Hayır incitmediniz ama o güvenli bağı kurabilirsiniz. O sizi bilir ve emzirmenin annelik ile ilgisi yok. Hatta doğurmanın bile yok. Annelik içten bir his. Bebeğin güvende hissetmesi sevilmesi demek. Öyle düşünün inanın onu sevdiğinizde neyle beslediğinizin onun için bir önemi olmayacakBaşınız sağolsun, sizi incitmek istememiştim.. Tabi ki en az herkes kadar annesiniz, Allah sabır versin size
Canım çok ama çok güzel şeyler öğrendiğim iyiki de alıp okumuşum dediğim bir kitap var gebelerin okumasını tavsiye ediyorlar zaten İna May yazarın Dünyaca ünlü Amerikalı bir ebe kendisi doğal doğum rehberi kitabı okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum siz ve bütün gebelere tavsiyemdir benimdeNormal doğum korkum var, doktora direk ben sezaryen istiyorum dedim. Asla şimdi anne olmuyor muyum ben diye düşünmedim. Ben iyi olursam bebek de iyi olur.
Bir arkadaşım emzirmeyi hiç sevmedi, çocuk da tam alamadı memeyi. İki taraflı üstelemediler. Gayet sağlıklı oğlu şimdi.
Benim annemin hiç sütü olmamış, hiç emzirmemiş. Dünyada en sevdiğim kişi annem, bana verdiği sütle değil, yaptığı fedakarlıklarla seviyorum onu.
Haftaya ben de lohusa olacağım, merak etmeyin bu dönem geçici, her şey yoluna girecek
Bebegim dogali 2 ay oldu. Ilkinde yogun bakim sureci.yuzunden emmemisti dogru duzgun mamaya ek memeydi. Bunda tam 2 ay memeyi tutmadi. Sadece 2 gunlukken 3 saat disari cikmam gerekti ve biberon verdik 2 ay tutmadi. Emzirme uzmanlari eds ler cocuk memeye igrenc bisey gibi bakiyo. Emzirme uzmaniyla son konusmamda 5 haftalikti. 2 aylik olana kadar cabaliycam sonra yeter veririm biberonu dedim. 2 aylik olunca ben elimden geleni yaptim yeter artk dedm ve basladim biberona. Bi daha emmez gunde 3 kez sagarim gerisi de mama diye avuttum kendimi. Hic sagmadim. Ben bunu kafamdan atinca memede ciglik.cigliga aglayan cocuk emmeye basladi. Gece ilk uyku ogununde mama veriyorm sonra sabaha kadar emiyo. Gun icinde surekli memeye kafa atiyo emmek icin. Agzina zorla sokuyodum smdi kendisi yakaliyo. Yani vazgecince oluyo galiba. Cabaladikca elime bisey gecmedi benim. Ha o alisana kadar sutum azaldi yine mama veriyorum ama olsun icim rahatHerkese merhaba,
Yaklaşık 1 ay önce doğum yaptım, beklenenden 1 ay önce geldi bebeğim ve apar topar sezaryene alındım.. gebelik boyunca da bebeğiyle ilgili düşler kurmak zorunda hissetse de yapamayan bir anne oldum malesef.. bunu mükemmeliyetçi kişilik yapıma bağlıyorum
Derdime gelince, doğumdan sonra sütüm çok çok az geldi, bebeğim sarılık oldu filan mamaya başladık.. “mamayı biberonla verme alışmasın, daha sonra memeyi reddeder” dediler, okuduğum kitaplarda (emzirme rehberi vs) da bu şekilde yazıyordu, ben de emzirme desteği kullanmaya başladım, güya bebek büyüdükçe çenesi kuvvetlenecek daha güçlü emecekti, ben de mamayı bırakacaktım falan filan.. aynı normal doğal doğum olup güvenli bağlanacağım fikri gibi bu da gümbürtüye gidiyor.. kendimi bebeğimden iyice uzaklaşmış hissediyorum; sık sık şunu düşünüyorum, emzirmedikten sonra annenin başkalarından farkı ne? Bir anneanne babaanneden farkı ne mesela? Kendim