Anne olamamayı kabullenmek

azra_54

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
8 Kasım 2018
1.271
1.805
41
Yaşı 38-40 aralığında olup bu zamana kadar hiç hamile kalamamış ve bebek sahibi olamayan kadınlar var mı aramızda? Ben anne olamayacağım maalesef doktorlar çok zor dedi. Eşim bazı sebeplerden tedaviye sıcak bakmıyor zaten tedavi sonuç verir mi onuda bilmiyorum. Kabullenmeye çalışıyorum. Bu duyguyla baş etmeye çalışıyorum ama kalbim bir cenderenin içinde sıkışıyor gibi. Böyle benim durumumda olanlar bu duyguyla nasıl başettiniz? Belki hamile kalırım diye bir kaç bebek kıyafeti bile alıp koymuştum kenara. Şimdi onlar önümde bakıp duruyorum. Ramazan günü ne orucumdan bişey anlıyorum ne iftarımdan. Elimin kolumun dermanı kalmadı sanki. Geçer mi bu üzüntü. Eski halime dönebilir miyim ki
 
Eşiniz neden sıcak bakmıyor tedaviye?

Kendisinin ilk evliliğinden iki çocuğu vardı yanlış hatırlamıyorsam, başta bu konuda istemediğine dair bir konuşma geçmediyse aranızda çok çok geçerli sebepleri olması lazım şuan da tedaviyi istememek için.

Tedavi olmadan bu kadarı bırakmayın kendinizi.
 
Eşiniz neden tedaviye sıcak bakmıyor? Allaha çok şükür tüp bebek yöntemiyle hamile kaldım, lütfen tedavi olmaya eşinizi ikna edin. Aklınıza gelemeyecek yöntemleri dahi denedim ancak tedavi olmadan hamile kalamadım. Üzülmeyin yaşınız daha gecikmeden tedavi olmak için eşinizi ikna etmeye bakın.inşallah Allah isteyen herkese nasip etsin ❤️🙏🏼
 
Yaşı 38-40 aralığında olup bu zamana kadar hiç hamile kalamamış ve bebek sahibi olamayan kadınlar var mı aramızda? Ben anne olamayacağım maalesef doktorlar çok zor dedi. Eşim bazı sebeplerden tedaviye sıcak bakmıyor zaten tedavi sonuç verir mi onuda bilmiyorum. Kabullenmeye çalışıyorum. Bu duyguyla baş etmeye çalışıyorum ama kalbim bir cenderenin içinde sıkışıyor gibi. Böyle benim durumumda olanlar bu duyguyla nasıl başettiniz? Belki hamile kalırım diye bir kaç bebek kıyafeti bile alıp koymuştum kenara. Şimdi onlar önümde bakıp duruyorum. Ramazan günü ne orucumdan bişey anlıyorum ne iftarımdan. Elimin kolumun dermanı kalmadı sanki. Geçer mi bu üzüntü. Eski halime dönebilir miyim ki
Eşiniz tedaviyi neden kabul etmiyor ?
 
12 senedir çocuğum olmuyor. 5 senedir de menopozdayim zaten.
Hayatta olumlu yada olumsuz hiçbir duyguya bağlanıp kalmamak gerektiğini düşünüyorum.
Cocuk sahibi olmayı çok istedik ama olmadı. Hayattan aldığımız zevk değişmedi çünkü saglikliysak ve hayattaysak mutlu olabileceğimiz başka pek çok sebep var gerçekten.
Öğrenilmiş hayatların mutsuzluğunu yaşamamak elimizde. Doğarız, buyuruz, meslek sahibi olup evleniriz. Sonra cocuklarimiz olur. Bu level lardan birinde başarısız olursak hayata küsüyoruz. Çünkü bize bu öğretildi. Ama yanlış. Kendimize bunu yapmayalım. Dilerim bu mutsuzlugunuzu cabucak atlatırsınız.
Ayrica tedavi seceneginiz varsa once sonuna kadar onlari deneyin. Olmuyorsa elimizdrn geleni yaptik, olmadi deyip kabullenin.
 
Keşke bi pskilogla görüşseniz. Gerçekten çocuk isteyip istemediğinize karar verseniz. Çünkü ne yazık ki toplum çocuk istediğini sanan doğuran ve sonrasında derin bunalımlara giren insanlarla dolu. Üstelik bunun pişmanlığını itiraf etmek evlenmekten pişman olmaktan daha zor.
 
Eşiniz neden sıcak bakmıyor tedaviye?

Kendisinin ilk evliliğinden iki çocuğu vardı yanlış hatırlamıyorsam, başta bu konuda istemediğine dair bir konuşma geçmediyse aranızda çok çok geçerli sebepleri olması lazım şuan da tedaviyi istememek için.

