Kendi evimden büyüdüğüm ve daha savunmasızken yaşadıklarımı anlatacağım. Bu konuyu kimseye anlatamıyorum. Zayıf olarak görünmekten korktum hep attım içime anlatıyorum ki vardır aranızda anneler büyük hataların sonuçlarını görün ben hep derim ki kendi çocuğuma yapmayacağım. Belki benim yaşadıklarımı yaşayan vardır. Bu kadar yalnız hissetmem.
Bana derlerdi ki çocukken çok iyiymişim ama hiç yemek yemezmişim anaokuluna başladığımda bitti benim çocukluğum zaten öncesinide hiç hatırlamam gerçi anaokulunu da hatırlamam ama kesik kesik sahneler var aklımda asıl en büyük darbeyi ben mini mini 1 ken yedim annem hep övünür seni 1. sınıfa kadar hiç dövmedim diye hala her dediğinde susup kalırım sölenecek söz bulamam. Okulla hep sorunlarım vardı aslında çevreye karşı hep bir öfkem vardı. Evde hiç huzur yoktu her gün kavga olurdu ama ne hikmetse her akşam zorunlu aynı masada yerdik yemeği. Zorunlu diyorum aynı masaya oturmamak için dövüldüğümü de bilirim. Okula nefretim dedim ya aslında bir kıskançlık vardı içimde hep bakardım diğer çocuklara öle nefret ederdim onlardan onlar hiç sorunlu değildi benim gibi. Okumayı çok zor öğrendim hala yazarken ğ ve h karıştırırım 6 yı 9 okurum 9u 6 matematik ve fizik hariç her zaman zordu benim için matematiğe aşıktım. ama okumak ve yazmak benim için büyük sorundu annem okumuş kadındı evden kitaplar eksik olmazdı. ve ben okuyamazdım bu hep bir utanç kaynağıydı bence anneme göre. Kendimden iyice nefret etmeme sebep oldu hep evde dalga geçilirdi yanlış okuyorsun okuman kötü yazman kötü zorunlu kitap okuması vardı evde benim için hala gözümden gitmez. 18 yaşımda duydum anca disleksiyi ama artık nasıl olduysa 1 yıl sürdü inanmam. Ben olamam ki salağım ben derdim. Annemlere ilk sölediğimde ortalık birbirine girdi onlarında itiraf etmesi evet biliyorduk senin sorunlu garip olduğunu demesi hayli zaman aldı. Bu sadece okul kısmı nedenini hala bilmiyorum ama annem hiç tebrik etmedi beni hiç özür dilemedi benden. Yüzümle dalga geçti gözümle bakışımla dişlerimle burnumla kilomla fiziğimle benim annem benim hep memelerimden utanmamı söyledi biraz büyükçelerdi ne zaman az açılssa evdeyken bile kendimden utanmamı sözlerdi. bacaklarımı beğenmezdi etek giymemem gerektiğini söylerdi bana yakışmıyormuş. Benim annem beni hiç beğenmedi hani olur ya benim kızım öle benim kızım söle hiç olmadı öyle ne zaman bir yere gitsek hep dedi evlensin artık gitsin diye müzikle küçük yaşta tanıştım ve ilk şarkımı ilk okuldayken yaptım eskiden benim eşyalarımı kurcalamak hobiydi. Bulum dalga geçmesini hatırlıyorum ama belkide tek pes etmediğim sey buydu kendimden nefret ettim zekamdan ondan bundan yeri geldi az ağlamadım kadınlar şarkı söyleyemez cehennemde yanarlar dediğinde olsun perdenin arkasından söylerim demiştim çocuk aklı işte sanmayın ki dinle çok ilgili değildi ya namaz kılmazdı yoktu öle şeyleri sadece müziği istemiyordu hayatımda ama o zamanlar hiç böle hissetmedim. En büyük sorunu bu çıkardı aramızda ama müziği bırakamadım yeri geldi ağlayarak evde kimse olmadığında söyledim kimse duymazken çaldım hep. Yeteneğim yokmuş öle derdi hep. zaten ne yapsam beğenmedi hiç ama en kötüsü neydi başkalarının güzel demesiydi gerçekten mi derdim hep. Hiç huzuru tatmadım yetişkin oldum ama hala çıkamadım bu durumdan ben hep aklımda yaptığım her işte aklımda her günümde aklımda ben böle büyüdüm işte. Babam desen o çook ayrı bir konu artık yeni bir şehre taşınıyorum. biter mi bunlar bilmiyorum. bazı anlar var aklımdan hiç çıkmayan
