Kesinlikle öyle.
Çok çok ağir şeyler yaşadim. Aklimi yitirmeme ramak kaldığı zamanlar oldu. Allahim neden ben diye sorguladiğim oldu. Küstüğümüm bile oldu. Insan Allaha küsermi? Ben küstüm işte. Kücücük çocukken neden bana böyle sorunlar, hayat savaşlari verdi diye küstüm.
Geri dönüp bakinca aslinda beni nekadar sevdiğini, kolladiğini, hiç elimi birakmadigini anliyorum.
Hayatım inanamiyacağim kadar güzel. Nasil taşlar yerine oturdu bilmiyorum ama allahin planina inanip ve güvenmek gerektiğini öğrendim. Dağina göre kar veriyor. Okadar çesur, Okadar kendine güvenen bir kadin oldumki nerde o kekeleyen korkudan titreyen kiz diye soruyorum kendime. Yaşadıklarım beni ben yaptı. Ben bu halimi çok sevdim. Iyikide cekmişim o dertleri.