Tedavi olmadan bu kadarı bırakmayın kendinizi.
İş değişikliği yapma durumu var. Şehir değişikliğide yapabiliriz bu durumda. Maddi ve manevi olarak hazır olmadığını biliyorum. Ayrıca evet iki çocuğu var ve onların isteklerine yetişemiyor zaten. Ben bu durumda kendimi çok geri planda atılmış hissediyorum ve daha çok mutsuz oluyorum
 
Yaşı 38-40 aralığında olup bu zamana kadar hiç hamile kalamamış ve bebek sahibi olamayan kadınlar var mı aramızda? Ben anne olamayacağım maalesef doktorlar çok zor dedi. Eşim bazı sebeplerden tedaviye sıcak bakmıyor zaten tedavi sonuç verir mi onuda bilmiyorum. Kabullenmeye çalışıyorum. Bu duyguyla baş etmeye çalışıyorum ama kalbim bir cenderenin içinde sıkışıyor gibi. Böyle benim durumumda olanlar bu duyguyla nasıl başettiniz? Belki hamile kalırım diye bir kaç bebek kıyafeti bile alıp koymuştum kenara. Şimdi onlar önümde bakıp duruyorum. Ramazan günü ne orucumdan bişey anlıyorum ne iftarımdan. Elimin kolumun dermanı kalmadı sanki. Geçer mi bu üzüntü. Eski halime dönebilir miyim ki
Herşeyin hayırlısı de dua et Allah'tan umut kesilmez teyzem 46yasinda sağlıklı çocuk doğurdu yaşla bağımlı kslma
 
Keşke bi pskilogla görüşseniz. Gerçekten çocuk isteyip istemediğinize karar verseniz. Çünkü ne yazık ki toplum çocuk istediğini sanan doğuran ve sonrasında derin bunalımlara giren insanlarla dolu. Üstelik bunun pişmanlığını itiraf etmek evlenmekten pişman olmaktan daha zor.
Bu konuyuda çok düşündüm. Çocuk çok büyük bir sorumluluk. Eşimin ergenlik döneminde bir kızı var ve o kadar ciddi sıkıntılar yaşatıyor ki bize sonu ne olacak bilmiyorum. Bu şartlarda bir bebeğe yetebilir miyim ona gerekli şartları sağlayabilir miyim diye düşünüp kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama içimdeki üzüntü geçmiyor
 
İş değişikliği yapma durumu var. Şehir değişikliğide yapabiliriz bu durumda. Maddi ve manevi olarak hazır olmadığını biliyorum. Ayrıca evet iki çocuğu var ve onların isteklerine yetişemiyor zaten. Ben bu durumda kendimi çok geri planda atılmış hissediyorum ve daha çok mutsuz oluyorum
özel değilse sorununuz ne ?
Tedavi edilebilir bir şey mi ?
Evlenmeden önce eşinizle çocuk konusunu konuşmuş muydunuz ?

Kaderinizi kimsenin gölgesine bırakmayın. 2 çocuğu varsa baştan deseymiş “ benim çocuklarım var “ diye
Böyle bencillik olmaz
Diğerleri bahane iş değişikliği vs

Siz tedavi olalım deyin , sorunlar sadece sizdeyse tedavi olursanız belki olur.
 
Bir ara instagramdaki anneleri çok fazla takip ettim. Herkes hamile herkes anne. Cicili bicili kıyafetler odalar, albenili oyuncaklar. Çocuklarına doğar doğmaz kitap okuyup etkinlik yaptıran anneler. Belki sayıları çok az ama etkiledi beni. Çocuk sahibi olmanın sadece bunlardan ibaret olmadığını biliyorum. Özellikle bu devirde çok çok zor olduğunu biliyorum ama yine de eşimi çok sevsem de ona karşı içten içe öfke doluyorum
 
12 senedir çocuğum olmuyor. 5 senedir de menopozdayim zaten.
Hayatta olumlu yada olumsuz hiçbir duyguya bağlanıp kalmamak gerektiğini düşünüyorum.
Cocuk sahibi olmayı çok istedik ama olmadı. Hayattan aldığımız zevk değişmedi çünkü saglikliysak ve hayattaysak mutlu olabileceğimiz başka pek çok sebep var gerçekten.
Öğrenilmiş hayatların mutsuzluğunu yaşamamak elimizde. Doğarız, buyuruz, meslek sahibi olup evleniriz. Sonra cocuklarimiz olur. Bu level lardan birinde başarısız olursak hayata küsüyoruz. Çünkü bize bu öğretildi. Ama yanlış. Kendimize bunu yapmayalım. Dilerim bu mutsuzlugunuzu cabucak atlatırsınız.
Ayrica tedavi seceneginiz varsa once sonuna kadar onlari deneyin. Olmuyorsa elimizdrn geleni yaptik, olmadi deyip kabullenin.

Çok takdir ettim sizi :) kesinlikle katılıyorum. Resmen çocuk aşmamız gereken bir level hayat oyununda ve yapmayınca aaaa ooo eksik olmuyor çevreden. Ben de tüp bebek yapıyorum 1 başarısız denemem var. Elimden geleni yaparım da olmuyorsa da karalar bağlamam herhalde diye düşünüyorum.

