- 24 Mayıs 2018
- 88
- 37
- 3
- Konu Sahibi Darklizard
- #1
Merhaba kızlarr bir derdim var geldim derdimi anlatmaya çünkü anlatacak kimse bulamadım içim doldu gibi hissediyorum belki buralarda vardır bi derdimi alacak 
Ben 20 yaşındayım bi abim bi erkek kardeşim var ikiside %96 zihinsel engelli annem babam bana çok ters davranırlardı ben şimdi nişanlandım şimdi bana o kadar iyi davranıyorlar ki vicdan azabından mahvoluyorum. Şöyle ki nişanlım olan kişiyle biz internetten tanıştık tanışma değil de şöyle yazdığım bi şey üzerine bana mesaj atmıştı ben normal konuştum konu üzerine sonra başka konular açıldı falan toplam 10 ya da 15 gün konuştuk tabı sürekli değil ara ata konuştuk bu sırada ortak tanıdıklarımız falan çıktı sonra ben konuşmayı bitirdim bu çocukla tanıdık çıkınca yanlış anlaşılır diye bıraktım. Ama buda gidip annesine anlatmış böyle böyle bi kız var konuştuk tanıdıklarımız falan aynı diye annesi de o ortak tanıdığımız kişiyi arayıp bizi söylemiş oğlumla konuşmuşlar bi gidelim görelim kızı falan diye oysa yemin ederim ki ben onla böyle bi konu konuşmadim o tanıdıkta annemi arayıp söylemiş konuşmuş kızın falan ne dediyse annemde haklı olarak benim üstüme geldi o sıra o kadar laflar duydum ki aranıyor musun sen duramadın mı durduğun yerde başımızı önümüze eğdin şöyle yaptın böyle yaptın babam falan sen demek ki konuşuyorsun başka da vardır konuştugun bu olmazsa başkasını mi bulcan ve daha ağır şeyler diyerek resmen or.sp. muamelesi yaptı bana ben hiç bi şey demedim ama çok sıkıntılı geçti o dönem ki istemiyordum da nişanlım olacak kişiyi 1 ay boyunca uğraştık bir ay boyunca ne bi lokma yedim ne göz yaşım dindi her gün bide ağır laflar duydum. Sürekli olmaz istemiyorum dedim ama adımızı çıkardın artık olacak dediler mecburen oldu istemeye istemeye ilk defa istemeye geldikleri gün görüştük o günde dedim istemiyordum olmaz diyordum sürekli falan dedim ama o gün verildim. Ondan 1 ay sonra da sözüm oldu şuan 3 haftalık falan sözlüyüm/nişanlıyım ve içimden hala öyle bi istek yok nişanlıma karşı bazı bazı bi ondan hoşlanıyorum davranışlarına göre ama genel olarak olmasa da bi şey kaybetmem yani öyleyim ona karşı malesef belki bunda onunda etkisi vardır sözlendikten sonra sadece bir defa görüştük hiç görüşelim konuşalım demiyor bi konu olmadıkça sesimi duymak için aramıyor beni bunlarda beni kötü hissettiriyor. mesajlaşıyoruz gün içinde o mesajlaşmada da nasıl oluyor anlamıyorum konu sürekli ona ve ailesine özellikle kız kardeşine geliyor. Mesela ben ne yapmış olursam kız kardeşide onu yapmış oluyor. Çoğu zaman da kendimi ikinci planda gibi hissediyorum. Annem ve babam da bana karşı aşırı ilgisizdi şimdi nişanlandım şimdi bana çok iyi davranıyorlar babam normal günde yüzüme bakmaz şimdi bana çok önem veriyor annem her gün beni evden kovardı şimdi gidecen sende diye ağlıyor falan bunlar da bana kötü hissettiriyor keşke hep bana karşı iyi olsalardı. Kardeşlerimden yana da çok kötü hissediyorum her alanda onlarn yokluğunu hissediyorum yanımda destek hiç yok. Ve bide iftar daveti yapicaz kayinvalidem hemen kızım da gelsin öyle yapın diyor kızı yani görümcem başka şehirde okuyor bana bayramlık alacaklar bana sormadan görümceme soruyorlar görümcem de abisine keşke düğün daha geç olsaydı biraz daha bizle kalsaydın diyomuş bende abisini elinden almıyoruz abisi yine abisi dedim sonra her şeyde bende olayım diyormuş görümcem tabi ki olacaksın kardeşisin keşke benimde kardeşim olsa da her şey de böyle olsa diye bide bunlar bana kardeslerim için hassas geliyor ve bunlara da içerliyorum. Kafamda bin tane soru ve sorun var kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki hemde bu kadar kalabalığın içinde neyse döktüm buraya içimi