Hazırlıyorum ben daha ilk okuldayım kenara sıkıştırmışlardı döverken beni kaçtım 2 koltuğun arasına girdim. Ayağımın nasıl titrediğini hatırlıyorum ve diyordu ki yalandan yapıyorsun sen sahtekarsın böle sahneler var aklımda annemle ne zaman konuşsam beni suçladı hep sen kötü birisin diye yıllarca inandım çünkü çocukken masum olduğumu hatırlıyorum ama belli bşr süre sonra sorunlarım başladı çok çabuk sinirleniyordum bağırıyordum avazım çıktığı kadar susamıyordum saçlarımı yoluyordum duvara camlara yumruklar atıyordum.Sonra kötü biri olduğuma inandım. Masumda değildim ilk okulda hep yalan sölerdim hırsızlık yaptığımı da hatırlıyorum sonra ne oldu bilmem ama artık nasıl bir hal aldıysan hiç yalan sölemem hırsızlık yapmam hatta öle bir takıntı ki olmadık yerlerde de doğruyu söleyince keske yalan söyleseydin dersiniz
O günler kalsa da geride hala çok çabuk sinirlendiğim oluyor bazen kendime hakim olamıyorum sağa sola fırlatıyorum elime ne geçtiyse. Ara ara hissediyorum o nefreti içimde bastırıyorum hemen. Yeni tanıştığım insanlarla hiç sorunum olmaz ama biraz daha tanıdıklarında aslında o kadar neşeli güler yüzlü olmadığımı yakalıyorlar. Lütfen şu bence bir görüncüler benden uzak dursun benim yeni bir sehre yeni bir havaya ve en önemlisi de iyi insanlara ihtiyacım var.
Bana derlerdi ki çocukken çok iyiymişim ama hiç yemek yemezmişim anaokuluna başladığımda bitti benim çocukluğum zaten öncesinide hiç hatırlamam gerçi anaokulunu da hatırlamam ama kesik kesik sahneler var aklımda asıl en büyük darbeyi ben mini mini 1 ken yedim annem hep övünür seni 1. sınıfa kadar hiç dövmedim diye hala her dediğinde susup kalırım sölenecek söz bulamam. Okulla hep sorunlarım vardı aslında çevreye karşı hep bir öfkem vardı. Evde hiç huzur yoktu her gün kavga olurdu ama ne hikmetse her akşam zorunlu aynı masada yerdik yemeği. Zorunlu diyorum aynı masaya oturmamak için dövüldüğümü de bilirim. Okula nefretim dedim ya aslında bir kıskançlık vardı içimde hep bakardım diğer çocuklara öle nefret ederdim onlardan onlar hiç sorunlu değildi benim gibi. Okumayı çok zor öğrendim hala yazarken ğ ve h karıştırırım 6 yı 9 okurum 9u 6 matematik ve fizik hariç her zaman zordu benim için matematiğe aşıktım. ama okumak ve yazmak benim için büyük sorundu annem okumuş kadındı evden kitaplar eksik olmazdı. ve ben okuyamazdım bu hep bir utanç kaynağıydı bence anneme göre. Kendimden iyice nefret etmeme sebep oldu hep evde dalga geçilirdi yanlış okuyorsun okuman kötü yazman kötü zorunlu kitap okuması vardı evde benim için hala gözümden gitmez. 