Yok illa bakacağım derseniz de yumurta donasyonu denersiniz. O da olmadı evlat edinirsiniz. Yok o kadar uğraşamam derseniz de kabullenirsiniz.

Aslında yapılan çalışmalar ne kadar çocuk varsa o kadar mutsuzluk olduğunu gösteriyor :p link:


İçgüdüyü elbette anlıyorum hatta dediğim gibi bunun için tüp bebekle uğraşıyorum ama hiç olmazsa da ne yapalım der seçeneklerimi düşünürüm. Fakat çok mutsuz olacağımı sanmıyorum. İnşallah sizin de hakkınızda en hayırlısı olur konu sahibi.
 
özel değilse sorununuz ne ?
Tedavi edilebilir bir şey mi ?
Evlenmeden önce eşinizle çocuk konusunu konuşmuş muydunuz ?

Kaderinizi kimsenin gölgesine bırakmayın. 2 çocuğu varsa baştan deseymiş “ benim çocuklarım var “ diye
Böyle bencillik olmaz
Diğerleri bahane iş değişikliği vs

Siz tedavi olalım deyin , sorunlar sadece sizdeyse tedavi olursanız belki olur.
Evlenmeden önce konuştuk allah nasip ederse bir çocuğumuz olur tabi ki diye ama tedaviye ihtiyaç olup olmayacağı konusunu hiç konuşmamıştım aklıma bile gelmemişti. Eşim tedavi olayına karşı bahsini bile açtırmıyor. Belki de böylesi işine geliyor. Diyorum ya bu konuda ona öfke doluyum
 
12 senedir çocuğum olmuyor. 5 senedir de menopozdayim zaten.
Hayatta olumlu yada olumsuz hiçbir duyguya bağlanıp kalmamak gerektiğini düşünüyorum.
Cocuk sahibi olmayı çok istedik ama olmadı. Hayattan aldığımız zevk değişmedi çünkü saglikliysak ve hayattaysak mutlu olabileceğimiz başka pek çok sebep var gerçekten.
Öğrenilmiş hayatların mutsuzluğunu yaşamamak elimizde. Doğarız, buyuruz, meslek sahibi olup evleniriz. Sonra cocuklarimiz olur. Bu level lardan birinde başarısız olursak hayata küsüyoruz. Çünkü bize bu öğretildi. Ama yanlış. Kendimize bunu yapmayalım. Dilerim bu mutsuzlugunuzu cabucak atlatırsınız.
Ayrica tedavi seceneginiz varsa once sonuna kadar onlari deneyin. Olmuyorsa elimizdrn geleni yaptik, olmadi deyip kabullenin.
Ne güzel yazmışsınız. İlk evliliğimde hiç bir zaman çocuk düşünmedim. Altı yıl sürdü ve pişmanda değilim o süreçte çocuğum olmadı diye. Boşandıktan Sonraki altı yıllık bekar hayatımda çok güzel geçti. Kendimi buldum kendimi sevdim. Sonra ne olduysa bir çocuk isteği oldu bende ve ikinci kez evlendim. Şuan eşimin çocuklarının yaşattığı sıkıntılar dışında eşimle ikimiz bu çocuk konusu dışında iyi anlaşıyoruz ortak noktalarımız var. Ama eşimin çocuklarının sürekli problem çıkarması benim çocuksuz bir şekilde bu evliliği sürdürüp sürdüremeyeceğimi sorgulamama sebeb oluyor.
 
Boşanıp sizi seven, bencil olmayan bir adamla evlenmeye ne dersiniz?
Yapmazsınız biliyorum ama hayali bile güzeldi...
Düşünsenize ben bile burdan o hayali düşünüp keyiflendim bu işin kahramanı olan sizin yaşayacağınız sevinci, mutluluğu hayal edebiliyor musunuz? Ahhh kadınlar ahh ne zaman kelepçelerinizden kurtulacaksınız. Ömrüm yetecek mi o günleri görmeye
 
Evlenmeden önce konuştuk allah nasip ederse bir çocuğumuz olur tabi ki diye ama tedaviye ihtiyaç olup olmayacağı konusunu hiç konuşmamıştım aklıma bile gelmemişti. Eşim tedavi olayına karşı bahsini bile açtırmıyor. Belki de böylesi işine geliyor. Diyorum ya bu konuda ona öfke doluyum
gereken tedavi ne ?

Ve maddi boyutuna mı karşı ?
 
Eşinizin çocuğu olmasaydı yorumum çok farklı olurdu. Ama hiç blr konuda adaletsizliğe tahammülüm yoktur.
Eşiniz kendi çocuğu var diye bencillik yapıyor. Sizin hislerinizi görmezlikten geliyor. Sanırım yerinizde olsam boşanıp anne olmamı destekleyecek biriyle evlenirdim.
Bu, eşim iddia oynuyor, eşim sorumsuz, eşim ilgisiz, eşim anneci vs.gibi problemlerin çok ötesinde.
Anne olma hakkınızı hiç kimse, hele ki "adı eş olan" biri elinizden alamaz, almamalı.
 
X