- 22 Aralık 2023
- 168
- 80
- 28
- Konu Sahibi Pisipatisii
- #1
Biraz uzun olacak ancak içimi dökmek istiyorum. 28 yaşında evliyim. Evleneli temmuzda 5 yıl olacak. Ben evlenirken ailem 1 çay kaşığı dahi almadı. Herşeyi eşimin ailesi ve ben aldık. Uzun süreli bi ilişkimiz olduğu için ben öğrenci paramla bırsumdan artırıp altın alırdım o da yardım ederdi. Öyle öyle biraz biriktirdik ve nişan yaptık. Evliliğim çok zor oldu babam hiç istemedi benimle aylarca konuşmadı uzak gideceğim için ve uzun süreli olduğu için nasıl söylemezmişim vs. Ben kuruş hesabı yaparken o en büyük markalardan kendine takım ceket vs bakmaya gidiyordu. Düğünlerde kamera çekimleri yaptığı için şehirdeki tüm salon sahiplerini tanıyordu. Bir salon tutmamız yardım edip aracılık etmesini istediğimde beni ilgilendirmez dedi. Ve biliyor musunuz benim düğünümü yaptığım yerde köpek bağlasan durmazdı. Üstelik erkek tarafı uzun ve uzak yoldan gelmişti. Tüm bunlar benim gücüme gide gide yaşandı. En sonunda babam eşime ve ailesine ikna olup onları çok sevdi.
Ben evlendikten 3 ay sonra abim evleneceği için oturduğumuz evi sattılar. 0 şaka. Madem imkanınız vardı bana neden kullanmadınız.
Abimse evlenemedi. Kız arkadaşının ailesi istemediği için. Ailem mecburen kiraya çıkmak zorunda kaldı. Evin parası ile abim kendine iş yeri açtı. Bir yıl geçmeden battı.
O süre zarfında babam hastalıktan vefat etti.. Malımız mülkümüz yoktu. Bir arabası vardı babamın. Çok lüks aman aman bir araba değildi yani. Ama gözü gibi bakar ve çok severdi. Abimin huyunu bildiğim için satmaya kalkarsa eşimle ben alacağımızı söyledik. Asla dedi ben bakımlarını yapıp kullanırım dedi. 6 ay sonra arabayı sattı. Onun parasına da kondu. Bu sürede annem hiç ağzını açmıyor. Sonra bi kaç yıl sonra annemin kardeşleriyle ortak olduğu dükkan satıldı. Annem eşimin ailesine alakasız bi şekilde tüm parayı bana vereceğini söylemiş. Onun hakkı demiş. Para 300bin falan. önce içinden kapora almışlar. Sonra bir miktar abimin borcunu ödemiş.
Ben diyordum ki 250 den aşağı gönderirseniz almam yıllardır hakkımı yediniz. 200k gönderip haber vermeye bile tenezzül etmediler. Ben de olduğu gibi tekrar gönderdim.
O süre zarfında eşim asla saygıda kimseye kusur etmeyen bi insandır. Hamileyken iki gün yoğun bakım olmak üzere 2 hafta hastanede yattım. Bir kere aranmadım. Bir ihtiyacın var mı diyen olmadı. Çünkü parayı gönderdikleri için. Tek ihtiyacım para diye.
Sonrasında annem eşime kızım o parayı kabul etmezse etmesin o para torunlarımın parası demiş. Eşim gurur yapmamamı parayı almamı söyledi 200k olarak bekliyorduk. O sürede de doğumum oldu özel hastane çocuk odası vs derken eşim de çok zorlanacaktı haklıydı. Ama hep o para senin istediğini yapabilirsin sadece hakkın olanı bırakma dedi. Annem doğumda buraya geldi bebekler küvezde olduğu için hergün hastaneye gidip geldim. Çocuk odası takımı da bakıyordum bir taraftan. Annemden kartını ve telefonunu istedim vermeye hazırdı ama çok mahçuptu. Çünkü torunlarına taktığı takı parasını benim hakkım olan paranın içinden almıştı. Maaşı ve geliri olmasına rağmen. Abim içinse borca girip tek tek öderdi. Ona gelince çabalıyordu ama bana gelince hep hazırdan götürüyordu. Nedenini sorunca cevap vermedi morali bozuldu.
