haklısın canım, bizimki de öyle yapmıstı...
O süreçten sonra o kadar güzeldik ki, ilk günlerimiz gibi.. Zaten ondan sonra biz nişan yaptık, babası araya girdi. O olay zamanında babası sürekli arıyordu beni red ediyordum, restimi çekiyordum! Benim gözümün perk olduğunu bilirler, ailesi de kendisi de. Bitti dedim mi biter, (tabi içimde değil)
o dönem boyunca neler yasadıgımı bir ben bir allah bilir, 2 ay boyunca göz yasım dinmemişti..
O arıyordu beni (ayrı şehirlerdeydik) telefonda aglıyordu, hıckıra hıckıra! Bende aynı şekilde ama affetmiyordum...
Sonra yanıma geldi, önümde ağladı, o an ölüyordum onun boynuna atlamak için ama yapmadım! Orda da affetmedim, öyle öyle 2 ay geçti, iyice bensizliği hissettirdim ona...
Sonra bende daha fazla dayanamadım, barıstık...
öyle güzel devam ediyordu ki, hergün güzel güzel sözler..
O konuda bir daha hataya düşecegini hiç sanmıyorm, inanıyorum o konuda ama dediğim gibi sürekli tetikteyim, sorguluyorum.. çünkü hala korkuyorum!
Ama dediğin gibi belli bir süre sonra, ses kesilmeye basladı nişan yaptık, belli uzaklığı oldu, sürekli iş iş iş iş.. şuan şükür biraz daha iyi ama sürekli iş iş..
Benim de endişem var, ya evlenince diye?
Kardeşim, sende gözünü korkut.. Seni kaybedeceğini iyi ce hiisetsin, yoksa akıllanmaz.. Birden yuvanı yıkma ama iyice korksun, bitti de blöf yap.. Affetmeyeceğini düşünsün...
Ama biz kadınlar yumusak yürekliyiz, yeter ki bilelim bi daha tekrarlanmayacağını, hemen yumusar yüreğimiz..