yok ya neden sabirli olup kendimi ezdireyim, gerektiği zaman kirarim da. ama umursamamaya çalışıyorum. annem olsun kocam olsun kimseye sabredip de stresten hastalik sahibi olamam. sadece umursamayacagim bir savunma mekanizmasi kurdum yillar icinde. sabretmiyorum, kavga etmiyorum ama umursamiyorum da yine bildigimi yapmaktan geri durmuyorum.
Düzeltmen gereken şey şu; kimsenin onayına ihtiyacın yok. Kimse yorgunluğunu kabul etmeyebilir,zevkini beğenmeyebilir.. evet onaylanmak güzel bir duygu ama yoksa annenden bile medet ummayacaksın.Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Sormadan edemeyeceğim, bu annenin nesini seviyorsunuz, empat mısınız?Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.
karşı tarafla paylaşınca kabul etmeyip savunmaya geçiyorsa. hiç kendinde hata bulmuyorsa ne yapmak gerek. ben işin içinden çıkamadım sonu hep kavga küslük oluyor. var olanlar sorunlar artarak büyüyor
bende lohusayken ilk çocuğum 1.sınıf diğeri reflü. eşim geç saatlere kadar mesaide.düşünün durumumu. ailemde 2 dk uzakta ama yalnızım. birgün çok yorgunum diye anlatırken doğurduysan bakacaksın dedi çok içime oturmuştu. ben zaten bakmıcam demiyorumki isteyerek yapmışım.sadece insan annesine az dert yanamaz mı yardım bekleyemez mi. anlamıyorlar anlamıyorlarrrr bu modellerMerhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.
Yo hayır benim annem asla böyle değil. Başlarken de dedim en kötü zamanlarımda hep destek olmuştur. Ben lohusayken depresyona girip,çocuğuma bakamaz duruma geldiğimde 7 ay bebeğime baktı,koynunda yatırdı. Asla inkar edemem. Benim annemden yana derdim, çocukluğumdan beri yorgunluğuma inanmaz,üstüne dalga geçer, biraz tepki versem günlerce trip yerim,peşinde koşarım. Kararlarımı sorgular, acaba dedirttirir, beğenmez,yetersiz hissettirir. Hiçbir işimi beğenmez mesela! Ama bunu çiğ bir söylemle dillendirir. Sivri yani…
Geçenlerde bi doktor dinlemiştim sizin gibi bir bayanın annesiyle olan diyaloğu ve doktor çözümü mesafe koyması gerektiğini her işine dahil olmaması gerektiğini söylüyorduMerhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.
