Anneliğe alışamadım

Ben anneliğin üstünde yüce bir duygu bilmiyorum,bırakmayı deneseniz biraz kafa dinlersiniz buna ihtiyacımız var çünkü ...
 
Evet bunu itiraf etmek zor ama su bir gercek anneliğe hala alışamadım
Anne olmadan onceki hayatımı ozgurlugumu deliksiz uyumayı kendimden baska bi canlıyı her gun her an dusunmeden yasamanın rahatlığını cok ozledim
Asla cocuklarımı bırakamam gozum arkada kalır oylede rahat edemem asla bırakmadımda hic
Ama bu onlardan onceki hayatımı cok ozledigim gercegini değistirmiyor
Bi ben mi boyleyim yoksa ben gibi baska boyle hisseden varmı
bu konu beni de düşündürüyor çok isteyerek ve baya bir uğraşarak hamile kaldım onu içimde hissetmek harika kucağıma sağlıklı almak tek hayalim ama sonrasında emininm deli gibi sevsem de kuzumu eski hayatımı özlemek korkutuo beni o zmn da aşırı mutlu bir insandım özgürlüğüme aşırı düşkünüm o zamanalar tek korkum çocuğumun olmamasıydı nasip olacak mı olmıcak mı yemiş bitirmiştim kendimi ..ama şimdiden uykusuzluk beni mahvetti işe zombi gibi gidip geliyorum yine de çok güzel heyecanlarmış ALLAH kimseyi mahrum etmesin bu duygudan
 
Anneliğe alışmadım değilde, tabii 10 senede bayağı alışıyor insan
Ama önceki özgürlüğümü ariyorum tabii yalan yok
Eşimle başbaşa birkaç gün biryerlere kaçmak en çok sevdiğim oldu artık, eskiden çok normal olan şeylerken
Gerçi kızlarsız gidincede 1gün sonra onları özlüyoruz sürekli fotolara bakıp onlardan bahsediyoruz🤷🏻‍♀️ O şimdi şunu yapardı o olsa bunu çok severdi diye diye tatil bittiyor 😅
Küçük kızım yakında 6 olacak, ama büyük tuvaletine beni çağır diyorum kendi güzel temizleyemez diye. Bazen o bile batıyor. 10 senedir bez değiş, tuvaletini temizle falan diye söyleniyorum içimden.
Gün içinde onlar okulda ben işte. Çok özlüyorum tabii. Ama akşam eve girer girmez bi itiş kakış, kavgaya tutuşuyorlar tam kafamı dinleyecekken bu sefer sinirlerim zıplıyor 🙈
Allah eksikliklerini göstermesin varlıklarına bin şükür ama 3ü çocuk fikri bana korkunç geliyor mesela
 
Anneliğe alışmadım değilde, tabii 10 senede bayağı alışıyor insan
Ama önceki özgürlüğümü ariyorum tabii yalan yok
Eşimle başbaşa birkaç gün biryerlere kaçmak en çok sevdiğim oldu artık, eskiden çok normal olan şeylerken
Gerçi kızlarsız gidincede 1gün sonra onları özlüyoruz sürekli fotolara bakıp onlardan bahsediyoruz🤷🏻‍♀️ O şimdi şunu yapardı o olsa bunu çok severdi diye diye tatil bittiyor 😅
Küçük kızım yakında 6 olacak, ama büyük tuvaletine beni çağır diyorum kendi güzel temizleyemez diye. Bazen o bile batıyor. 10 senedir bez değiş, tuvaletini temizle falan diye söyleniyorum içimden.
Gün içinde onlar okulda ben işte. Çok özlüyorum tabii. Ama akşam eve girer girmez bi itiş kakış, kavgaya tutuşuyorlar tam kafamı dinleyecekken bu sefer sinirlerim zıplıyor 🙈
Allah eksikliklerini göstermesin varlıklarına bin şükür ama 3ü çocuk fikri bana korkunç geliyor mesela
Benimkilerde aynı yaşta 10 yıldır oyuncak görmek almak toplamak , çizgi film izlemek ekliyorum izninizle mesajınıza 🙈
 
O eski özgür, sorumluluklardan azade hayatını özlemeyen varsa da azdır zaten. =)) Gayet normal bir şey ki bu. Başıma gelecekleri önceden düşünerek, bile isteye, gayet anaç duygularla anne olmuş bir insanım. Bir de çocuklardan önce gayet hovarda bir hayat yaşıyorduk eşimle, konserden konsere koşuyor, bardan bara atlıyor, bilgisayar oyunları başında sabahlıyorduk filan. Hayatımız acayip değişti yani. Çocuklarıma olan sevgimle alakası yok bunun, saçlarının teli için canımı veririm ama o al sırt çantanı, plan yapmadan atla sokağa günlerini özlüyorum bazen. En çok da iki veledimin aynı anda ağlayası tutmuşsa, eşim evde yoksa, ben hangi yöne koşacağımı şaşırmışsam özlüyorum. :KK53: O an hayat film şeridi gibi geçiyor insanın gözlerinin önünden. :confused:Bence bu anneliğe alışamamak değil, arada soluk alma, dinlenme, kendi dünyana çekilme ihtiyacı... Ama diğer yandan çocuklardan önceki hayatına dönmek ister misin deseler, totomla gülerim. Annelik gönüllü ve seve seve yapılan bir işkence çünkü. :KK53:
 
