- 9 Ağustos 2021
- 531
- 1.029
- 31
-
- Konu Sahibi Mhendsanne
- #1
Merhabalar, ben 28 yaşında bi kadınım geçen yıl iş yerimden biri bana olan duygularını açtı bir süre görüştük daha yakından tanıştık ve bende hoşlandım ondan, çocukken geçirdiğim rahatsızlık dolayısıyla çocuğum olmayacaktı ona anlattım bu durumu o da kabul etti ve evlenmek istediğini söyledi evlenmeye karar verdik ama anneme söylemeye çekindim zaten ben özelimi anneme anlatmaya hep çekindim çünki hiç bir zaman kararlarıma saygılı olmadı hep eleştiri hep müdahale,.
Teyzelerim vasıtası ile konu anneme ulaştı ama annem bir türlü ısınmadı eşime boyunu kilosunu sarışınlığını bahane etti hep ve bana layık görmedi onu ama güç bela kabullendi sırf aynı yerde çalışıyor yüz yüze bakıyoruz diye
Eşimin ailesinin 7 yıl kadar önce bir kavgaları olmuş babası ceza almış uzun yıl ama 5 sene kadar yattıktan sonra mahkeme kararı ile dava ertelenmiş ve kayın pederim salınmış dışarı ailelerin tanışma sırasında kötü bir durum yoktu ama iş nişana gelince mahkeme oldu ve bu defa hem babası hem amcaları gene ceza aldı uzun yıllar, ama karara itiraz süreci başladı ve avukatlar çok kısa süre sonra kararın bozulacağını söyledi
Eşim ve annesi nişandan önce anneme olayları anlattılar ama tamamını değil yüzeysel olarak nasılsa karar bozulacak diye, ama karar bir türlü çıkmadı bu şekilde ilerledi herşey annemin ve ailemin kısıtlı bilgisi ile, 3 ay kadar nişanlı kaldım 3 ay ömründen 30 yıl aldı annem her gün burnumdan getirdi ne söz ne nişan, ne alışverişler ne nikah ne ev dizme, annem ısınmadı mı ısınmaz birine ve onu memnun etmek çok zordur, hep fazlasını ister çünkü bir gün bile karşısında durup evlenecem ben seviyorum demedim ama tamm evlenmem de demedim o üzerime geldiköe ağladım, herkese yemin verdirmiş (allah korusun) cenazesine beni istemiyormuş
Biz herşeye rağmen geçen sene kasım ayında evlendik eşim iyi biri ve bana değer veriyordu. Ama ben anneme olayları anlatmadım diye vicdanım hep sızladı çünkü sorular soruyor ama ben cevap veremiyorum Bazen yalan söylemek zorunda kalıyordum, evli olmama rağmen evde ne yemek yaptığımdan eşimin bana aldığı hediyelere kadar heşeye olumsuz yorum yaptı ve bana her fırsataa eşimi de ailesini sevmediğini söylerdi tamm eşimin ailesi de düşüncesiz annem çok ince eler sık dokur çünkü,
Ben 4 gün önce ne varsa anlattım anneme af diledim ama annem aşırı tepki verdi ve beni ve ailemi kandırdılar onlar sende buna izin verdin dedi bi daha beni istemediğini sildiğini söyledi aşırı aşırı sert dille, eşimi de beni de evden kovdu.
Şimdi bana diyorki bırak gel ya ben ya o diyor ben eşimi seviyorum ayrılmak istemiyorım ama annem olmadan da yaşayamam ben hep evlendiğim adamın ailem tarafında sevilip saygı görmesini diledim annemin gurur duyacağı bir evlilik yapmak istedim ama olmadı annem eşimden nefret ediyor zar zor ısınmıştı. Ama bunları duyunca hepten gitti artık annem ömür boyu affetmez affetse bile başıma kakar hep çok uzun oldu kusura bakmayın ama içim çok dolu
Neden böyle düşünüyorsun ki, illa ki evlatlarda biri annenin istediği gibi olmak zorunda mı? Senin hayatın ne olacak peki, köle olarak mı tamamlayacaksın ömrünü. Hiçbir evlat onu doğurdular diye kendi hayatından vazgeçmek zorunda değildir. Senin yaşadığın kesinlikle hayat değil. Annen istiyor diye kendi hayatından vazgeçmek zorunda değilsin. Kimse kimseye böyle bir misyon yükleyemez. Acilen bir psikologla görüşmeye başla ama önce kocanın yanına dön ve tedavin bitmeden annenle görüşmeAnnem de annaneme benim gibi hatta benden fazlası diyebilirim onun gönlü olsun diye yapmayacağı şey yok bundan da çok şikayetçi aslında, ama diğer taraftan da sürekli ben annemin yüzü asılmasın kızmasın diye tek laf etmem siz saygısızsınız diyerek bizi eleştirir kıza hrp (biz yani ben ve kardeşlerim). Yami kendisi annrsine nasılsa benim de öyle olmamı bekliyor hep, 3 kız kardeşiz ablam epilepsi hastası ve tek başına idare edebilecek kabiliyette değil engelli bir birey, kız kardeşim aşırı asi ve başına buyruk ne olursa çat çat cevap verir herkese annemde dahil, benim nişanlılık dönemimde annemin karşısında mesela anneme bana bunları yapamazsın dedi ablam iyi dayanıyor sen kıymetini bilmiyorsun dedi, durum böyle olunca da annemin annesine davrandığı gibi evlat olma sorumluluğunu da bana yükledi
Ne derseniz deyin anneniz yerden göğe kadar haklı.Merhabalar, ben 28 yaşında bi kadınım geçen yıl iş yerimden biri bana olan duygularını açtı bir süre görüştük daha yakından tanıştık ve bende hoşlandım ondan, çocukken geçirdiğim rahatsızlık dolayısıyla çocuğum olmayacaktı ona anlattım bu durumu o da kabul etti ve evlenmek istediğini söyledi evlenmeye karar verdik ama anneme söylemeye çekindim zaten ben özelimi anneme anlatmaya hep çekindim çünki hiç bir zaman kararlarıma saygılı olmadı hep eleştiri hep müdahale,.