de güvenli bağlanan biri değilim, hayatımda hep bunun eksikliğini çektim.. şimdi bunlara saplanarak güzel günleri de kaçırıyormuş gibi hissedip daha çok üzülüyorum.. muhtemelen lohusa hormonlarım da bu saplantılı düşüncelerimi besliyor.. gerçekten destek olmanız dileğiyle buraya yazdım, annelik sadece normal doğurmak mı? Emzirmek mi? Anneyi diğerlerinden ayıran ne? Okumaya zahmet edenlere teşekkür ederim, fikirleriniz benim için çok değerli.. (not: lütfen- iyi niyetli olduğunuzu biliyorum -süt arttıracak önerilerde bulunmayın, inanın çok araştırdım her şeyi de denedim, en başında bebeğim düzgün kavrayamıyor diye hep eksik kalıyor, hala uğraşıyorum ama buraya yazma sebebim o değil)
Bende emzirmedim oğlumu emmedi bende mama aldım kötü bir annemi oldumHerkese merhaba,
Yaklaşık 1 ay önce doğum yaptım, beklenenden 1 ay önce geldi bebeğim ve apar topar sezaryene alındım.. gebelik boyunca da bebeğiyle ilgili düşler kurmak zorunda hissetse de yapamayan bir anne oldum malesef.. bunu mükemmeliyetçi kişilik yapıma bağlıyorum
Derdime gelince, doğumdan sonra sütüm çok çok az geldi, bebeğim sarılık oldu filan mamaya başladık.. “mamayı biberonla verme alışmasın, daha sonra memeyi reddeder” dediler, okuduğum kitaplarda (emzirme rehberi vs) da bu şekilde yazıyordu, ben de emzirme desteği kullanmaya başladım, güya bebek büyüdükçe çenesi kuvvetlenecek daha güçlü emecekti, ben de mamayı bırakacaktım falan filan.. aynı normal doğal doğum olup güvenli bağlanacağım fikri gibi bu da gümbürtüye gidiyor.. kendimi bebeğimden iyice uzaklaşmış hissediyorum; sık sık şunu düşünüyorum, emzirmedikten sonra annenin başkalarından farkı ne? Bir anneanne babaanneden farkı ne mesela? Kendim de güvenli bağlanan biri değilim, hayatımda hep bunun eksikliğini çektim.. şimdi bunlara saplanarak güzel günleri de kaçırıyormuş gibi hissedip daha çok üzülüyorum.. muhtemelen lohusa hormonlarım da bu saplantılı düşüncelerimi besliyor.. gerçekten destek olmanız dileğiyle buraya yazdım, annelik sadece normal doğurmak mı? Emzirmek mi? Anneyi diğerlerinden ayıran ne? Okumaya zahmet edenlere teşekkür ederim, fikirleriniz benim için çok değerli.. (not: lütfen- iyi niyetli olduğunuzu biliyorum -süt arttıracak önerilerde bulunmayın, inanın çok araştırdım her şeyi de denedim, en başında bebeğim düzgün kavrayamıyor diye hep eksik kalıyor, hala uğraşıyorum ama buraya yazma sebebim o değil)
Bu yazdıklarını zamanında bende çok düşündüm bende normal doğum yapamayan bebeğini hakkıyla emzirmeyen bi anneyim böyle olması çocuklarımı sevmediğim yada kötü bi anne olduğum anlamına gelmiyor lohusalık dönemi çok zor sadece bebeğini sev öp kokla çünkü zaman geçiyor ve bu minik halleri geri gelmeyecek bırak her şey olduğu kadar olsun mama ile doysun yapacak bi şey yok yeterki sağlıklı huzurlu bi bebek olsunHerkese merhaba,
Yaklaşık 1 ay önce doğum yaptım, beklenenden 1 ay önce geldi bebeğim ve apar topar sezaryene alındım.. gebelik boyunca da bebeğiyle ilgili düşler kurmak zorunda hissetse de yapamayan bir anne oldum malesef.. bunu mükemmeliyetçi kişilik yapıma bağlıyorum