Sanirim bu yuzden gec anne olacak olanlar listesine ekleyin beni... ölmez kalmazsak :halay:
30 yaşında anne oldum öncesinde gwzdim tozdum anneliğe. Hazır oldum fakat çok normal ihtiyac olan uyku mesela amann cok uyudum şimdiye kadar artık uyumasamsa olur. DiyemiyorsunuZ. Siz iğne yapılırken tedirgin olmayan bir insansanız yavrunuzdan kan alınırken kendinizi ağlarken bulunca afallıyorsunuz.vesaire...
Yani en basit anlatımıyla anneniz hasta olsa üzülür kahrolur iyi olsun diye dua edersiniz fakat Allahın rahmetine kavuşma ihtimalini düşünebilirsiniz fakat evladınız için asla aklınızdan geçme ihtimali bile çıldırma noktasına getiriyor insanı Allah yokluğunu göstermesin inşallah ama her anne kendinden daha cok sevdiği bir yavrunun varlığında vu düşünceyi yaşar
 
Bu sebeplerden dolayı ben hiç düşünmüyorum anne olmayı. Ömrümü çocuğuma adamaya hazır değilim. Çünkü biliyorum ki bir evladım olsa bütün hayatımı ona göre kurucam varım yoğum o olacak.. Kendimden vazgeçip ona yoğunlaşacam. Kendimi bildiğim için çocuk olayı hiç yok düşüncelerimde.. Kedimle mutluyumm. :21:
 
Sorun annelige alisamamak degil aslinda. Bizim toplumumuzun yarattigi annelige alismaya calismak, tamamen kendinden vazgecip, surekli fedakar olup, kendin icin ufacik birsey istediginde bile vicdan azabi cekmek demek. Annelik bu kadar agir bedeller gerektirmemeli. Insanlarin bu ornek anne diye gosterdigi durum aslinda o kadar uc bir nokta ki, boyle yasayan insanlarin nasil bir ruh hali icinde olduklarina bakmak gerek. Hayatlarindaki bircok eksigi sadece cocuklariyla doldurup ancak oyle mutlu olabilen anneler onlar. Onlar gibi oldugunuzda gercek anne olmayacaksiniz. Siz zaten annelige alismissiniz ama kendinizi sirf bu baski yuzunden daha fazlasina alistirmaya calisiyorsunuz. Birakin cocuklarinizi birkac gun, ufacik bir tatile gidin. Ya da bugun meyvesini yemeyiversin, zorlamayin. Her gun her seyi dort dortluk olmasin. Inanin bunlar sizi kotu anne yapmaz. Aksine sizin bu dusuncelere kapilmaniz sizi psikolojik olarak zayiflatacagi icin zamanla sabirsiz bir anneye donusursunuz. O bahsettigim asiri fedakar anneler gibi olmaya calismayin, cunku sizin anne olmadan once de mutlu oldugunuz bir hayatiniz vardi ve onu ozlemeniz cok normal. Azicik ucundan da olsa o hayata donmenin zarardan cok faydasi olacaktir. Biraz ozgurluk verin kendinize.
 
Bi komsum var 2 küçük çocuğu var dedim bebiş düşünüyoruz diyoki kafani b.ka bulandirmaya cok mu meraklisin boşver -.- hayır yani sen niye o zaman pespese 2 tane yapiyon diycem olmayacak :KK70: neyse var yani böyleleri onun dediğinden sonra bayaaa normal geldi sizin dediginiz
 
oğlum 10 yaşında anneliğe alışamamak değil de bende özlüyorum eski günleri şimdi işten gelince yarım saat uzanamıyorum bile hemen tepemde bitiyor yanımda olmadığı zamanlarda da hep aklımda mesela acaba napıyor yemek yedi mi üşüyor mu sahile çıkıyor bisiklet sürmeye ben de işi gücü bırakıp balkondan izliyorum hiçç rahat yok ve sanırım artık bu ömrümüz yetene kadar bu şekilde olacak yaş mekan farketmiyor hep bi beyin yorgunluğu olacak
ama şimdi bekar ya da henüz çocuğu olmamış arkadaşlarım korkmasın aynı zamanda dünyanın en tatlı yorgunluğu bıcır bıcır sesi hep kulaklarımda işteyken nasıl özlüyorum onu o pamuk teni boğum boğum minnacık elleri oğlumun ellerini ellerimin içine alır bu eller ne zaman benim ellerimi geçerse o zman büyüdüğüne inanıcam derim ben annelik kadar yorucu ama bi o kadar huzur verici birşey daha yaşamadım
 
Akşam yatıp,sabah kalktığım deliksiz uyuduğum zamanları çok özledim. Yaklaşık 3 buçuk senedir uykuya hasret kaldım :cry:

Bununla beraber, çocuğun bakımına, sorumluluğuna ortak olan eşin varlığı bir anne en olması gereken durum.

