Apartmanda yasiyoruz. Mumkun mertebe birbirimize tahammul gosteriyoruz. Gostermeliyiz de. Ancak o gun migrenin tuttuysa, bas agrisindan catladigin bir gun sessizlige karanlikta yatmaya tam da ihtiyacin oldugunda ya da cocugunun ertesi gun cok onemli sinavi var da calisamiyorsa ya da tum gun nobet tutmussun eve gelip tam da uyuyacakken gurultuden uyuyamiyorsan iste o zaman cocuk bu gurultu de yapacak diye dusunemiyorsun ne kadar anlayisli olsan da. Empati de yapmak gerekiyor. Canli dersleri evden yapiyorsan, tam dersin ortasinda ust kattan duvar delme sesi, top sesi geliyorsa iste o zaman " cocuk bu, elbet gurultu yapacak" diyemiyorsun. Mumkun mertebe anlayis gostersen de, bazi durumlar da tahammul sınırın bitebiliyor, insaniz sonucta, sabır taşı degil. Mustakil eve tasinsin cocugu olmayanlar denilecek simdi biliyorum. Bu da cok klasik bir cumle. Neden insanlar ozene bezene yaptirdigi evini birakip gitsin ki... mustakil eve gucu yetse idi zaten mustakil evde otururdu.
Sozum konu sahibine degil bu arada, ustune alinmasin. Ama hep de cocuklu aileler hakli gormesin kendini. Birbirimize elbet anlayis gosterecegiz de hep de anlayis alt kattan beklenmesin.
Bu arada benim de cocugum var. Su an buyuk ama kucukken de hic alt komsumdan sikayet almadim.