annem eşim ben.. birlikte yaşama kabusu.. :(

Selamün aleyküm cümleten..

Sıkıntımı anlatırken umarım doğru cümleleri kurup kendimi ifade edebilirim. Çünkü annemi çok seviyorum. Nasipse Kasım sonunda doğumum olacak. Annem buaralar bizde. birde bayramda gelecek 9 gün. sonrada Kasımda ben doğum iznine çıkınca gelecek. Eşim çok ifade etmesede bu durumdan rahatsız, biliyorum. sadece 1 kere doğuma yakın gelsin aslında çok gerek yok dedi erken gelmesine. Annem salondayken o genelde başka şeylerle meşgul oluyor. Bilgisayar, tamir vs. ben çok kafama takıyorum. hamilelik hormonlarınında etkisi olabilir ama çok gelgit yaşıyorum. eşime gidiyorum gel artık yanımıza diyorum tamam diyor ama bunalıyor farkediyorum. anneme bakıyorum benim sıkıntım sessizliğime sebep olduğu için sanki o da daralıyor. daha doğum gerçekleşmeden ikisinin arasında kalıyorum. Annem ayrıntıcı, eşim ise çok rahat. Aslında ne kadar söylenmeye zorlansamda bende 2 kişilik hayata o kadar alışmışımki, kendi annem dahi olsa bunalıyorum. üzerime çok düşüyor. bir yandan da annen var şükret, ilgilenecek senlen, zaten yalnız kadın diyorum ve böyle düşündüğüm için suçlulukla oturup ağlıyorum. kötü davranmıyorum kesinlikle anneme ama sıkılıp çok bunalıyorum. tabi hareketlerime yansıyordur. umarım kendimi ifade edebilmişimdir. uygun kelime bulup duygularımı dökemiyorum çünkü. eşimle paylaşımımız şimdiden azaldı. bebek olduktan sonra bu daha da artar diye korkuyorum. insan ne de olsa annesi de olsa rahat davranamıyor işte.

benle aynı duyguları yaşamış birileri mutlaka vardır. bir tavsiye, bir dua.. bilmiyorum bana ne iyi gelir..

ch35 .!.:

Selamün aleyküm cümleten..

Sıkıntımı anlatırken umarım doğru cümleleri kurup kendimi ifade edebilirim. Çünkü annemi çok seviyorum. Nasipse Kasım sonunda doğumum olacak. Annem buaralar bizde. birde bayramda gelecek 9 gün. sonrada Kasımda ben doğum iznine çıkınca gelecek. Eşim çok ifade etmesede bu durumdan rahatsız, biliyorum. sadece 1 kere doğuma yakın gelsin aslında çok gerek yok dedi erken gelmesine. Annem salondayken o genelde başka şeylerle meşgul oluyor. Bilgisayar, tamir vs. ben çok kafama takıyorum. hamilelik hormonlarınında etkisi olabilir ama çok gelgit yaşıyorum. eşime gidiyorum gel artık yanımıza diyorum tamam diyor ama bunalıyor farkediyorum. anneme bakıyorum benim sıkıntım sessizliğime sebep olduğu için sanki o da daralıyor. daha doğum gerçekleşmeden ikisinin arasında kalıyorum. Annem ayrıntıcı, eşim ise çok rahat. Aslında ne kadar söylenmeye zorlansamda bende 2 kişilik hayata o kadar alışmışımki, kendi annem dahi olsa bunalıyorum. üzerime çok düşüyor. bir yandan da annen var şükret, ilgilenecek senlen, zaten yalnız kadın diyorum ve böyle düşündüğüm için suçlulukla oturup ağlıyorum. kötü davranmıyorum kesinlikle anneme ama sıkılıp çok bunalıyorum. tabi hareketlerime yansıyordur. umarım kendimi ifade edebilmişimdir. uygun kelime bulup duygularımı dökemiyorum çünkü. eşimle paylaşımımız şimdiden azaldı. bebek olduktan sonra bu daha da artar diye korkuyorum. insan ne de olsa annesi de olsa rahat davranamıyor işte.

benle aynı duyguları yaşamış birileri mutlaka vardır. bir tavsiye, bir dua.. bilmiyorum bana ne iyi gelir..

Genişletmek için tıkla...

aleykümselam.
valla herkeste aynı ne kadar damadım çok ii deselerde illaki bi sıkıntıları vardır genelde rahatsız olurlar çünkü.bayramda neden yanınızda hamileliğin sıkıtılımı oyüzden mi yanınızda kalıyor.doğumda anlarım mecbur çünkü kaynananda bakar tabi insan anne yanında daha rahat olur oyüzden bunu da zaten eşin anlayışla karşılar ama şuan sıkıntın yoksa ben ce kalmasın anne için aranız bozulmasın madem yanına gelmiomuş hem annende üzülmemiş olur.