Ama bizim toplumumuzda çocuk bakımı sadece anneye yüklenmiş bir sorumluluk olduğu için hayatın diğer rolleriyle beraber de olunca çok yorucu oluyor.

Bire herşeyi mükemmel yapmamız gerektiğini gibi bir fikre kapıldığımız için yükümüze yük ekliyoruz.
 
Son düzenleme:
kız insanız hiç o günleri özlemeyen var mı:KK53: bende de iki tane çok seviyorum işteyken çok özlüyorum eve gidince Allah ım işte biraz olsun soluklanıyorum dinleniyorum diyorum, annelik zor çok zor hemde ama evlat varlığı dert yokluğu yara :deli:
 
Evet bunu itiraf etmek zor ama su bir gercek anneliğe hala alışamadım
Anne olmadan onceki hayatımı ozgurlugumu deliksiz uyumayı kendimden baska bi canlıyı her gun her an dusunmeden yasamanın rahatlığını cok ozledim
Asla cocuklarımı bırakamam gozum arkada kalır oylede rahat edemem asla bırakmadımda hic
Ama bu onlardan onceki hayatımı cok ozledigim gercegini değistirmiyor
Bi ben mi boyleyim yoksa ben gibi baska boyle hisseden varmı
İlk zamanlar bende öyleydim. Şu an kızım 15 aylık. İkinciye hamileyim.
Kızımı o kadar seviyorum o kadar sevimli ki, gece yanımda uyudu bugün mesela annemde kaldığımız için. Uyanıp saçımdan tutup anne, anne, diyor ben efendim diyene kadar. Sonra yüzümü sevip, parmağını emip uyuyor. Onların sevgisi gerçekten paha biçilemez. Şu bir gerçek; bende tabi ki özlüyorum eski yalnız gümlerimi. Ama şu an yalnız kaldığımda kızımı çok özlüyorum yani eski hayatımdan daha ağır basıyor. Öyle alışacaksınız ki ona bu günler geçecek. İşten gelince bi anda boynuma sarılıyor mesela. Kapı sesini duyunca anne diyor. O kadar güzel ki.
 
Evet yok evde terketti
Evin kirasını odicek cocukların karnını doyurcak kadar nafaka veriyo okadar
Cocuklarını aramaz sormaz binde bir umrunda değil zaten aynı sehirde değiliz
Sizin çocuklarınız küçük değilmiş. Bende yeni Doğum yaptınız sandım. Çok pardon...
Sizin şu an ki canınızın bu kadar sıkılma sebebi eşinizle sorumluluk paylaşımı olmaması. Bu sizi çok yorar ve çok bunaltır. Şu an böyle hissetmeniz normal. Yardım alabileceğiniz bir anneniz, kız kardeşiniz var mı peki haftada 1 günde olsa?
 
Evet bunu itiraf etmek zor ama su bir gercek anneliğe hala alışamadım
Anne olmadan onceki hayatımı ozgurlugumu deliksiz uyumayı kendimden baska bi canlıyı her gun her an dusunmeden yasamanın rahatlığını cok ozledim
Asla cocuklarımı bırakamam gozum arkada kalır oylede rahat edemem asla bırakmadımda hic
Ama bu onlardan onceki hayatımı cok ozledigim gercegini değistirmiyor
Bi ben mi boyleyim yoksa ben gibi baska boyle hisseden varmı

sıkıntı yapma inan herkes anneliğin bi döneminde değil belirli dönemlerinde o duyguya kapılıyor.. zamanla bizde onlarla yaşamaya alıştıkça beraber hayattan zevk almaya başladıkça geçecek.. simdilik küçükler herhalde ve sorumluluklar fazla bazen insana ağır gelebiliyor bunun için kendini suçlama..
ben 2. ye süpriz hamile kaldım hemde oğlum çok yaramaz bi çocukken.. komşumun ise 2. çocuğu olmuyor bazı problemler var doktor doktor geziyorlar Rabbim ona ve tüm isteyenlere nasip etsin diyeyim.. bana şöyle dedi emin ol isteyip doktor doktor peşinden koşmaktansa varlığına şükret dedi en fazla biraz daha yorulursun dedi.. Sizde varlıklarına şükredin ki anladım üstlerine titriyorsunuzdur.. anneliktir olur böyle şeyler hormonlarla çalışıyoruz ve annelik gerçekten kutsal ve zor bi görev.. Allah hepimizin yardımcısı olsun..
 
X