- 8 Kasım 2018
- 5.736
- 13.832
- 248
- Konu Sahibi -EarthLing-
- #1
Merhaba arkadaslar,
3 ay önce annemi kaybettim. 79 yasina yeni girmisti. Yillardir kronik hastaliklarla ugrasiyordu. En sonunda kalbi yenik dustu. Kendisi de artik pes etmisti. Cok guclu bir kadindi, kadinmis. Simdi daha iyi anliyorum. Yasarken farketmemisim. Hayati cocuklugundan beri zorluklarla gecen, fedakar, cefakar bir kadindi. Kaybettikten sonra anliyorum bazi seyleri. Cenazesinde butun sevenlerini bir arada gorunce, herkesin hayatina nasil da dokundugunu, bu hayata ne kadar iz biraktigini, hepimizi gorunmez baglarla nasil bagladigini.
Annemle hicbir zaman micmic bir iliskim olmadi. Ama simdi 43 yasimda onun koynunu, kokusunu ozluyorum. Koynuna sokulmak istiyorum. 4 yasindaki oglum nasil surekli bana sokulmak istiyorsa ben de annemi ariyorum. Oglumun fiziksel temas istegini daha iyi anliyorum simdi. Halbuki annem yasarken bu his yoktu. Annemi cok ozluyorum. Onun sefkatini, surekli cocuklarini dusunmesini. Oglum hastalandiginda arayip onu soramadigi icin uzuluyorum mesela, abim hastalandi...annem olsa nasil da uzulurdu diyorum. Uzulurdu, endiselenirdi. Bizim icin annem gibi endiselenecek kimse yok. Bu his gitmiyor benden. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Depremde bile evinde kalirken oglumla bana yatagini vermisti. Kendi hasta haline bakmadan gece gelip ustumuzu ortmustu. Artik boyle ustumu ortecek kimsem yok. Bunu dusundukce kimsesiz hissediyorum. Bu hissi daha kucuk yasta yasamak zorunda kalan cocuklar icin cok uzuluyorum. Annemizle aramizdaki gorunmez gobek bagi hic kesilmiyormus. Olan her olayda annemi ariyorum. Secimlerde keske oy kullanabilseydi diyorum, ya da basima bir sey gelince bilseydi keske. Bir de malesef sadece bizim bildigimiz, kendisi ogrenip uzulmesin diye ona soylemedigimiz buyuk bir sir vardi. Onu bilmeden gitti. Hicbir zaman soylemeyecektik zaten ama o kadar buyuk bir sir ki. Hic ogrenemeden gitti diyorum. Hic ogrenemeyecek. Hayatimizdaki gelismeleri hicbir zaman bilmeyecek. Bu hisler geciyor mu arkadaslar? Annemi cok ozluyorum. Iki gun once ruyamda yine cenazesindeydim. Cok agladim. Bir defasinda da dirilip gelmisti. Ilk geldiginde cok sevinmistim. Ama sonra yine aci cekecek diye buruk bir sevince donmustu sevincim. Biliyorum herkesin zamani var, gelince gidecegiz. Ama alisamiyorum annemin yokluguna.
3 ay önce annemi kaybettim. 79 yasina yeni girmisti. Yillardir kronik hastaliklarla ugrasiyordu. En sonunda kalbi yenik dustu. Kendisi de artik pes etmisti. Cok guclu bir kadindi, kadinmis. Simdi daha iyi anliyorum. Yasarken farketmemisim. Hayati cocuklugundan beri zorluklarla gecen, fedakar, cefakar bir kadindi. Kaybettikten sonra anliyorum bazi seyleri. Cenazesinde butun sevenlerini bir arada gorunce, herkesin hayatina nasil da dokundugunu, bu hayata ne kadar iz biraktigini, hepimizi gorunmez baglarla nasil bagladigini.
Annemle hicbir zaman micmic bir iliskim olmadi. Ama simdi 43 yasimda onun koynunu, kokusunu ozluyorum. Koynuna sokulmak istiyorum. 4 yasindaki oglum nasil surekli bana sokulmak istiyorsa ben de annemi ariyorum. Oglumun fiziksel temas istegini daha iyi anliyorum simdi. Halbuki annem yasarken bu his yoktu. Annemi cok ozluyorum. Onun sefkatini, surekli cocuklarini dusunmesini. Oglum hastalandiginda arayip onu soramadigi icin uzuluyorum mesela, abim hastalandi...annem olsa nasil da uzulurdu diyorum. Uzulurdu, endiselenirdi. Bizim icin annem gibi endiselenecek kimse yok. Bu his gitmiyor benden. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Depremde bile evinde kalirken oglumla bana yatagini vermisti. Kendi hasta haline bakmadan gece gelip ustumuzu ortmustu. Artik boyle ustumu ortecek kimsem yok. Bunu dusundukce kimsesiz hissediyorum. Bu hissi daha kucuk yasta yasamak zorunda kalan cocuklar icin cok uzuluyorum. Annemizle aramizdaki gorunmez gobek bagi hic kesilmiyormus. Olan her olayda annemi ariyorum. Secimlerde keske oy kullanabilseydi diyorum, ya da basima bir sey gelince bilseydi keske. Bir de malesef sadece bizim bildigimiz, kendisi ogrenip uzulmesin diye ona soylemedigimiz buyuk bir sir vardi. Onu bilmeden gitti. Hicbir zaman soylemeyecektik zaten ama o kadar buyuk bir sir ki. Hic ogrenemeden gitti diyorum. Hic ogrenemeyecek. Hayatimizdaki gelismeleri hicbir zaman bilmeyecek. Bu hisler geciyor mu arkadaslar? Annemi cok ozluyorum. Iki gun once ruyamda yine cenazesindeydim. Cok agladim. Bir defasinda da dirilip gelmisti. Ilk geldiginde cok sevinmistim. Ama sonra yine aci cekecek diye buruk bir sevince donmustu sevincim. Biliyorum herkesin zamani var, gelince gidecegiz. Ama alisamiyorum annemin yokluguna.
Ben de babami 13 yil once kaybettim. Onda baska hisler yasadim. Ama anne bambaskaymis. Ben daha gencken annemi kaybedecegim korkum vardi. Ergenlikteki en buyuk korkumdu. Kendi hayatimi da kurduktan sonra o duygular kaybolmustu. 
