- 15 Haziran 2022
- 826
- 752
- Konu Sahibi Peripadisahininkizi
- #1
Annem ve babamdan yardım alırken kendimi çok kötü hissediyorum yapıyorlar ama sürekli yorulduk, öldük bittik havasındalar. Çünkü bir de sürekli beklenti içinde olan ağzına geleni söyleyen narsist bir ablam var. Ben aşırı gerilirken o ise mecbur yapacaklar havasında ve işin ilginci oraya da sürekli yetişmeye çalışıyorlar . Bu nedenle yoruluyorlar. Ben ablamla görüşmüyorum ve ona karşı geçmeyen bir kinim var annem ve babamı o kadar yordu o kadar üzdü ki ailem sürekli depresif bir halde hayatları bitmiş gibi çok neşesiz davranıyorlar.
Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki
Benim 1 yaşında bebeğim var . Bugün baya hastalandığım için gelip aldılar ayağa bile kalkamıyorum her yerim sızlıyor yapıyorlar da ama ben yardım aldığım için eziklik duygusu hissediyorum. Mümkün olduğunca gitmiyorum çağırmıyorum 1 yaşına kadar neredeyse tek başıma getirdim eşimle tartışmalarımız arttı bunaldığım için.
Bir de sürekli onlara bir şey olursa hissi beni bırakmıyor. Bir türlü mutlu olamadıkları için üzgünüm. 60 yaşındalar . Kendileri için son 10 yıllarının kaldığını söylüyorlar. Sonrası tam anlamıyla yaşlılık ve birşey yapamayacaklar diye. Tabi ki yapmak zorunda değiller ama bir şey istiyorsam içimde bin pişman oluyorum. Bunu gelip bana söylüyorlar diğerinde tık yok.
Ve dediğim gibi ablama bunun abartısız 1000 katını yaptılar laf da saydılar kavga da ettiler ama yaptılar ve karşı taraf bundan en ufak rahatsız değil çocuğunuzum tabi yapacaksınız mecbursunuz der maddi manevi sömürdü hep ben onun psikolojik bir vaka olduğunu düşünüyorum. Annemler de idare ediyolar.
Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki
Benim 1 yaşında bebeğim var . Bugün baya hastalandığım için gelip aldılar ayağa bile kalkamıyorum her yerim sızlıyor yapıyorlar da ama ben yardım aldığım için eziklik duygusu hissediyorum. Mümkün olduğunca gitmiyorum çağırmıyorum 1 yaşına kadar neredeyse tek başıma getirdim eşimle tartışmalarımız arttı bunaldığım için.
Bir de sürekli onlara bir şey olursa hissi beni bırakmıyor. Bir türlü mutlu olamadıkları için üzgünüm. 60 yaşındalar . Kendileri için son 10 yıllarının kaldığını söylüyorlar. Sonrası tam anlamıyla yaşlılık ve birşey yapamayacaklar diye. Tabi ki yapmak zorunda değiller ama bir şey istiyorsam içimde bin pişman oluyorum. Bunu gelip bana söylüyorlar diğerinde tık yok.
Ve dediğim gibi ablama bunun abartısız 1000 katını yaptılar laf da saydılar kavga da ettiler ama yaptılar ve karşı taraf bundan en ufak rahatsız değil çocuğunuzum tabi yapacaksınız mecbursunuz der maddi manevi sömürdü hep ben onun psikolojik bir vaka olduğunu düşünüyorum. Annemler de idare ediyolar.