18 yaşımda duydum anca disleksiyi ama artık nasıl olduysa 1 yıl sürdü inanmam. Ben olamam ki salağım ben derdim. Annemlere ilk sölediğimde ortalık birbirine girdi onlarında itiraf etmesi evet biliyorduk senin sorunlu garip olduğunu demesi hayli zaman aldı. Bu sadece okul kısmı nedenini hala bilmiyorum ama annem hiç tebrik etmedi beni hiç özür dilemedi benden. Yüzümle dalga geçti gözümle bakışımla dişlerimle burnumla kilomla fiziğimle benim annem benim hep memelerimden utanmamı söyledi biraz büyükçelerdi ne zaman az açılssa evdeyken bile kendimden utanmamı sözlerdi. bacaklarımı beğenmezdi etek giymemem gerektiğini söylerdi bana yakışmıyormuş. Benim annem beni hiç beğenmedi hani olur ya benim kızım öle benim kızım söle hiç olmadı öyle ne zaman bir yere gitsek hep dedi evlensin artık gitsin diye müzikle küçük yaşta tanıştım ve ilk şarkımı ilk okuldayken yaptım eskiden benim eşyalarımı kurcalamak hobiydi. Bulum dalga geçmesini hatırlıyorum ama belkide tek pes etmediğim sey buydu kendimden nefret ettim zekamdan ondan bundan yeri geldi az ağlamadım kadınlar şarkı söyleyemez cehennemde yanarlar dediğinde olsun perdenin arkasından söylerim demiştim çocuk aklı işte sanmayın ki dinle çok ilgili değildi ya namaz kılmazdı yoktu öle şeyleri sadece müziği istemiyordu hayatımda ama o zamanlar hiç böle hissetmedim. En büyük sorunu bu çıkardı aramızda ama müziği bırakamadım yeri geldi ağlayarak evde kimse olmadığında söyledim kimse duymazken çaldım hep. Yeteneğim yokmuş öle derdi hep. zaten ne yapsam beğenmedi hiç ama en kötüsü neydi başkalarının güzel demesiydi gerçekten mi derdim hep. Hiç huzuru tatmadım yetişkin oldum ama hala çıkamadım bu durumdan ben hep aklımda yaptığım her işte aklımda her günümde aklımda ben böle büyüdüm işte. Babam desen o çook ayrı bir konu artık yeni bir şehre taşınıyorum. biter mi bunlar bilmiyorum. bazı anlar var aklımdan hiç çıkmayan
Hazırlıyorum ben daha ilk okuldayım kenara sıkıştırmışlardı döverken beni kaçtım 2 koltuğun arasına girdim. Ayağımın nasıl titrediğini hatırlıyorum ve diyordu ki yalandan yapıyorsun sen sahtekarsın böle sahneler var aklımda annemle ne zaman konuşsam beni suçladı hep sen kötü birisin diye yıllarca inandım çünkü çocukken masum olduğumu hatırlıyorum ama belli bşr süre sonra sorunlarım başladı çok çabuk sinirleniyordum bağırıyordum avazım çıktığı kadar susamıyordum saçlarımı yoluyordum duvara camlara yumruklar atıyordum.Sonra kötü biri olduğuma inandım. Masumda değildim ilk okulda hep yalan sölerdim hırsızlık yaptığımı da hatırlıyorum sonra ne oldu bilmem ama artık nasıl bir hal aldıysan hiç yalan sölemem hırsızlık yapmam hatta öle bir takıntı ki olmadık yerlerde de doğruyu söleyince keske yalan söyleseydin dersiniz
O günler kalsa da geride hala çok çabuk sinirlendiğim oluyor bazen kendime hakim olamıyorum sağa sola fırlatıyorum elime ne geçtiyse. Ara ara hissediyorum o nefreti içimde bastırıyorum hemen. Yeni tanıştığım insanlarla hiç sorunum olmaz ama biraz daha tanıdıklarında aslında o kadar neşeli güler yüzlü olmadığımı yakalıyorlar. Lütfen şu bence bir görüncüler benden uzak dursun benim yeni bir sehre yeni bir havaya ve en önemlisi de iyi insanlara ihtiyacım var.
