraktı. Babam da dünyanın en zor insanlarından biri. Narsist tanısı almamış olma sebebi kendisini herhangi bir uzmana götüremiyor oluşumuz, çünkü o bütün uzmanlardan daha iyi biliyor. Kendinden başka kimseyi beğenmez, onun dışında kimse hiçbir şeyin doğrusunu bilmez, hele annem ya da ben bir fikir belirtiyorsak o fikir en baştan yanlış ve kötüdür hayata böyle bakan bir adam. Ama hayat işte babamdır diyip seviyorsun arada sarılıyor öpüyor bi de farkına vardığı zamanlarda kendini düzeltmeue çalışıyor öyle olunca da unutup affediyorsun, günler geçiyor. Esas konuya girmeden önce bunları anlatmak istedim ki bodoslama olmasın.
Gelelim esas canımı yakan şeye, 7 ay önce ben de anne oldum ve anneliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Anne olmadan anlamazsın dedikleri noktadayım ve canım çok yanıyor. Anne oldum, şimdi anlıyorum ve anladığım şey annemin beni çok da sevmediği ve sadece içini dökmek, babamla ya da hayatla ilgili sorunlarını kusup rahatlamak ve karşılığında pohpohlanıp övülüp gitmek için kullandığı bir çöp kovası ya da ne bileyim öyle bir şey olarak kullandığı.
Ben anne olduğum günden beri çocuğum anlamadığı halde babasıyla ilgili olumsuz cümle kurmayayım benim kocamla sorunum onun babasıyla sorunu değil günahı ne diyorum. Şimdiden alışayım ki ilerde psikolojisi olumsuz etkilenmesin diyorum… ben 7 aylık bebeğim için düşünüyorum bunu çünkü onu çok seviyorum ve ona yük olmak istemiyorum. Benim dertlerimi o yüklenmesin ben ona derman olayım istiyorum ilerde, normali de bu gibi geliyor. Ben böyle düşünürken annem en kendimi kötü hissettiğim annemle konuşayım azıcık kafam dağılsın diye düşünüp aradığım zamanlarda bana babamla tartışmalarımı babamın onu yine ne kadar üzdüğünü, neler neler yaptığını vs vs anlatıyor. Çözüm yolları sunduğumda hiçbirini kabul etmiyor. Bazen çok dolup babamla kavga ettiğimde de annem sadece susuyor. Defalarca boşanabileceğini anlattım. Hatta boşanması için yalvardım. Umursamıyor bile. Geçenlerde bir gün patladım. Anne ya dedim 30 yıldır babamdan be kadar çektiğini anlatıyorsun, ne dersem diyeyim asla umursamıyorsun da, benden ne istiyorsun ne yapayım ben çok çaresizim dedim, sana anlatınca rahatlıyorum içim soğuyor o yetiyor dedi.
Bebeğim 7 aylık 6.5 aydır babam mızmızlandığı için annem yardıma gelmiyor. 6.5 aydır bebeğime yalnız bakıyorum ki evim anneme oldukça yakın bi mesafede olmasına rağmen… 6.5 aydır psikolojim çok da iyi değil, çünkü bana bağımlı bir bebeğim var ve mama sandalyesi ya da anakucağı durmayı tercih ettiği yerler değil, oyuncaklarıyla ancak bana temas ediyorsa oturup oynuyor. Sorun değil ben de hayatımı ona göre adapte ettim yemek temizlik üç hatta dördüncü plana gitti ve oğlum nasıl istiyorsa öyle yaşıyoruz şimdilik. Ama bunalıyorum, boğuluyorum bazen. Rahatlamak için annemi aradığımda vaktim yok diyor, çok ihtiyacım var gel diyorum e baban huzursuzluk çıkaracak diyor, annelik böyle bir şey kolay değil diyor. Sonra başlıyor kendi sorunlarını anlatmaya, kıyamıyorum dinliyorum, akıl veriyorum rahatlatıyorum kapatıyoruz telefonu ve ben bitkin ve daha da çaresiz bir halde buluyorum kendimi.
Annemi çok seviyorum yaşadığı zorlukları görüyorum biliyorum ona yardımcı olabilmeyi de çok isterdim ama bu benim görevim değil ve istesem de yapamıyorum bunu da biliyorum. Ama bu arada benim de bir anneye ihtiyacım var, beni dinleyen, anlayan… hayırsız bir evlat mıyım, şımarıklık mı yapıyorum bilmiyorum. Ama çok dolduğum anlarda üstüne annemle babamın 30 yıllık değişmeyen sorunları 50bininci kez gelince kaldıramıyorum çığlık çığlığa bağırmak istiyorum yeter diye. Yeter anne ben ilişki danışmanın değilim, ben boşanma avukatın değilim, ben sohbet arkadaşın değilim, satranç piyonun değilim… karşındaki adam senin kocan ama benim de babam ben sizin ilişkiniz için sizden çok dertlenmekten yoruldum. Ama diyemiyorum kimseye de anlatamıyorum. Ne eşime ne başka birine.
Kafam karmakarışık, iki emzirme arası sadece biraz buraya kusmak istedim içimdekileri. Yazdıklarım karmakarışıksa sebebi kusmuş olmamdan. Tamamını yazamadım bile içimdeki sıkıntının kafam o kadar dolu ve o kadar bulanık ki… teşekkür ederim okuduğunuz için

Genişletmek için tıkla...