Zaten ikizlerimden birini küvezde kaybettim, daha kırkı bile çıkmadan annem gözlerinden estetik ameliyatı olmak için memlekete geri döndü. Anne gitme ihtiyacım var diyemedim. Ne çocuğumun acısını yaşayabildim ne yapılan haksızlıkları sindirebildim. Eşime karşı çok mahçup olmuştum. O da olmuştu. Eşimin karşısında düştüğü durum çok kötüydü. Haliyle o çocuğun da bu senin çocuğun değil mi sorusunu sormak eşime düşmüştü. Eşim doğumdan sonra eve geldiğimizde anneme sigara içmemesini söylemişti. En azından bir kaç gün demişti. Aynı gün evimizin akt katında annemi sigara içerken bulmuş.
Niye onun için çabalayıp bana kılını kıpırdatmıyorsun anne dediğimde öyle şey mi olur sen benim canımsın vs diyor ama hiç umrunda değilim. 60 yaşında ama üzülerek aklı bir karış havada gibi her şeye güler umursamaz kırarsa hatasını kabul etmez sürekli kendini över vs. Şimdi başım sıkıştığında mesela içim bunaldığında söylediğim zaman yeni doğum yaptığın için böylesin dışarı çıkınca düzelirsin vs deyip geçiştiriyor. Asla neyim var neden öyle hissediyorum diye sormuyor.
Ben gurbetteyim. Burda eşim ve 1 2 arkadaşımdan başka kimsem yok. Onlarla da zaten çok sık görüşmem. Eşim her konuda bana destek yardımcı. Ama bazen onu da bunaltıyorum gibi hissediyorum.
Ama bu kimsesizliğimin altından kalkamıyorum. Aksine eşimin ailesi birbirlerine aşırı düşkünler. Bizi gördükçe kendi aralarında şaşırdıklarını tahmin edebiliyorum. Bir derdim olduğunda ona anlatamamak beni çok yoruyor. Derdimi değil de sanki bir dedikodu dinliyormuş gibi hissettiriyor ve geçiştiriyor. Lafa gelince beni çok sevdiklerini söylüyorlar abim ve ikisi ama sadece söylüyorlar. Babamın vefatından sonra bu ayrım daha belirgin hale geldi. Seni çok özlüyorum baba.. Keşke böyle olmasaydı..
Ben evlendikten 3 ay sonra abim evleneceği için oturduğumuz evi sattılar. 0 şaka. Madem imkanınız vardı bana neden kullanmadınız.
Abimse evlenemedi. Kız arkadaşının ailesi istemediği için. Ailem mecburen kiraya çıkmak zorunda kaldı. Evin parası ile abim kendine iş yeri açtı. Bir yıl geçmeden battı.
O süre zarfında babam hastalıktan vefat etti.. Malımız mülkümüz yoktu. Bir arabası vardı babamın. Çok lüks aman aman bir araba değildi yani. Ama gözü gibi bakar ve çok severdi. Abimin huyunu bildiğim için satmaya kalkarsa eşimle ben alacağımızı söyledik. Asla dedi ben bakımlarını yapıp kullanırım dedi. 6 ay sonra arabayı sattı. Onun parasına da kondu. Bu sürede annem hiç ağzını açmıyor. Sonra bi kaç yıl sonra annemin kardeşleriyle ortak olduğu dükkan satıldı. Annem eşimin ailesine alakasız bi şekilde tüm parayı bana vereceğini söylemiş. Onun hakkı demiş. Para 300bin falan. önce içinden kapora almışlar. Sonra bir miktar abimin borcunu ödemiş.
Ben diyordum ki 250 den aşağı gönderirseniz almam yıllardır hakkımı yediniz. 200k gönderip haber vermeye bile tenezzül etmediler. Ben de olduğu gibi tekrar gönderdim.