Derdime gelince, doğumdan sonra sütüm çok çok az geldi, bebeğim sarılık oldu filan mamaya başladık.. “mamayı biberonla verme alışmasın, daha sonra memeyi reddeder” dediler, okuduğum kitaplarda (emzirme rehberi vs) da bu şekilde yazıyordu, ben de emzirme desteği kullanmaya başladım, güya bebek büyüdükçe çenesi kuvvetlenecek daha güçlü emecekti, ben de mamayı bırakacaktım falan filan.. aynı normal doğal doğum olup güvenli bağlanacağım fikri gibi bu da gümbürtüye gidiyor.. kendimi bebeğimden iyice uzaklaşmış hissediyorum; sık sık şunu düşünüyorum, emzirmedikten sonra annenin başkalarından farkı ne? Bir anneanne babaanneden farkı ne mesela? Kendim de güvenli bağlanan biri değilim, hayatımda hep bunun eksikliğini çektim.. şimdi bunlara saplanarak güzel günleri de kaçırıyormuş gibi hissedip daha çok üzülüyorum.. muhtemelen lohusa hormonlarım da bu saplantılı düşüncelerimi besliyor.. gerçekten destek olmanız dileğiyle buraya yazdım, annelik sadece normal doğurmak mı? Emzirmek mi? Anneyi diğerlerinden ayıran ne? Okumaya zahmet edenlere teşekkür ederim, fikirleriniz benim için çok değerli.. (not: lütfen- iyi niyetli olduğunuzu biliyorum -süt arttıracak önerilerde bulunmayın, inanın çok araştırdım her şeyi de denedim, en başında bebeğim düzgün kavrayamıyor diye hep eksik kalıyor, hala uğraşıyorum ama buraya yazma sebebim o değil)
Anneyi diğerlerinden ayıran dokuz ay boyunca aynı bedende vücut bulmuş olmanız ,emzirmek normal doğum yapmak vs bunlar fasafiso ,bunlara takilirsaniz 9 aylık uzuuuun bir yoldan gelmiş size kavuşmayı beklemiş ve dizinde beklediğiniz cennet kokulu mesleğinizi en muhteşem günlerini kacirirsiniz ,emzirmenin çözümü var normal olmazsa başka doğum yöntemi var ama geçen zaman ve büyüyen bebeğin geçmiş zamanını geri getirmenin yolu yok ,akışına bırakın fiziksel ihtiyaçları yoksayin herşeyin bir çaresi var ,siz bebeğinizi koklayın bagriniza basın ski ski sarın o zaman annenin babaneyle ananeyle olan farkını anlarsinizHerkese merhaba,
Yaklaşık 1 ay önce doğum yaptım, beklenenden 1 ay önce geldi bebeğim ve apar topar sezaryene alındım.. gebelik boyunca da bebeğiyle ilgili düşler kurmak zorunda hissetse de yapamayan bir anne oldum malesef.. bunu mükemmeliyetçi kişilik yapıma bağlıyorum
Derdime gelince, doğumdan sonra sütüm çok çok az geldi, bebeğim sarılık oldu filan mamaya başladık.. “mamayı biberonla verme alışmasın, daha sonra memeyi reddeder” dediler, okuduğum kitaplarda (emzirme rehberi vs) da bu şekilde yazıyordu, ben de emzirme desteği kullanmaya başladım, güya bebek büyüdükçe çenesi kuvvetlenecek daha güçlü emecekti, ben de mamayı bırakacaktım falan filan.. aynı normal doğal doğum olup güvenli bağlanacağım fikri gibi bu da gümbürtüye gidiyor.. kendimi bebeğimden iyice uzaklaşmış hissediyorum; sık sık şunu düşünüyorum, emzirmedikten sonra annenin başkalarından farkı ne? Bir anneanne babaanneden farkı ne mesela? Kendim de güvenli bağlanan biri değilim, hayatımda hep bunun eksikliğini çektim.. şimdi bunlara saplanarak güzel günleri de kaçırıyormuş gibi hissedip daha çok üzülüyorum.. muhtemelen lohusa hormonlarım da bu