şimdiye kadar anlattıklarımdan (belki de zaten kendimi başta suçlu tanıtıp anlatmamdan) Allah eşine sabır versin dediniz. peki bana Allah nasıl sabır verecek. ciddi derecede herşeye alınan, küsen bir eşim var.
Bu durumun beni aşırı yıpratma sebebi ise eşimin beni normalde mutluluktan göklere uçurması. tam içimden diyorum ki şükürler olsun şanslıyım, güzel bir yuva kurdum, mutluyuz, huzurluyuz. sonrasında hop basit bir olayda tamamen benden ilgiyi kesiyor, konuşmuyor. sanki tamamen yabancıymışm gibi. sanki ben senden soğudum gidecem diyecekmişcesine yabancılaşıyor. bu çok sık tekrarlanır oldu.
en son anlatıyım belki biraz anlaşılırım. online market alışverişinde kupon vardı gece saatleri boşa gitmesin diye birşeyler söylemek istedim eşime de sordum bişey istiyor musun diye. o da yok istemiyorum kendi istediklerini al sen takıl dedi. bende bu sefer gerekli şeyler aldım. yanında da söyledim bunları alıyorum diye. (büyük ihtimalle duymadı bile oyun oynuyordu, normalde abur cubur alırdım) eşim sipariş gelince baktı, bu ne yaa dedi. bende sana sordum aşkım ya bişey istiyor musun diye dedim. olsun ben sana sen istemesen bile herşeyden fazla fazla alıyorum dedi. sen bişeyler alırsın sandım dedi. gece vakti ofluyor, pufluyor yatarken. sabahta konuştu ama soğuk davranarak işe gitti. sanki büyük bir suç işlemişim gibi.
cidden ben ne yapmam gerekiyor bu tür davranışlara. hep kendimi açıklamak zorunda hissediyorum. sürekli bişey olduğunda ben şu amaçla yaptım, şunu demek istedim açıklayıp duruyorum. ama ufak tefek olaylar derken sürekli hale gelmesi epey yıpratıyor.
ablası anlattı meğersem hep öyleymiş ben bana öyle sanırdm sadece ama olmadığını anlayınca umursamadm küstüğü zamanlar kendi hâline bıraktım yeri geldi ondan önce basit şeylere küstüm ve zamanla düzeldi Artk hiç küsmüyor
Halleri gelmiş biraz nazlayın
Hiç hoş değil.