O süre zarfında eşim asla saygıda kimseye kusur etmeyen bi insandır. Hamileyken iki gün yoğun bakım olmak üzere 2 hafta hastanede yattım. Bir kere aranmadım. Bir ihtiyacın var mı diyen olmadı. Çünkü parayı gönderdikleri için. Tek ihtiyacım para diye.
Sonrasında annem eşime kızım o parayı kabul etmezse etmesin o para torunlarımın parası demiş. Eşim gurur yapmamamı parayı almamı söyledi 200k olarak bekliyorduk. O sürede de doğumum oldu özel hastane çocuk odası vs derken eşim de çok zorlanacaktı haklıydı. Ama hep o para senin istediğini yapabilirsin sadece hakkın olanı bırakma dedi. Annem doğumda buraya geldi bebekler küvezde olduğu için hergün hastaneye gidip geldim. Çocuk odası takımı da bakıyordum bir taraftan. Annemden kartını ve telefonunu istedim vermeye hazırdı ama çok mahçuptu. Çünkü torunlarına taktığı takı parasını benim hakkım olan paranın içinden almıştı. Maaşı ve geliri olmasına rağmen. Abim içinse borca girip tek tek öderdi. Ona gelince çabalıyordu ama bana gelince hep hazırdan götürüyordu. Nedenini sorunca cevap vermedi morali bozuldu.
Zaten ikizlerimden birini küvezde kaybettim, daha kırkı bile çıkmadan annem gözlerinden estetik ameliyatı olmak için memlekete geri döndü. Anne gitme ihtiyacım var diyemedim. Ne çocuğumun acısını yaşayabildim ne yapılan haksızlıkları sindirebildim. Eşime karşı çok mahçup olmuştum. O da olmuştu. Eşimin karşısında düştüğü durum çok kötüydü. Haliyle o çocuğun da bu senin çocuğun değil mi sorusunu sormak eşime düşmüştü. Eşim doğumdan sonra eve geldiğimizde anneme sigara içmemesini söylemişti. En azından bir kaç gün demişti. Aynı gün evimizin akt katında annemi sigara içerken bulmuş.
Niye onun için çabalayıp bana kılını kıpırdatmıyorsun anne dediğimde öyle şey mi olur sen benim canımsın vs diyor ama hiç umrunda değilim. 60 yaşında ama üzülerek aklı bir karış havada gibi her şeye güler umursamaz kırarsa hatasını kabul etmez sürekli kendini över vs. Şimdi başım sıkıştığında mesela içim bunaldığında söylediğim zaman yeni doğum yaptığın için böylesin dışarı çıkınca düzelirsin vs deyip geçiştiriyor. Asla neyim var neden öyle hissediyorum diye sormuyor.
Ben gurbetteyim. Burda eşim ve 1 2 arkadaşımdan başka kimsem yok. Onlarla da zaten çok sık görüşmem. Eşim her konuda bana destek yardımcı. Ama bazen onu da bunaltıyorum gibi hissediyorum.
Ama bu kimsesizliğimin altından kalkamıyorum. Aksine eşimin ailesi birbirlerine aşırı düşkünler. Bizi gördükçe kendi aralarında şaşırdıklarını tahmin edebiliyorum. Bir derdim olduğunda ona anlatamamak beni çok yoruyor. Derdimi değil de sanki bir dedikodu dinliyormuş gibi hissettiriyor ve geçiştiriyor. Lafa gelince beni çok sevdiklerini söylüyorlar abim ve ikisi ama sadece söylüyorlar. Babamın vefatından sonra bu ayrım daha belirgin hale geldi. Seni çok özlüyorum baba.. Keşke böyle olmasaydı..
umarım anneniz de geç olmadan kıymet bilir biraraya gelirsiniz. Benim bebeğim de 5 aylık olacak 3 güne, her geçen ay daha iyi oluyor 3 aydan sonrası gerçekten daha güzel olacak halledeceksiniz 
