Yaşarken bu cümlelerin anlamı pek yok bilirim ama yine söylemek istiyorum.
4.5 sene uğraştım. En çok Psikolojik ardından bedenen sağlığım göçtü gitti.
Özellikle ilk 2. 5 sene kendimi paraladım salak gibi.
Sonra birden çocuk istememeye karar verdim. Ciddi anlamda istemedim.
Tam tedaviye yeniden başlayacaktık olmadı falan derken biz
tüp bebek tedavisi için tayin isteyip şehir değiştik. Daha bismillah evi yerleştirirken hamile olduğumu öğrendim :)
Şimdi bebeğim 10 aylık.
Geçmişe bakınca kendime yaptığım eziyet için çok pişmanım.
Yaşadım ve gördüm ki sen be yaparsan yap Yaradan ol demeden o bebek oraya gelmiyor.
O vaktini bekliyor.
Şimdi geçmişe bu kafayla dönsem 5 sene dolmadan tek bir ilaç bile almazdım.
Asla düşünmezdim.
Gezer tozar hayatıma bakardım.
Üzüntüden kendimi eve kapadığım günlere öyle üzülüyorum ki.
Öyle güzel günleri sırf bu yüzden kaçırmışım ki.
Kıymetini bilememişim.
Ve ben şimdi ne diyorum biliyor musun?
İyi ki 4.5 sene sonra oldu.
Aslında ben hazır değilmişim tam anlamıyla.
5 sene önceki benle şimdiki çok farklı.
Ve belki bu yaptığım anneliği yapamayacaktım.
Yaradan vermiyorsa mutlaka bi sebebi var.
Sende aynı hataya düşüp böyle yapma kendine.
Gez dolaş, hobi edin. Eşinle tek olmanın tadını çıkar.
Ben şimdi eski günlerimi boş boş yatmayı falan çok özlüyorum :)
O vakti gelince zaten gelecek.
Sadece kafanı boşalt