- Konu Sahibi akillibidikk
- #1
5 yıllık bir birliktelikten sonra kendi ailemi çok zor ikna ederek evlendim ailem eşimin ailesinin maddi durumu pek iyi değil diye ve memlketlerimiz birbirine uzak diye evlenmemizi istemeselerdi ikna olup tamam dediler 2010 temmuzda evlendim eşimi de çokseviyorum çok mutluyum onunla
şimdi gelelim konumuza lisede başka okulda karma yatılı okudum lisede bir birlikteliğim oldu sıkıntılı birisiydi çok karamsar mutsuz şükretmeyen birisi gibiydi çünkü ailesiyle kuşak çatışması yaşıyordu onun anlattıgına göre sürekli sağ sol görüşler yüzünden tartışan bir ailesi vardı ve çok yükleniyorlar çok fazla beklentileri vardı bizim birlikteliğimizide istemiyorlardı bir bakıma aşırı baskıyla bunaltıyorlardı bu durumda gelgitlere neden oluyordu seviyordum ama ben poztif biriyim gelemiyordum bu kadar karamsarlıga lise aşkı keyifli mutlu kanının en deli oldugu yaştır ama bendeki sanki acıma merhamet sahiplenme duygusuna dönüşmüştü tabi bunların yanında aşkta vardı öyle böyle kah barışık kah kırgın kah birbimize söz vererek kah ailelere yenik düşerek sürdü 3yıl boyunca üniversitede başka şehirlerdeydik ve adı bir birliktelik olmayan diyalogtu aramızdaki tek gerçek kopamıyorduk aylarca hiç konuşmayıp sonra rastgele gelen bir telefon ben yada oydu arayan uzun uzun görüşüyorduk hoşbeş muhabbet sonrasıda neden böyle olduga geliyordu konu neden sahip çıkamadık sevgimize diye ama olmuyordu birşekildede benim ona güvenim pek yoktu ne bileyim cesaretini göremiyordum pes ediyor gibi geliyordu sanki sorun sorun sorun dediğimiz dünyayı kurtarıyorduk alt tarafı aşk üst tarafı huzurdu ama bunlar bizze hiç uğramıyordu
sonra üniversitede eşimle tanıştım onada anlatmıştım bu ilişkiyi sonra eşimle birliktelik aşamamız çok güzel geçmişti güveniyorum seviyorum ara sıra yine onun aradıgıda oldu konu hep aynı yerlere geldi bu arada üniversite onunda bitmek üzereydi ben öğretmen olmuştum oda makine mühendisliğinde okuyordu hep zamana bırakalım diyordu kendine güveni yoktu cesareti yoktu bende bunlaıyordum en züğürt erkek bile aşık olunca ne hayaller kurar ahkam keser ama ne bileyim ben tercihimi eşimden yana kullanıyordum onunla bakış açımız yaşantımız beklentilerimiz hayallerimiz hep aynıydı sonra yıllarca çıkmadı piyasaya varlıgını tamamen unutmuştum ben 2010 da evlendim evlendiğimde tebrik mesajı gönderdi hiç birşey hissetmedim dedim ki hayat beni deniyor galiba
evleneli 2 yıl oldu geçenlerde tekrar aradı konuştuk yine konu ordan burdan derken neden bu hale geldik diye sordu niyesahip çıkamadık niye vazgeçtin filan dedi dedim nasip değilmiş ben mutluyum eşimle diye ama üniversite bitmiş işini kurmuş kendine güveni gelmiş ailesiylede sıkıntıları devam etsede en azından bu benim hayatım diyecek kadar yol katetmiş bana eşinle mutlusun anladığım kadarıyla diyor takip ediyor facede filan beni bilsem ki aranız iyi değil herşeyi bırak gel demek istiyorum sana diyo olurda vazgeçersen ben hep bekliyorum seni diyor konuşmak istiyormuş görüşmek istiyormuş ama zor ulaştım sana diyor vazgeemiyorum unutamıyorum bırakmıyorum çok özlüyorum bekliyorum seni ama sen evlisin diyor buna hakkım yok diyor içim bir tuhaf oldu bir saate yakın konuştuk sevindim onun bu kadar değişmesine ama zaman bu zaman olmamalıydı başı sonu olmayan bir konuşmaydı ilerisi olmayacak sözlerdi evliyim çünkü ne bileyim arkadaşım olarak kalması belki belki olabilirdi ama onca zaman sonra benimle hala evlenmeyi düşünmesi sapkınlık gibi geldi bu da mümkün değil kafam karışık duygularım bir tuhaf oldu senede birgün olsun görüşelim diyor türk filminden esinlenmiş galiba o gün de bizim birlikteliğe başlama yıldönümğz olacakmış gün gün saat saat herşeyi hatırlıyor resmen bununla dolmuş hafızası kitap yazıyormuş ikimiz üzerine isimleri değiştirmiş bir şekilde son düzenlemelerini yapıp yılbaşına doğru basıma verecekmiş bekliyorum diyor halbuki ben yolumu çoktan değiştirdim
eşime anlattım sakinlikle dinledi o senin evli oldugun farkında değil galiba dedi ama onun farkında olup olmaması umrumda değil sen benimsin ve birdaha görüşmeni istemiyorum dedi
eşim haddinden fazla anlayışlı davrandı çünkü emin kendisine olan sevgimden isteseydin onunla evlenirdin beni istedin benimle evlendin dedi şimdi istesen boşanmak için başvurabilirsin ama sen bana gelip bunu bir vicdan azabı olarak bana anlatıyorsun başka söze gerek yok dedi
ne bileyim kendimi hem suçlu hissediyorum hemde liseli aşıklar gibi eski sevgilinin sözlerini düşünyorum