Teyzelerim vasıtası ile konu anneme ulaştı ama annem bir türlü ısınmadı eşime boyunu kilosunu sarışınlığını bahane etti hep ve bana layık görmedi onu ama güç bela kabullendi sırf aynı yerde çalışıyor yüz yüze bakıyoruz diye
Eşimin ailesinin 7 yıl kadar önce bir kavgaları olmuş babası ceza almış uzun yıl ama 5 sene kadar yattıktan sonra mahkeme kararı ile dava ertelenmiş ve kayın pederim salınmış dışarı ailelerin tanışma sırasında kötü bir durum yoktu ama iş nişana gelince mahkeme oldu ve bu defa hem babası hem amcaları gene ceza aldı uzun yıllar, ama karara itiraz süreci başladı ve avukatlar çok kısa süre sonra kararın bozulacağını söyledi
Eşim ve annesi nişandan önce anneme olayları anlattılar ama tamamını değil yüzeysel olarak nasılsa karar bozulacak diye, ama karar bir türlü çıkmadı bu şekilde ilerledi herşey annemin ve ailemin kısıtlı bilgisi ile, 3 ay kadar nişanlı kaldım 3 ay ömründen 30 yıl aldı annem her gün burnumdan getirdi ne söz ne nişan, ne alışverişler ne nikah ne ev dizme, annem ısınmadı mı ısınmaz birine ve onu memnun etmek çok zordur, hep fazlasını ister çünkü bir gün bile karşısında durup evlenecem ben seviyorum demedim ama tamm evlenmem de demedim o üzerime geldiköe ağladım, herkese yemin verdirmiş (allah korusun) cenazesine beni istemiyormuş
Biz herşeye rağmen geçen sene kasım ayında evlendik eşim iyi biri ve bana değer veriyordu. Ama ben anneme olayları anlatmadım diye vicdanım hep sızladı çünkü sorular soruyor ama ben cevap veremiyorum Bazen yalan söylemek zorunda kalıyordum, evli olmama rağmen evde ne yemek yaptığımdan eşimin bana aldığı hediyelere kadar heşeye olumsuz yorum yaptı ve bana her fırsataa eşimi de ailesini sevmediğini söylerdi tamm eşimin ailesi de düşüncesiz annem çok ince eler sık dokur çünkü,
Ben 4 gün önce ne varsa anlattım anneme af diledim ama annem aşırı tepki verdi ve beni ve ailemi kandırdılar onlar sende buna izin verdin dedi bi daha beni istemediğini sildiğini söyledi aşırı aşırı sert dille, eşimi de beni de evden kovdu.
Şimdi bana diyorki bırak gel ya ben ya o diyor ben eşimi seviyorum ayrılmak istemiyorım ama annem olmadan da yaşayamam ben hep evlendiğim adamın ailem tarafında sevilip saygı görmesini diledim annemin gurur duyacağı bir evlilik yapmak istedim ama olmadı annem eşimden nefret ediyor zar zor ısınmıştı. Ama bunları duyunca hepten gitti artık annem ömür boyu affetmez affetse bile başıma kakar hep çok uzun oldu kusura bakmayın ama içim çok dolu
Bu konuda bu şekilde annemle konuşmam mümkün değil, annem eşimden bahsedip onu iyi olarak anlatmama bile gıcık oluyor, ilk tatilimize çıkmıştık 1 hafta kadar herşeyi eşimle birlikte yaşadık eşimin adını vererek bahsetmem gayet normalken, tatil dönüşü teyzelerime falan tatilde gezdiğimiz yerleri yaptığımız şeyleri anlattım diye beni uyarma ihtiyacı hissetmiş olmalı ki, "kızımı mutlu etmiş ne güzel günler geçirmişler" demek yerine bidaha ortamda sürekli onun adını anarsan öldürüm seni koca delisi misin sen diye azarllamıştı beni ikimiz yalnız kalınca. Kaldı ki karşısında eşimi seviyorum ayrılamam diyeyim
Gerçekten çok merak edıorum .bende bunu yazcaktımBaştan anlatmamışsınız neden şimdi anlatma gereği duydunuz ki keşke anlatmasayadiniz annenizin dediğine gelince eşinizle mutluysaniz seviyorsaniz sırf anneniz ayrilmanizi istedi diye boşanacak değilsiniz heralde dimi ? Çünkü karşınızdaki insana bunu yapmaya hakkınız yok
Yaa cidden çok güzel düşünüyorsunuz bende aynı fikirdeyim bir anne oğlunun veya kızının mutsuzluğundan nasıl mutlu olabilir aklım almıyor. İnşallah oğullarınızın karşısına da sizin gibi düşünen kızlar çıksınAllah'ın izniyle, kimsenin benim yüzümden huzursuz olmasını istemem, hep duamdır ilerde olur da o günleri görürsem oğullarımla gelinlerimşn yuvasında benim yüzümden tatsızlık olmasından sana sığınırım Rabbim, canımı al daha iyi diyorum. Çünkü ben çok çektim, defalarca boşanma aşamasına geldik, bu acıyı kimsenin yaşamasını istemem, hele ki öz anne öz evladına bunu asla yapmamalı, yapamamalı..
Şimdiye kadar durup şimdi anlatmanızın sebebı neydıkı