- 5 Şubat 2015
- 53
- 62
- 88
- Konu Sahibi ikiaradabirderede
- #1
Merhaba herkese ben iki yıldır evliyim. Yedi aylık da hamileyim. Çok şükür güzel giden bir evliliğim var. Eşimin ailesi ile de bir sıkıntım yok. Sorun kendi öz ailem. Özellikle de annem. Erkek kardeşim benden önce evlendi. Benim nişan zamanım da da yeğenim oldu. Annemler hep onunla ilgilendiler. Düğün zamanımda bile ona baktılar. Halbuki bakacak bir anneannesi de var çocuğun. Ama annem bir şey diyemiyor. Kardeşimi gelinini kaybetmekten korkuyor. Çocuk bizi sevmezse felan diye saçma korkuları var. Evlendim zorla bir kere geldiler. Eşime karşı hep mahcup hissettim. Her şeyi kendimiz yaptık. Düğün günü bile yeğenimi kucağından düşürmedi. Yakın arkadaşlarım bile çok sinirlendiler anneme. Şimdi ağırlaşmaya başladım. Gurbetteyim kayinvalidemler uzakta. Annemler daha yakın. Ama torun bakıyorlar. Çıkıp gelemiyor lar. Çalıştığım yerde kaç kişi halimi görüp annen niye gelmiyor diye sordular hep. Kaç kere canım bir şeyleri yapmak istese bile yapamadım. Çalışma arkadaşlarım felan hep bir şeyler yapıp getirdiler haberim olmadığı halde. Eşim sağ olsun hep yardımcı oldu. Ona karşı da hep mahcup hissettim. Ve önümüzdeki ay ev taşıyacağım. Yavaş yavaş toparlıyorum her şeyi. Dün babama bayram dönüşü siz de gelin ben artık yemek yapacak hal bile bulamıyorum dedim. Babam tamam dedi. Sonra babam kocamla konuşmuş. Bir hafta daha çocuğa bakacakalarmıs. Yegenimin anneannesi diğer kızının düğünü ile ilgilenecekmiş. Ya o kadın kendi evlatları için gerektiğinde çizgisini koyabiliyor ama kendi annem özellikle bana ikinci sınıf insan muamelesi yapıyor. Esim artik yoruldu. Kimse gelmesine gerek yok. Ben her şeyi yaparim. Sen dert etme diyor. Ben de bir kız bebek bekliyorum. Annem gibi olmak istemiyorum. Agladigimda özür diliyorum. Bir anne niye kızının en güzel zamanlarında yanında olmaz anlayamıyorum. Toparlanmak kendime gelmek istiyorum ama su an o kadar doluyum ki...