saplantılı düşüncelerimi besliyor.. gerçekten destek olmanız dileğiyle buraya yazdım, annelik sadece normal doğurmak mı? Emzirmek mi? Anneyi diğerlerinden ayıran ne? Okumaya zahmet edenlere teşekkür ederim, fikirleriniz benim için çok değerli.. (not: lütfen- iyi niyetli olduğunuzu biliyorum -süt arttıracak önerilerde bulunmayın, inanın çok araştırdım her şeyi de denedim, en başında bebeğim düzgün kavrayamıyor diye hep eksik kalıyor, hala uğraşıyorum ama buraya yazma sebebim o değil)
insan her gün yeni bir şeyle sınanıyor, bugün bir sağlık sorunu yaşadım ve ilaç kullanmam gerekti, 2-3 gün emziremeyeceğim.. bu dediğim "biberonu başkası da verebiliyor" lafı bir lütfu oldu bir anda benim için.. kendi ellerimle de biberonla mama verdim, hem ben hem bebeğim daha huzurluydu. Gerçekten bazı konularda körü körüne inat etmemek gerekiyormuş onu anladım.. Sizlerin yazdıkları da beni hem yüreklendirdi hem akıllandırdı.. İyi ki varsınız :)ben de böyle hissettim açıkçası, yani "biberonu da başkası verebiliyor ee o zaman bana ne gerek var" gibi.. ama hem değerlendirmek için daha çok erken hem de sadece besleyerek anne olunmuyormuş.. belli ki ortak kanı da bu yönde :) o kadar uykusuzum ki bazen cidden sağlıklı düşünemiyorum..
Kesinlikle katılıyorum, güya okuyarak hazırlıklı olabileceğimi sandım ama insan yaşamadan hiçbir zaman hazır olamıyormuş..Bazen çok araştırmak okumak da insana iyi gelmiyor. İçgüdülere güvenmek gerek. Sadece teori olarak değil bazen geçmişe bakmak geçmişin iyi yanlarını almak gerekiyor diye düşünüyorum. Ebeveynlik çok değişik bir durum. Endişe, korku, yorgunluk ve bir sürü duygu bir arada. Bunları hissederken acaba şu duygumdan mahrum kalıyor muyum diye düşünmek insanı strese sokuyor. Bu yaşadıklarınızı çoğu kadın yaşıyor yalnız değilsiniz. Mehmet Teber dünkü hikayelerinde ebeveyn kimlikleri üzerinde durdu. İnstagramda bakabilirsiniz. İyi gelecektir.
Allah evladınızı sağ salim size bağışlasın, kolaylıkla ve güzellikle kucağınıza almayı nasip etsin inşallah :)Bebeğinizi kucağınıza sağ salim almışsınız, gözünüz aydın taze anneanlıyorum neden bu kadar çok emzirmek istediğinizi acı yarıştırmak gibi düsünmeyin lütfen ama karnimda oğlumu 22 haftadır taşıyan ve onu kaybetme endişesi duyan bir anne olarak yazmak istedim. Bahsetmek bile istemiyorum sadece bir risk durumum var deyip geceyim, oğlumun ismi bile belli. Detaylı ultrasona girdim, onun minicik ellerini, yüzünü,bana benzettiğim çenesini gördüm. Ben onu 22 haftadır içimde taşıyorum, tüm organları oluştu bu süre içinde artık beni duyuyor. Onunla konuşuyorum. Henüz elime almadım belki ama annesi olmam için buna gerek mi var. Rahmime almışım evladımi .
Sizin gibi sağ salim kucağıma almayı diliyorum ve şu an hayattaki en büyük isteğim bu.
Annelik benim için, onu kaybetmekten çok korkmakla birlikte yine onu üzmemek için mutlu olmaya çalışmak demek. Emzirmek mi? Bosversenize...bebeğiniz için kimse sizin gibi kokmaz. Emzirmeden de arada ten tene temas yapabilirsiniz. Bunlar halledilmeyecek sorunlar değil inanın. Kucağınızda ve sağlıklı ya şükür.
Hepsi geçecek güzel anne.