Annemde kanser sürecini ben de yaşadığım için senin psikolojini çok iyi anlıyorum. İsyanını, içinde esen rüzgarları, bi yandan kendini düşünmeni , bi yandan kaybetme korkusunu.
Sadece bu bir süreç ve bir ömür sürmeyecek bunu bil. Ama eğer annenin kimsesi yoksa bir de sen içinden bırakıp gitmeyi düşünme , zaten kadın çok zor bi durumda kalmış sana ihtiyacı var. Ona yardım et , onu gülümset moral ver, sevdiği bi yemek varsa yap sevdiği bi meyve varsa al.
bak benim annem 4. Evreydi, onu kaybettim. O kadar yıl çabaladım ama bazen çabalamadığım anlar oldu bazen belki onu ihmal ettim bilmiyorum hala vicdan azabını çekiyorum. Ki çevrem hep annenin yanındaydın elinden geleni yaptın der , ona rağmen vicdan yapıyorum.
O yüzden kendine şunu hatırlat, bu geçici bir süreç. Hep böyle olmayacak. Gençsin önünde çok yıllar var. O zamanlar geldiğinde dönüp bakınca pişman olmamak için elinden geleni yap.
Ve bu süreçte , annene destek olurken kendini ihmal etmemek adına, arada nefes alabileceğin bi şeyler yapmaya çalış. Sana destek olacak biri varsa destek istemekten çekinme. Kendini de mutlu et ki, annene faydan olsun