Anne olupta sonradan pişman olanlar var mı?

Spizella .!.:
29 yaşındayım bebeğim 7 aylık.
İyi ki daha önce yapmamışım :KK70:
Büyük sorumluluk. Evet güzel, bir insan büyütmek de güzel bir his ama gerçekten sorumluluk.
Ama hayatın kayıyor yani :)

Benim ailemde de bazı hastalıklar var annemde yüzbinde bir görülen ölümcül bir hastalık vardı ve çok düşük bir ihtimal ile benim genlerimde de olabilir. Ama bu hastalıktan değil de trafik kazasında da ölebilirim.

Benim herhangi bir yardımcım yok eşimden başka. O yüzden belki de çok ağır üstümdeki yük. Bebeğim çoğunlukla rahat sıkıntısız bir bebek olmasına rağmen 24 saat ondan ayrılmadan yaşamak zor bence.

Yani demem o ki bi kaç sene kendinden fedakarlık etmeyi göze alarak bu yola çıkmalısın.
Benim 48 kilo ve orantılı vücudum artık 49 kilo olmasına rağmen göbekli, basenli bir hal aldı mesela,. Yüzüm yaşlandı vs.
Ama çocuk doğurmasam da yaşlanmak kaçınılmaz sadece erken çökertiyo valla :)

Mesela ben başka yapmayı düşünmüyorum. Ama bebeğim de dünyanın en tatlı şeyi bence. Aha ağlıyo hadi ben kaçtım :KK43:
Genişletmek için tıkla...
Benim de tek yardimcim esimdi ve o da yardimci olamiyordu gece gunduz nobetli isinden dolayi. Bir de ustune cok gazli ve kolik. 1.5 ay erken dogmus bir bebekle basbasa kaldim. Cok cok zordu ama emeklemeye baslayinca sizden biraz ayriliyor yurumeye baslayinca artik pek zorlugu kalmiyor. Sonralari daha eglenceli yani biraz sabredin. O tamemen size muhtac halleri bitince biraz rahatliyorsunuz. Sizin de az kalmis 3 4 aya daha rahat olursunuz Allah yardimciniz olsun insallah
 
Çocuk gerçekten büyük sorumluluk. Ve mesaisi ömür boyu süren, tatili , emekliliği olmayan , sadece bedenen değil, zihnen de ona yetebilecek miyim gibi bir sürü soruyla yorulduğunuz , kendinizi yiyip bitirdiğiniz bir müessese
Ama diğer hiç bir sevgiye benzemeyen kendinden bir parçayla aranda olan sevgi,

Şu dünyaya, iyi bir insan yetiştirdiğini bilmek, bunun için çabalamak... güzel evlatlar yetiştirdiğimiz için ilerde Hayır duası alacak olmak ..
çok düşünerek olacak iş değil bence bu, acaba mı diye düşünüyorsanız daha hazır değilsiniz demektir.
Hakkınızda en hayırlısının olması dilerim..
 
Şöyle söyleyeyim, annelik kavramı net olarak pişmanlık ve delilik. Bütün ömrün boyunca bitmeyen bir sorumluluk kolay değil ve bunaltıcı.
Ama çocuğundan kimse pişman olmaz sanırım. Çocuktan önce sabah kalkar rutin bir şekilde kahvaltımı yapar işe gelirdim. Oldukça dingin bir hayatım vardı. Bugün kahvaltı yapmaya vaktim olmadı, oğlum uyanmış bana cilveler yapıyordu. Aldık orasını burasını ısırdık, mıncırdık, oynadık, güldük ve babaya bırakıp çıktım. O mutlu olunca dünyam daha eğlenceli oluyor :) tabi bir de mızmız olduğu zamanları var ki işte o zaman, annelik hiç bana göre değil, bunaldım, sıkıldım diye söyleniyorum :)
 
Konuyu hortlatmışlar. Neyse.
Cevap vereyim, var, milyon tane var.
Ben anne değilim. İnsanın evladını kendinden bile fazla çok sevebilmesini anlayabiliyorum. Ben olsam ben de benden çıkan insana bayılırdım herhalde. Amma velakin "anneliğin" sevilecek yanını göremiyorum. Sanırım çocuğum olsa çocuğuna hayran, ama annelikten pişman kadınlar kervanına katılırdım.
 
Aynı düsunceler bende de vardi esim bebek istiyorum dedikce ya ona bisey olursa babasiz mi kalsin senin dusuncen gibi nasil bakarim ederim vs istemedim. Istedikten sonra dustu dusuk oldu istiyorum ama bu dusunceler yine birakmadi yakami aradan 4 yil gecti tik yok
suan cok sukur rabbim nasip etti tüp bebekle hamile kaldim ama cok pismanim benimle evlenenlerin 2. 3. cocuguna hamileler suanda, evet onlarinki abarti ama ne bilim gecikmis gibi hissediyorum kendimi belki zamani degildi bilmiyorum
elbette psikolojik olarak hazir olmak baska birsey anliyorum
ama suan ki dusuncem evet pismanim neden bu kadar bekledim diye yasim 26 ve dr 35 olmadan bitir bebek isini dedi rezervim azalmis
bu zamanda bebek sahibi olmak cok zor canim, kendini hazirla ve anne olmaya bak derim simdi ultrasanda gorunce bile icim kayniyor cok guzel biseymis :KK200: :KK36: :anneadayı:
 
