- 17 Temmuz 2023
- 25
- 75
- Konu Sahibi gunesin ezgisi
- #1
Merhaba. Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim öncelikle. Bahsedeceğim sorunumu yakınlarımla paylaştığımda üzerimde baskı hissediyorum. O yüzden sizlerden tarafsız cevap almak iyi gelir diye düşündüm.
37 yaşındayım. Şimdiye kadar bebek sahibi olmayı öteledik. Ötelerken pişman olmamak adına eşimle düzenli kontrol yaptırdık. Sağlık açısından şu an bir engel olmamakla birlikte, Yumurta rezervim biraz olması gerekenden düşük olduğu için doktorum max 3-4 ay deneyin sonra takiple süreç planlayalım dedi. (aşılama ya da tüp bebek süreci yaşamanız olası dedi.)
Bunun üzerinden 3 ay geçmesine rağmen ben hala anne olmaya hazır mıyım kestiremiyorum. Eşimde ben de evlat sahibi olmak istiyoruz aslında . fakat 1-2 yıl daha sonra olsa diye istiyorduk . bir yandan da Eşim saygı duyuyor ve sağlık sebebiyle olmaması durumunda ya da tercihimizle olmaması durumumuzda biz mutluyuz sorun yok . İsteyip istemediğine karar ver diyor. yani eşim açısından baskı yok.
Benim kendi içimde kararsızlığım ise hayatımdan oldukça memnunum. bir çocuk büyütmek evet çok büyük sorumluluk ve hayatımı tamamen ele geçirecek bir olay gibi görüyorum. Dönüşü yok. Bir yandan da anne olmayı hep çok isterdim. istediğim zaman olacağım diye düşünürdüm ama doğurganlık düştükçe ihtimal yok olursa üzülür müyüm yoksa tercihim buydu der hayatıma mı bakarım emin olamıyorum.
Çalışıyorum, memurum. Çok yorucu olmayan bir iş hayatım var. Özel sektörde stresle ve yoğun çalıştıktan sonra şu an cidden rahatım. Fakat artık yaş mı kendi miskinliğim mi bilmiyorum. Akşam eve geldiğimde bitap düşmüş oluyorum.
Eğer iş çıkışı program yapmışsak enerjim var. Eve geçmişsek direk dinlenme modu. koltuktan kalkasım gelmiyor.
Kaç haftadır düşünüyorum. Bebeğimiz olduğunda ben bu yorgunlukla akşam ne verebileceğim o çocuğa. Özbakımını yaparız tamam ama asıl önemli olan sadece özbakım da değil.
Bu enerjisizlikle iyi bir anne olamayacağımı düşünüp bebeğime haksızlık etmek istemiyorum. Anne olmadan da yaşanılıyor diyorum.
Ama içim anne olmayı da arzuluyor. kaçtığımın farkındayım da.
Çok git gelli karmaşık yazdım sanırım. Kendimi en iyi şekilde anlatmaya çalıştım. Çalışırken ya da çalışmazken annelik nasıl? Gerçekten zorlandıklarınız neler?
Zorlanırım diye düşünüp aslında zor değilmiş dediğiniz şeyler oldu mu? Ya da tam tersi mis gibi hallederim diye düşünürken afalladıklarınız nelerdi?
37 yaşındayım. Şimdiye kadar bebek sahibi olmayı öteledik. Ötelerken pişman olmamak adına eşimle düzenli kontrol yaptırdık. Sağlık açısından şu an bir engel olmamakla birlikte, Yumurta rezervim biraz olması gerekenden düşük olduğu için doktorum max 3-4 ay deneyin sonra takiple süreç planlayalım dedi. (aşılama ya da tüp bebek süreci yaşamanız olası dedi.)
Bunun üzerinden 3 ay geçmesine rağmen ben hala anne olmaya hazır mıyım kestiremiyorum. Eşimde ben de evlat sahibi olmak istiyoruz aslında . fakat 1-2 yıl daha sonra olsa diye istiyorduk . bir yandan da Eşim saygı duyuyor ve sağlık sebebiyle olmaması durumunda ya da tercihimizle olmaması durumumuzda biz mutluyuz sorun yok . İsteyip istemediğine karar ver diyor. yani eşim açısından baskı yok.
Benim kendi içimde kararsızlığım ise hayatımdan oldukça memnunum. bir çocuk büyütmek evet çok büyük sorumluluk ve hayatımı tamamen ele geçirecek bir olay gibi görüyorum. Dönüşü yok. Bir yandan da anne olmayı hep çok isterdim. istediğim zaman olacağım diye düşünürdüm ama doğurganlık düştükçe ihtimal yok olursa üzülür müyüm yoksa tercihim buydu der hayatıma mı bakarım emin olamıyorum.
