Arkadaşlar, annem aynı yaşlarda kardeşimi doğurdu. İyi ki var onu çok seviyorum ama şöyle bir gerçek var ki ablaya çok sorumluluk yükleniyor.
Sanki onun ikinci annesi gibiyim. Üniversitedeyken gezip dolaşmak istediğimde bile hep onu düşünmek zorundaydım çünkü annem çalışıp babama yardım etmeliydi. İşe başladım, iş çıkışı arkadaşlarım gezmeye giderken ben kardeşime bakmak için eve gitmek zorundaydım çünkü evde yalnız kalamaz vicdanen bırakamıyorsunuz.Şuan yaşları yavaş yavaş emekliliğe gidiyor ve tabi ki kardeşimizin eğitimi,giyimi gibi masraflara bizler de ortak oluyoruz.
İşin özü geç yaşta aile bir çocuk yaptığında ablaya,abiye çok güveniyor.
Bu çocuk üniversiteyede gidecek ve annesinin o zaman yaşı ileri olacak çalışmayadabilir babası emekli olur. işin özü sorumluluğun bir kısmı ablalar ve abilere kalıyor.
Ve öyle bir şey ki asla kıyamıyor insan. Aman benim çocuğum mu sanki diyemiyor yani..
Annemle babam aldırmaya karar verdiler... 60 'ından sonra çok zor diyorlar...
ne oldu annen hamile kaldı sen kalamadın diyemi bu hırsın