Annelik dünyada ki en güzel bir o kadarda zor iş..
Hani yemeğe acı koyarsın ağzını yakar ama yinede lezzetli gelirde yemekten.vazgecemessin ya öyle birşey buda...dün banyo yaptırırken annecim seni bu sular kadar seviyorum dedi ya ben koptum orda .4 yaşında ve bütün dünyam şimdilik kardeşi gelene kadar o
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
ben bu yorumu yazdıktan 5 dk sonra ya ölürsem! ya bu satırlarım son sözlerimse..

sal bıraz sall
 
pelin- .!.:
benzer düşüncelerle 30 yaşında anne oldum, şimdi de sürekli ya başına bişey gelirse, ya hasta olursa, ya tacize uğrarsa, ya sakat kalırsa, ya kreşe falan başladığında başına bişey gelirse diye düşünmekten ruh sağlığımı kaybettim, ilaç kullanıyorum. pişman mısın dersen asla değilim, o benim hayattaki en büyük mutluluğum... ama sanırım herkes anne olmamalı.
Genişletmek için tıkla...
Psikolojinizin bozulmasına üzüldüm ama keşke herkes duyarlı hassas olabilse çocuğu için ☺☺
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Sazan gibi atladım, eski konuymuş 😅
 
blckndwht .!.:
olumlu düşünmeyi ve bakmayı malesef ne kadar çabalasam da başaramıyorum, sırf bu yüzden benim gibi biri anne olmayı da hakketmiyor diye zaman zaman düşünüyorum...Anne dediğin biraz pozitif olmalı, hayatı sevmeli, çoşkuyla yaşayabilmeli değil mi?Ama bu meziyetleri malesef taşımıyorum, gelecek kaygısı beni bitiriyor
Genişletmek için tıkla...

Henüz anne değilken böyle meziyetlere sahip olman beklenemez. Annelik insana güç veren şey.. Anne olmadan bilemezsin bunu :)
 
Öncelikle hayırlı olsun inşallah sağlıkla mutlulukla büyütürsünüz. Şuan 30 yaşındayım ve 3 aylık bir kızım var. Annem babam nedenini bilmiyorum ama beni pek sevemediler. Aslında çok ödün verdim ama olmadi kendimi onlara sevdiremedim. Hamile kalmadan bir süre önce annem her zamanki gibi gereksiz bir bahane bulup küstü bana ama sanırım benimde canıma tak etmiştiki bütün kapıları kapattim bende. Tahmin edersinizki doğum yapincada dibindeki eve gelmedi aramadi sormadı. Kızım kolik bi bebek uyku yok hep ağlıyor ben hep uykusuz ve aç kalıyorum major depreyon tanısı kondu. O kadar mutsuzum ki yalnız kaldığım bir gun intihar ederim diye korkuyorum. Bu düşüncemi eşime soyledim çünkü aklımı kaybeder kendime birşey yaparsam çocuğum evde cok ağlamasın benden bir süre haber alamazsa kendi yada birileri gelip cocugu alsın diye. Ben anne olmayı haketmiyorum ailemin yaptığı haksızlıklar ile cocuk bakmakta yaşadığım zorluklar birleşince hemen çöküşe geçtim. Benim gibiler anne olmamalı. Kısacasi pişmanım
 