çok teşekkür ederim. bir işin ucundan tutayım sana yardımcı olayım diye geldiğini ifade ediyor. hakikatende yemek temizlik bişeyler yapmaya çalışıyor hep ama ben ağır değilim sıkıntımda yok çok şükür. fakat ne desemde alınmasa ve kasımın başında değilde en azından 2. 3. haftasında gelse diyorum. bayramda biz yanına gidemeyeceğimiz için o gelicek, ablam ve eniştemde gelecek aynı şekilde. bayram bittikten sonra kalayım derse ses çıkaramam sıkıntı büyür diye korkuyorum. ayrı şehirlerde yaşamanın sıkıntısı birazda. evine gittiğinde ne işin var kızının yanında ol mahalle baskısı ve evde 3 kişi olmanın bendeki bunalımı. Bunları yaşayacığımı düşünmezdim. Utanıyorum bazen kendimden. beni en çok yıpratanda bu his. annemi istemiyormuşum gibi geliyorum kendime.

ch35 .!.:

Selamün aleyküm cümleten..

Sıkıntımı anlatırken umarım doğru cümleleri kurup kendimi ifade edebilirim. Çünkü annemi çok seviyorum. Nasipse Kasım sonunda doğumum olacak. Annem buaralar bizde. birde bayramda gelecek 9 gün. sonrada Kasımda ben doğum iznine çıkınca gelecek. Eşim çok ifade etmesede bu durumdan rahatsız, biliyorum. sadece 1 kere doğuma yakın gelsin aslında çok gerek yok dedi erken gelmesine. Annem salondayken o genelde başka şeylerle meşgul oluyor. Bilgisayar, tamir vs. ben çok kafama takıyorum. hamilelik hormonlarınında etkisi olabilir ama çok gelgit yaşıyorum. eşime gidiyorum gel artık yanımıza diyorum tamam diyor ama bunalıyor farkediyorum. anneme bakıyorum benim sıkıntım sessizliğime sebep olduğu için sanki o da daralıyor. daha doğum gerçekleşmeden ikisinin arasında kalıyorum. Annem ayrıntıcı, eşim ise çok rahat. Aslında ne kadar söylenmeye zorlansamda bende 2 kişilik hayata o kadar alışmışımki, kendi annem dahi olsa bunalıyorum. üzerime çok düşüyor. bir yandan da annen var şükret, ilgilenecek senlen, zaten yalnız kadın diyorum ve böyle düşündüğüm için suçlulukla oturup ağlıyorum. kötü davranmıyorum kesinlikle anneme ama sıkılıp çok bunalıyorum. tabi hareketlerime yansıyordur. umarım kendimi ifade edebilmişimdir. uygun kelime bulup duygularımı dökemiyorum çünkü. eşimle paylaşımımız şimdiden azaldı. bebek olduktan sonra bu daha da artar diye korkuyorum. insan ne de olsa annesi de olsa rahat davranamıyor işte.

benle aynı duyguları yaşamış birileri mutlaka vardır. bir tavsiye, bir dua.. bilmiyorum bana ne iyi gelir..

Genişletmek için tıkla...

Aleykum Selam canım senı o kadar iyi anlıyorumki aynı şeyler benim baımdan geçtı tabi benimki daha farklıydı ben tek kızım ailede babam yok annemle bir birimize çok bağlı büyüdüm ne o bensiz nede ben osuz yapabiliyorum aşık oldum evlendım evlenmeden önce eşime söyledım annemı bırakamam diye eşim seve seve kabul ettı ilk başlarda iyi yaşadık sonradan sıkıntılar oldu eşim evliliğimi yaşayamıyorum özgür değilim annen gitsin vs ben bide başka ülkeden gelin geldim annem giderse istediğim zaman göremem... enyse sureklı kavgalar çikmaya başladı o siralar yenı hamile kalmıştım daha 4-5 haftalıktı en sonunda anneme direk git seni istemiyorum dedi düşünebiliyormusun ne kadar kötü oldum canımı vermeye hazır olduğum annemı kovmaktan beter ettı annem gözyaşları içinde eşyalarını topladım ilk uçakla gitti bana avliliğin benim yüzümden zarar görmesın dedı. annem gittikten sonra üzüntüdenmi yoksa çok i yaptığım içinmi çünkü tüm ev işimi annem yapıyordu ben çalışıyordum artık ne olduysa annem gittikten 1 hafta sonra düşük yaptım... anneme söylediğimde kahroldu çok ağladı belki ben yanında olsaydım böyle bişey olmadı diye neyse hayat devam etti annem o sırada hastalandı ben eimden ötürü gidemedim annemide çağıramadım beni o kadar zorluklarla büyüten annemı bir kenara bıraktım evliliğime bişey olmasın diye sonuç şuan tekrar hamileyım 24. haftasına girdim uğruna annemı bile memlekete gönderdiğim eşim bana her turlu pisliği yaptı konumu okumuşsundur sende... en çaresız kaldığımda annemı aradım gözyaşları içinde hasta halinde elinde avucunda ne varsa sattı bilet aldı yanıma geldı... yarın beraber dönüyoruz kendı memleketime... demek istediğim her ne olursa olsun asla ve asla annenı üzme tamam eşin hayat arkadaşın ama eş dost arkadaş hiçbirine garantı yok bir tek annen senın gerçek dostun...

Canım ibretle okudum yazdıklarını. içini içtenlikle döktüğün için de teşekkür ederim. Allah önüne tüm hayır kapılarını açsın ve huzur versin inşallah. bunları kulağıma küpe yapacağım. sonradan "keşke" lerde boğulmamak adına..