Ben 20 yaşındayım bi abim bi erkek kardeşim var ikiside %96 zihinsel engelli annem babam bana çok ters davranırlardı ben şimdi nişanlandım şimdi bana o kadar iyi davranıyorlar ki vicdan azabından mahvoluyorum. Şöyle ki nişanlım olan kişiyle biz internetten tanıştık tanışma değil de şöyle yazdığım bi şey üzerine bana mesaj atmıştı ben normal konuştum konu üzerine sonra başka konular açıldı falan toplam 10 ya da 15 gün konuştuk tabı sürekli değil ara ata konuştuk bu sırada ortak tanıdıklarımız falan çıktı sonra ben konuşmayı bitirdim bu çocukla tanıdık çıkınca yanlış anlaşılır diye bıraktım. Ama buda gidip annesine anlatmış böyle böyle bi kız var konuştuk tanıdıklarımız falan aynı diye annesi de o ortak tanıdığımız kişiyi arayıp bizi söylemiş oğlumla konuşmuşlar bi gidelim görelim kızı falan diye oysa yemin ederim ki ben onla böyle bi konu konuşmadim o tanıdıkta annemi arayıp söylemiş konuşmuş kızın falan ne dediyse annemde haklı olarak benim üstüme geldi o sıra o kadar laflar duydum ki aranıyor musun sen duramadın mı durduğun yerde başımızı önümüze eğdin şöyle yaptın böyle yaptın babam falan sen demek ki konuşuyorsun başka da vardır konuştugun bu olmazsa başkasını mi bulcan ve daha ağır şeyler diyerek resmen or.sp. muamelesi yaptı bana ben hiç bi şey demedim ama çok sıkıntılı geçti o dönem ki istemiyordum da nişanlım olacak kişiyi 1 ay boyunca uğraştık bir ay boyunca ne bi lokma yedim ne göz yaşım dindi her gün bide ağır laflar duydum. Sürekli olmaz istemiyorum dedim ama adımızı çıkardın artık olacak dediler mecburen oldu istemeye istemeye ilk defa istemeye geldikleri gün görüştük o günde dedim istemiyordum olmaz diyordum sürekli falan dedim ama o gün verildim. Ondan 1 ay sonra da sözüm oldu şuan 3 haftalık falan sözlüyüm/nişanlıyım ve içimden hala öyle bi istek yok nişanlıma karşı bazı bazı bi ondan hoşlanıyorum davranışlarına göre ama genel olarak olmasa da bi şey kaybetmem yani öyleyim ona karşı malesef belki bunda onunda etkisi vardır sözlendikten sonra sadece bir defa görüştük hiç görüşelim konuşalım demiyor bi konu olmadıkça sesimi duymak için aramıyor beni bunlarda beni kötü hissettiriyor. mesajlaşıyoruz gün içinde o mesajlaşmada da nasıl oluyor anlamıyorum konu sürekli ona ve ailesine özellikle kız kardeşine geliyor. Mesela ben ne yapmış olursam kız kardeşide onu yapmış oluyor. Çoğu zaman da kendimi ikinci planda gibi hissediyorum. Annem ve babam da bana karşı aşırı ilgisizdi şimdi nişanlandım şimdi bana çok iyi davranıyorlar babam normal günde yüzüme bakmaz şimdi bana çok önem veriyor annem her gün beni evden kovardı şimdi gidecen sende diye ağlıyor falan bunlar da bana kötü hissettiriyor keşke hep bana karşı iyi olsalardı. Kardeşlerimden yana da çok kötü hissediyorum her alanda onlarn yokluğunu hissediyorum yanımda destek hiç yok. Ve bide iftar daveti yapicaz kayinvalidem hemen kızım da gelsin öyle yapın diyor kızı yani görümcem başka şehirde okuyor bana bayramlık alacaklar bana sormadan görümceme soruyorlar görümcem de abisine keşke düğün daha geç olsaydı biraz daha bizle kalsaydın diyomuş bende abisini elinden almıyoruz abisi yine abisi dedim sonra her şeyde bende olayım diyormuş görümcem tabi ki olacaksın kardeşisin keşke benimde kardeşim olsa da her şey de böyle olsa diye bide bunlar bana kardeslerim için hassas geliyor ve bunlara da içerliyorum. Kafamda bin tane soru ve sorun var kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki hemde bu kadar kalabalığın içinde
neyse döktüm buraya içimi