Annenizle aranıza mesafe koyun bebek içinde anneniz dışında birinden yardım alın ya da tek bakın ben öyle yapıyorum boşanma aşamasındayım oğlum 7 aylık ücretsiz izne ayrıldım çok yorucu bir süreç ama böyle daha iyi ben doğurdum ben bakacağım bakıyorum annemle aramda 15 saat mesafe var 2 ayda bir geliyor yardımcı oluyor dinlendiriyor Allah bin kere razı olsun gideceği gün de tüm içindekileri küsüp ağzıma edip öyle gidiyor karar aldım mesafe koyacağım oğluma odaklanacağım...

Siz annenizin annesi olmuşsunuz maalesef
Kendinize başka sığınak bulun , benim en büyük sığınağım kocam mesela, bence bi insan için en ideali o , yoksa sizin gibi hissediyor insan
Kendinizi kapatıp evladınıza ve eşinize yogunlasin , aramayın annenizi

Seni çok iyi anlıyorum benim annemde aklım erdiğinden beri bana hep dert yanardı, 3-4 belkide 5 yaşlarındaydım bu işkence başladığında, çocukluğum hep anneme acımakla geçti dışarıya çıkıp oynamak bile gelmezdi içimden, çok doluyum… bir kaç senedir annemle arama mesafe koydum, önceden hergün mutlaka telefonla görüşürdük artık haftada on günde bir görüşüyorum, benim kendi dertlerim bana yetiyor hatta fazla bile geliyor…

Benim annem de böyle. Ebeveynlerimle ilgili bilmemem gereken her şeyi biliyorum neredeyse. Bu durum boşanana kadar devam etti. Sonra hayatına biri girdi. Şu an onunla olan ilişkisini dinliyorum görüştüğümüzde. Utanmasa cinsel hayatına kadar anlatacak ama alıştım artık bilmiyorum nereye kadar.

Okadar kendimde benzer noktalar gördüm ki anlatamam .. benzer tipler ilk oğlum doğduğunda esim nöbet usulu calistigindan biraz fazla gitmistim onlara birgun bana babamin ve kardesimin rahatsizlik duydugunu soyledi gitmeyi kestim cok nadirdi aradan 3 5 ay gecti o gun annemle telde gorustuk piknige gidecegiz dedi 15 dk gecmedi babam beni kalaylamak icin aradi torunumu ozluyorum neden getirmiyorsun getir hadi dediginde basimdan asagi kaynar sular dokuldu agiz ucuyla sanki piknige gidecektinz diye hatrliyorm dedim yok oyle bisey yahu dedi dondum kaldim kimseye hicbirsey diyemedim gittim. Ozmaanlar oglum 4 aylik falan Annem konusmadi ben konusmadim oglum 3 yasindayken bosandilar ve biz evine hic giremez olduk hergun bir bahane yaratiyordu olurda gitmeye kalkarsam diye ama cani istediginde yalvariyordu gelin diye veya kendi ugruyordu. Oglum 4 yasindayken babama ve kardesime sordum boyle birsey varmiydi diye ikiside okadar utandiki annemden kardesim bana sarildi abla oyle sey dermiyiz biz cok seviyoruz yeğenimi nasil inandin diye cok uzuldu .. meger hep insanlar icin konusarak babama kardesime suç atarak bizi engellemiş .. ve bu sene bunu anneme de soyledim cevap dahi veremedi.. zırvaladi muhtemelen sizinkide babanizs atiyor topu cunku canı istemiyor

Ayni sizin gibi surekli irinini akıtırdı bana saattlerce telefonda herkesle ilgili ... ben birsey anlatmaya kalksam 1 dakika surmez konu yine ona gelirdi 32 yaşımdayım yaklasik 2 aydir hic gormedim kendisini evlerimiz 5 dakika yok. Boyle karar verdim. Bencil ve kendinden baskka kimseyi dusunmeyen en önemlisi bizi sevmeyen birisi olduguna emin olduktan sonra buz gbi sogudum kendisinden keske bu hale gelmeseydim ama istesemde olmuyor yurumuyor ..


artik sizde önünüze baksaniz kendinize en guzel iyiligi etmis olursunuz. Kimseye beni zorla sev , bana deger ver diyemiyorsunuz iste ..