- 24 Temmuz 2010
- 870
- 86
- 73
Kızlar bana yardımınız gerekiyor.
Ailemden ayrı bir şehirde yalnız yaşıyorum. Normalde çok aşırı yoğun değilimdir ama dönem dönem gece sabalara kadar uykusuz kaldığım işten geç çıktığım olur. Bu eve ilk taşındığımda annem ve babam yanımda kaldılar taşınmama yardım etmek için. O dönem de o kadar yoğun bir dönemdi ki projelerim vardı ayrıca sınavlarım da yaklaşıyordu. Bir yandan da öğrencilerim... Eve 9 dan önce hiç gelemedim. Onlar da evi temizleyip boyayıp dönmek zorunda kaldılar. O zaman çok üzülmüştüm ilgilenemedim gezdiremdim diye. Hatta babam küsmüştü neden bizimle ilgilenmedin diye. Derdimi bir türlü anlatamadım haliyle...Ben anlatmaya çalıştıkça onlar daha çok nazlandılar.
Bu kez de baktım işlerim sakin kaç haftadır. Bölümdeki hocalarım da izne ayrılıyor annemi aradım hadi çık gel azıcık gezeriz diye. O da allah razı olsun atladı geldi. Ama bu nasıl bir şanssızlıktır. Annemin geldiği gün yeni bir projeye başlandı. Bana bir sürü iş verildi. Aynı anda okuldaki işler de yoğunlaştı. Başımı kaşıyacak vaktim olmadı. Normal zamanlarda işim olmadığı için 4-5 te eve dönerken şimdi 8 den önce yine gelemiyorum. Delirmek üzereyim. Evimde TV radyo yok. Annem akşama kadar evde tıkılı kalıyor. O kadar yoğundum ki kadıncağızın doğum günü bile aklımdan uçup gitmiş.Hediye aldım ama vermeyi unuttum. Haliyle de inanmadı sen unuttun deyip durdu.
Dün bitirmem gereken bir iş vardı yine de gezmeye çıkarttım gece uyumam yaparım dedim. Gezdik geldik tam işin başına oturdum bugün bizim günümüz olsun nolur başka bişeyle ilgilenme filan dedi. Olur dedim. Normalde gece 1 gibi en geç uyur. Dün gece sabah 6 ya kadar oturdu. Sabah erkenden kalktım ki o uyurken azıcık yapayım diye o da uyandı benimle birlikte. Hadi gel dışarıya kahvaltıya çıkalım. Biraz da gezeriz sonra ben işimi yaparım dedim. Yok işte sen bana kahvaltı hazırlamadın evde hiç filan demeye başladı kalktım kahvaltı hazırladım. Dışarı çıkalım diyor hala. Hava da çok soğuk bu gün. AVM fln gezelim üşütürüz dedim. Yok diyor. O zaman botanik parklar filan var oraya gidelim diyorum yok diyor. Şunu yapalım yok, bunu yapalım yok... Resmen sabrımı deniyor...
Kaç gündür surat yapıyor ben geldiğimde eve uğramıyorsun, gelmeden önce hep aradığımda ya evde ya geziyor oluyordun beni eve tıktın diye söylenip duruyor. Beni sen bu evde istemiyorsun ben geldiğimde hep iş çıkartıyorsun bir daha da gelmeyeceğim diyor. Derdimi güzel güzel anlatmaya çalıştım dinlemiyor ağlamaklı oldu. Kıyamıyorum da ama beni çok zor durumda bıraktı. Ne yapacağım ben şimdi kızlar.
Ailemden ayrı bir şehirde yalnız yaşıyorum. Normalde çok aşırı yoğun değilimdir ama dönem dönem gece sabalara kadar uykusuz kaldığım işten geç çıktığım olur. Bu eve ilk taşındığımda annem ve babam yanımda kaldılar taşınmama yardım etmek için. O dönem de o kadar yoğun bir dönemdi ki projelerim vardı ayrıca sınavlarım da yaklaşıyordu. Bir yandan da öğrencilerim... Eve 9 dan önce hiç gelemedim. Onlar da evi temizleyip boyayıp dönmek zorunda kaldılar. O zaman çok üzülmüştüm ilgilenemedim gezdiremdim diye. Hatta babam küsmüştü neden bizimle ilgilenmedin diye. Derdimi bir türlü anlatamadım haliyle...Ben anlatmaya çalıştıkça onlar daha çok nazlandılar.
Bu kez de baktım işlerim sakin kaç haftadır. Bölümdeki hocalarım da izne ayrılıyor annemi aradım hadi çık gel azıcık gezeriz diye. O da allah razı olsun atladı geldi. Ama bu nasıl bir şanssızlıktır. Annemin geldiği gün yeni bir projeye başlandı. Bana bir sürü iş verildi. Aynı anda okuldaki işler de yoğunlaştı. Başımı kaşıyacak vaktim olmadı. Normal zamanlarda işim olmadığı için 4-5 te eve dönerken şimdi 8 den önce yine gelemiyorum. Delirmek üzereyim. Evimde TV radyo yok. Annem akşama kadar evde tıkılı kalıyor. O kadar yoğundum ki kadıncağızın doğum günü bile aklımdan uçup gitmiş.Hediye aldım ama vermeyi unuttum. Haliyle de inanmadı sen unuttun deyip durdu.
Dün bitirmem gereken bir iş vardı yine de gezmeye çıkarttım gece uyumam yaparım dedim. Gezdik geldik tam işin başına oturdum bugün bizim günümüz olsun nolur başka bişeyle ilgilenme filan dedi. Olur dedim. Normalde gece 1 gibi en geç uyur. Dün gece sabah 6 ya kadar oturdu. Sabah erkenden kalktım ki o uyurken azıcık yapayım diye o da uyandı benimle birlikte. Hadi gel dışarıya kahvaltıya çıkalım. Biraz da gezeriz sonra ben işimi yaparım dedim. Yok işte sen bana kahvaltı hazırlamadın evde hiç filan demeye başladı kalktım kahvaltı hazırladım. Dışarı çıkalım diyor hala. Hava da çok soğuk bu gün. AVM fln gezelim üşütürüz dedim. Yok diyor. O zaman botanik parklar filan var oraya gidelim diyorum yok diyor. Şunu yapalım yok, bunu yapalım yok... Resmen sabrımı deniyor...
Kaç gündür surat yapıyor ben geldiğimde eve uğramıyorsun, gelmeden önce hep aradığımda ya evde ya geziyor oluyordun beni eve tıktın diye söylenip duruyor. Beni sen bu evde istemiyorsun ben geldiğimde hep iş çıkartıyorsun bir daha da gelmeyeceğim diyor. Derdimi güzel güzel anlatmaya çalıştım dinlemiyor ağlamaklı oldu. Kıyamıyorum da ama beni çok zor durumda bıraktı. Ne yapacağım ben şimdi kızlar.