şimdi gelelim konumuza lisede başka okulda karma yatılı okudum lisede bir birlikteliğim oldu sıkıntılı birisiydi çok karamsar mutsuz şükretmeyen birisi gibiydi çünkü ailesiyle kuşak çatışması yaşıyordu onun anlattıgına göre sürekli sağ sol görüşler yüzünden tartışan bir ailesi vardı ve çok yükleniyorlar çok fazla beklentileri vardı bizim birlikteliğimizide istemiyorlardı bir bakıma aşırı baskıyla bunaltıyorlardı bu durumda gelgitlere neden oluyordu seviyordum ama ben poztif biriyim gelemiyordum bu kadar karamsarlıga lise aşkı keyifli mutlu kanının en deli oldugu yaştır ama bendeki sanki acıma merhamet sahiplenme duygusuna dönüşmüştü tabi bunların yanında aşkta vardı öyle böyle kah barışık kah kırgın kah birbimize söz vererek kah ailelere yenik düşerek sürdü 3yıl boyunca üniversitede başka şehirlerdeydik ve adı bir birliktelik olmayan diyalogtu aramızdaki tek gerçek kopamıyorduk aylarca hiç konuşmayıp sonra rastgele gelen bir telefon ben yada oydu arayan uzun uzun görüşüyorduk hoşbeş muhabbet sonrasıda neden böyle olduga geliyordu konu neden sahip çıkamadık sevgimize diye ama olmuyordu birşekildede benim ona güvenim pek yoktu ne bileyim cesaretini göremiyordum pes ediyor gibi geliyordu sanki sorun sorun sorun dediğimiz dünyayı kurtarıyorduk alt tarafı aşk üst tarafı huzurdu ama bunlar bizze hiç uğramıyordu
sonra üniversitede eşimle tanıştım onada anlatmıştım bu ilişkiyi sonra eşimle birliktelik aşamamız çok güzel geçmişti güveniyorum seviyorum ara sıra yine onun aradıgıda oldu konu hep aynı yerlere geldi bu arada üniversite onunda bitmek üzereydi ben öğretmen olmuştum oda makine mühendisliğinde okuyordu hep zamana bırakalım diyordu kendine güveni yoktu cesareti yoktu bende bunlaıyordum en züğürt erkek bile aşık olunca ne hayaller kurar ahkam keser ama ne bileyim ben tercihimi eşimden yana kullanıyordum onunla bakış açımız yaşantımız beklentilerimiz hayallerimiz hep aynıydı sonra yıllarca çıkmadı piyasaya varlıgını tamamen unutmuştum ben 2010 da evlendim evlendiğimde tebrik mesajı gönderdi hiç birşey hissetmedim dedim ki hayat beni deniyor galiba
evleneli 2 yıl oldu geçenlerde tekrar aradı konuştuk yine konu ordan burdan derken neden bu hale geldik diye sordu niyesahip çıkamadık niye vazgeçtin filan dedi dedim nasip değilmiş ben mutluyum eşimle diye ama üniversite bitmiş işini kurmuş kendine güveni gelmiş ailesiylede sıkıntıları devam etsede en azından bu benim hayatım diyecek kadar yol katetmiş bana eşinle mutlusun anladığım kadarıyla diyor takip ediyor facede filan beni bilsem ki aranız iyi değil herşeyi bırak gel demek istiyorum sana diyo olurda vazgeçersen ben hep bekliyorum seni diyor konuşmak istiyormuş görüşmek istiyormuş ama zor ulaştım sana diyor vazgeemiyorum unutamıyorum bırakmıyorum çok özlüyorum bekliyorum seni ama sen evlisin diyor buna hakkım yok diyor içim bir tuhaf oldu bir saate yakın konuştuk sevindim onun bu kadar değişmesine ama zaman bu zaman olmamalıydı başı sonu olmayan bir konuşmaydı ilerisi olmayacak sözlerdi evliyim çünkü ne bileyim arkadaşım olarak kalması belki belki olabilirdi ama onca zaman sonra benimle hala evlenmeyi düşünmesi sapkınlık gibi geldi bu da mümkün değil kafam karışık duygularım bir tuhaf oldu senede birgün olsun görüşelim diyor türk filminden esinlenmiş galiba o gün de bizim birlikteliğe başlama yıldönümğz olacakmış gün gün saat saat herşeyi hatırlıyor resmen bununla dolmuş hafızası kitap yazıyormuş ikimiz üzerine isimleri değiştirmiş bir şekilde son düzenlemelerini yapıp yılbaşına doğru basıma verecekmiş bekliyorum diyor halbuki ben yolumu çoktan değiştirdim
eşime anlattım sakinlikle dinledi o senin evli oldugun farkında değil galiba dedi ama onun farkında olup olmaması umrumda değil sen benimsin ve birdaha görüşmeni istemiyorum dedi
eşim haddinden fazla anlayışlı davrandı çünkü emin kendisine olan sevgimden isteseydin onunla evlenirdin beni istedin benimle evlendin dedi şimdi istesen boşanmak için başvurabilirsin ama sen bana gelip bunu bir vicdan azabı olarak bana anlatıyorsun başka söze gerek yok dedi
ne bileyim kendimi hem suçlu hissediyorum hemde liseli aşıklar gibi eski sevgilinin sözlerini düşünyorum
Son düzenleyen: Moderatör:
Eskileri hatirlayinca anilarin depresmis senin ama fazlasinida dusunme derim ben.
Hadi yolda karşılaşsanız tamam da siz baya baya sohbet etmiş adamın size kur yapmasını dinlemişsiniz. 
Kendine de ya çok güveniyor ya da yeterince sevmiyor.. 