Toztanesi .!.:
Öncelikle hayırlı olsun inşallah sağlıkla mutlulukla büyütürsünüz. Şuan 30 yaşındayım ve 3 aylık bir kızım var. Annem babam nedenini bilmiyorum ama beni pek sevemediler. Aslında çok ödün verdim ama olmadi kendimi onlara sevdiremedim. Hamile kalmadan bir süre önce annem her zamanki gibi gereksiz bir bahane bulup küstü bana ama sanırım benimde canıma tak etmiştiki bütün kapıları kapattim bende. Tahmin edersinizki doğum yapincada dibindeki eve gelmedi aramadi sormadı. Kızım kolik bi bebek uyku yok hep ağlıyor ben hep uykusuz ve aç kalıyorum major depreyon tanısı kondu. O kadar mutsuzum ki yalnız kaldığım bir gun intihar ederim diye korkuyorum. Bu düşüncemi eşime soyledim çünkü aklımı kaybeder kendime birşey yaparsam çocuğum evde cok ağlamasın benden bir süre haber alamazsa kendi yada birileri gelip cocugu alsın diye. Ben anne olmayı haketmiyorum ailemin yaptığı haksızlıklar ile cocuk bakmakta yaşadığım zorluklar birleşince hemen çöküşe geçtim. Benim gibiler anne olmamalı. Kısacasi pişmanım
Genişletmek için tıkla...
Çocuğum olmadığı için sizi anlamam çok zor ama şunu diyebilirim sizin anneden yana yüzünüz gülmemiş ve kendinizi bu durumdan çekip çıkartmasanız kızınızda aynısını yaşayacak.Ne hissettiğinizi en iyi siz bilirsiniz.Sırf bu ihtimal bile var gücünüzle kendinizi toplamaya teşvik edici bir neden bence.Ya da olurda Allah korusun kendinize bir şey yaparsanız kızınız yine annesiz kalacak.Hemde bu sefer tamamen.Geçmişte yaşadığınız kötü şeyleri kızınızla gerçek,sağlıklı bir anne-kız ilişkisi kurarak bir nebze olsun unutabilirsiniz bence. Allah yardımcınız olsun.
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Vallahi yazip yazmamakta kararsizdim ama siz ne olur icinizden ne geciyorsa yazin demişsiniz ya yazıyorum bence cocuk yapmayin. Zaten Rabbim e hata konusmayayim ama hayat zor ustune sizde pek merakli degilsiniz o zaman bi olsun belki iyi olur ya diye cocuk yapmayin vede cocuk buyutmek zor. Bilmiyorum ben yalniz anneyim ve bazen cok bunaldigim oluyor. Babasiyla gorusmedigi icin hep bende. Benimde ne arkadaskm var ne ailem ile aram iyi. Haliyle hayat enerjim dibe yakin. Sonra birde bu hayatta çocuğumun cok daha güzel bi hayati olsaydi uzuntusu oluyor beni kahr eden. Maddi manevide zor gercekten cunku onlar icin herseyin en iyisini yapmak isterken memnun birde memnun olmadiklarini gorunce iyice bunaliyorum bende. Allah hepimizin yardimcisi olsun. Bugun sabahtan beri negatifti ondan belki bu pskolojideyim bugün ozellikle.
 
sabır gösterecek şefkat verecek sevgiyle büyütecek düşüncelere sahipseniz doğurun çünkü arkadaş çocuklarını sevmeye benzemez bikaç saatlik , kardeşim doğurdukdan 1 sene geçmeden kanser oldu tedavi süreci ameliyat derken çok psikolojisi bozuldu bu çocuğada yansıdı malesef 😔 bu zamana çocuk doğurmak çok iyi düşünmek gerek iyisiyle kötüsüyle Ama Allah dan hep hayırlısını dileyin 🤲🏼 doktorlar kardeşime iyiki doğurmuşsun çünkü bidaha anne olma şansın yok dediler 😔 ama o bunu çok geç idrak etti 😔
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Bende sizle aynı şeyi düşünüyorum. Yaşımız da aynı. Tek fark ben evli değilim.jinekolog çocuk istiyorsan erken davran rezervin az ve hızla azalıyor. Erken menapoza giriyorsun. Hayatımda kimse de yok . Ne olacak bilmiyorum. Konu eskiymiş. Yine de yazmak istedim.
 
Toztanesi .!.:
Öncelikle hayırlı olsun inşallah sağlıkla mutlulukla büyütürsünüz. Şuan 30 yaşındayım ve 3 aylık bir kızım var. Annem babam nedenini bilmiyorum ama beni pek sevemediler. Aslında çok ödün verdim ama olmadi kendimi onlara sevdiremedim. Hamile kalmadan bir süre önce annem her zamanki gibi gereksiz bir bahane bulup küstü bana ama sanırım benimde canıma tak etmiştiki bütün kapıları kapattim bende. Tahmin edersinizki doğum yapincada dibindeki eve gelmedi aramadi sormadı. Kızım kolik bi bebek uyku yok hep ağlıyor ben hep uykusuz ve aç kalıyorum major depreyon tanısı kondu. O kadar mutsuzum ki yalnız kaldığım bir gun intihar ederim diye korkuyorum. Bu düşüncemi eşime soyledim çünkü aklımı kaybeder kendime birşey yaparsam çocuğum evde cok ağlamasın benden bir süre haber alamazsa kendi yada birileri gelip cocugu alsın diye. Ben anne olmayı haketmiyorum ailemin yaptığı haksızlıklar ile cocuk bakmakta yaşadığım zorluklar birleşince hemen çöküşe geçtim. Benim gibiler anne olmamalı. Kısacasi pişmanım
Genişletmek için tıkla...
Konu açmalısın. Hepimiz o süreçlerden geçtik. Emin ol şurada o kadar çok destek olan tatlı kadınlar oldu ki bana. İlk 4 ay ölmek istedim, çok iyi anlıyorum seni. Maddi durumun nasıl ? Yanına hiç olmazsa haftada 1 gün gelecek birini bulsan ? Çok üzüldüm.
 
Eminim vardır ama hiçbir toplumda, hele ki bizimde bunu çıkıp serbestçe söyleyemezsin, vicdansız, bencil, cani, kötü anne, sosyopat, psikopat ... olarak damgalanır insan içine çıkamayacak hale gelirsin. Çoğu kadın bu yüzden doğum sonrası depresyonu sessiz sedasız acı çekerek rezil bir şekilde geçiriyor. Toplumun çocuk konusunda baskısı her zaman kadına biniyor, omzunda taşıybilenler şanslı ama taşıyamayanlar recm ediliyor:KK51:
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X