Çalışıyorum, memurum. Çok yorucu olmayan bir iş hayatım var. Özel sektörde stresle ve yoğun çalıştıktan sonra şu an cidden rahatım. Fakat artık yaş mı kendi miskinliğim mi bilmiyorum. Akşam eve geldiğimde bitap düşmüş oluyorum.
Eğer iş çıkışı program yapmışsak enerjim var. Eve geçmişsek direk dinlenme modu. koltuktan kalkasım gelmiyor.
Kaç haftadır düşünüyorum. Bebeğimiz olduğunda ben bu yorgunlukla akşam ne verebileceğim o çocuğa. Özbakımını yaparız tamam ama asıl önemli olan sadece özbakım da değil.
Bu enerjisizlikle iyi bir anne olamayacağımı düşünüp bebeğime haksızlık etmek istemiyorum. Anne olmadan da yaşanılıyor diyorum.
Ama içim anne olmayı da arzuluyor. kaçtığımın farkındayım da.
Çok git gelli karmaşık yazdım sanırım. Kendimi en iyi şekilde anlatmaya çalıştım. Çalışırken ya da çalışmazken annelik nasıl? Gerçekten zorlandıklarınız neler?
Zorlanırım diye düşünüp aslında zor değilmiş dediğiniz şeyler oldu mu? Ya da tam tersi mis gibi hallederim diye düşünürken afalladıklarınız nelerdi?
Ha evde bir yardımcınız olursa tabi ki çok rahat ediyorsunuz, ama insanın çocuğuyla oyun oynamak isteyip de o enerjiyi bulamaması da üzücü oluyor (tecrübeyle söylüyorum)
Avrupada çocuk istememek gayet normal, uğraşmak istemiyorsuni hayatını olduğu gibi seviyorsun, uykusuzluğa dayanıklı değilsin, hamilelikle uğraşmak istemiyorsun... bu bir tercih, zorunluluk değil.Yine de kadın bedeni üstündeki 'toplum' baskısı bitmiş değil, anne olduğuma pişmanım keşke olmasaydım çok yorucuymuş demek isteyenler açıkça isimlerini kullanarak yazamıyor, forumlarda anonm olarak yazıyor. Şu gün dünyanı neresinde olursan ol bu iş bana uygun değilmiş, pişmanım diyen anne çıksa sosyopat, bencil, psikopat denir taşlanır.
) gözü karalık mı dersin cahillik mi ne dersen de. Başıma neler geleceğinden bihaber anne oldum. İlk bir kaç yıl hem hayatımın en güzel hem de kabus gibi zamanlarıydı. Onun kucağımda sessizce uyuduğu anlar cennette gibiydim. Ne zaman ki kolik saatleri tutardı ya da diş çıkarırdı uyutamazdım cehennem gibiydi. Hayatımın hiçbir döneminde uykuya düşkünlüğüm olmadı. Halen de yaz kış, akşam kaçta yatarsam yatayım sabah 05.30 da ayaktayım. Ama ben bile o kadar zorlandım ki. Kucağımda okul kitaplarım ayağımda bebekle ders çalışmak. Sınava giderken arabada son dakika acıkmasın diye emzirmek. Mükemmeliyetçi bir yapım da vardı. Üniversite sınavında Türkiye derecesi yapmış biriydim takıntılıydım fakülteyi de dereceyle bitirecektim. Bitirdim de hem de 3,5 senede. Bebekle. Keza, sonrasında iş hayatına atıldım. Kreşe başladı ama hasta oldu, pandemi oldu ben anne ördek ve yavrusu gibi adliye koridorlarında duruşmalara da girdim. Ben müvekkil görüşmesi yaparken kucağımda uyuyakaldığı zamanlar da oldu. Keza şehir dışı duruşmasına gittiğim günlerde arabada uyduğu için sürükleyerek adliyeye soktuğum günler de. Şimdi sen bunları yazınca film şeridi gibi geçti bugünler gözümün önünden. Kolay değil sana kolaylıkla halledersin diyen de yalan söyler. Ama bu güç sende var bu belli:) belki mükemmel olamayacaksın ama çocuğun için en iyi anne sen olacaksın:) ve evet bence bu duygu öyle pahabiçilemez ki, çekilen her zorluğa değer. İkinci kez bu duyguyu yaşayabilmek için tüp bebek transferi oldum ayın 18inde yarın test günüm. Bakalım Allah yeniden nasip edecek mi
