aslında insan affetmekle kendine kötülük yapıyor çünkü güven denen şey tamamiyle yok oluyor ve insan kendini hep yiyip bitiriyor başıma gelmedi ama büyük konuşmamak gerek hayatta yinede.
Kimisi gerçekten pişman oluyor ve yapmıyor, kimiside nasılsa affetti deyip tekrarlıyor. Karşındakinin kişiliğyle alakalı.
Bende affettmiştim. Haksız olduğu için ipleri elime almak istedim ve biraz sıktım onu. Bu seferde bunlardan sıkıldığı için terketti. Ona hala güvenmediğim için bıraktı.
Çünkü, güven gidince en küçük şeyde aklına geliyor ve kavga çıkıyor. Hem affetiğin içn kendine kızıyorsun, hem herşeyde sorun çıkardığın için yine kendine kızıyosun bu böyle devam edip gidiyor.
Ya gururunu alıp çekip gideceksin yada kalıp susumayı bileceksin.
sewgilim tafarından aldatıldım...ilişkimin ilk aylarında çok yeni olduu için affettim... iyikide affetmişim affettiime değdi diebilirim... şimdi onn yolunu gözlüorum şafak 455 mafoldumben turkbayragi
aldatıldım mı aslınd atam olarak adını koyabilmiş deilim eşimin çok sancılı bi dönemim de iş yerinde bi müşteri eşime yakınlık göstermiş hani 1kez ürün beklerken iste sıkıntılarından bahsetmiş sonra kadında zaten eşime sarmış
sürrekli arıyo ona yakınlık göstererk etkilemeye çalışıyoo
eşimde benim onun ailesi ile olan problemlerimi dertleşiyo ama hiç bir buluşma cinsi bişi olmuyoo neyse böle bişi atlattım aslında çok kırıldım ki eşim beni çok seviyo bundan da eminim ve biri ile aşk yaşasın cnsi olark beraberliği olmaz sadece konuşur öle bu olay bay sancı bıraktı bende ama çocugum vardı çok fazlaa uzatmadan kapttık konuyoo o dönemde çok üstelememin bii tek sebebi vardı hayatta çok sevdiği dedesini kaybetti be çok zor bi dönem geçirdi afafllamıştı affettim ama pişmanda deilimm
asla affetmem! büyük konuşuyorum çünkü 1 defa yapan bir daha yapar ben buna inanırım ...ona asla güvenemem yapmasa bile yapıyo sanır hayatı onada kendimede zindan ederim kendimi çok iyi tanıyorum böylede bi yere kadar sürer ilişki nasılsa kopar sonuçta niye daha fazla vakit harcamış olayım ki? hem affedersem en büyük gurursuzluğu yapmış ve taviz vermiş olurum....bunuda yediremem kendime! o bir halt etti diye kendi psikolojimimi bozayım...sarımsağı nerde yediyse ..ağzını orada kokutsun bana ne lmaz:
evliyken başıma geldimi bilmiorumm ama çıkarken çok ufak yaşta beraber olmaya başadık zaten, öyle bi iki kez olmuştu affettim mücadele ettim şimdi çok mutluyum ama aynısı sayılmasada bende onu üzdüm, şimdi yaşımızı başımızı aldık karakterlerimiz oturdu onu seviyorum ama yinede Allah şaşırtmasın başıma şimdi gelse naparım hiç bilmiorumm ama geçmiş hafızamdanda siinmiyo hala beni ne kadar sevsede o zamalar işler böyle gitmeseydi peşinden koşutuğu eski sevgilisi beraber onunla beraber olmayı kabull etseydi nolurdu sorusu hep içimde var, kaç yıl önce olursa olsun ve hep var olacak, o yüzden affetmemek en iyisi belkide
bende büyük konuşmak istemiyorum ama eğer aldatılırsam affetmem. kapımda sürünse ölse yine affetmem. böyle düşünüyorum. inşallah başıma öyle bişey gelmez. çünkü kaldırabileceğimi hiç zannetmiyorum. tekrar dan başıma aynı şey gelir mi diye düşünmek, kendimi üzüp perişan etmek, sürekli paranoyaklık yapmak istemem. bence en iyisi affetmemek olur..
değmez. hiçbir şekilde değmez, kendimizi avutmayalım.
belki altımdaki yorumlarda, "evet affettim!çok güzel,çok mutluyuz" diyenler olacaktır.
ama çektiklerini onlar bilir, o çekilen acıyı, o günlerdeki depresyonu hiçbir güzel davranış,hiçbir değişmiş erkek unutturmaz.
gerçi ben bu konudan çok uzağım şuan,
ama iki sene önce, iki senelik ilişkisini aldatılma sonucu bitirmiş,
bir buket güle, bir diz çökmeye kanmış,affetmiş, aylarca ağlamış ,acaba aldatılıyor muyum korkusunu bir türlü içinden atamamış,ilaçlarla ayakta duran bir bünyeye dönüşmüş biriyim.
tekrar aldatıldığımı ispatlayana kadar böyle sürdü. sonra da ayrıldık zaten temelli.
(bakın şuan bile diğer kızla yaptıkları gözümün önüne geldi, affettikten sonra bile milleti evine davet ettiği mesajları,kızların ona verdiği laubali yanıtlar...hatta beni dillerine dolayışları...) ona zerre bir şey hissetmesem de,o zamanlarki kendi halime ben bile üzüldüm şuan düşününce.
aldatan birine ikinci şansı vereceğinize, sokaktaki adama ilk şansı verin.cidden yapabiliyorsanız bunu yapın...
sizi yok sayan, milleti size güldüren, başkasına dokunabildiğine göre sizi sevmeyen birine şans vermekle uğraşmak hayattan çalmak gibi geliyor bana. eninde sonunda pişman oluyoruz keşke affetmeseydim diyoruz. kaderime boyun eğmeliyim düşüncesiyle ilişki kurtarılmaz, kaderini kendi yazar insan.
iki yol var aslında,çok değil.
ya affedeceksin, sevgilin/eşin yanında uyurken kalkıp telefonunu karıştıracaksın, ceketinin cebinde bir delil arayacaksın, telefonu meşgul çalsa, eve geç dönse ağlaya ağlaya bekleyeceksin, arabasında kadın saçı falan bulacaksın ama senin paranoyak olmana bağlayacak, bir gün de telefonunda,"dün gece çok güzeldi aşkımopuyorumnanaktan" diye bir mesaj göreceksin osman abi'den gelen(!), iyice dibe batacaksın.
ya da bir cesaret, tek kalemde bütün ilişkini sileceksin, çok can acıtıcak evet ama bir kere acıyacak... zamanla da yanında huzurlu olduğun adamı bulacaksın...hatta o ara bir sigara yakıp, "ah ulan ah neler yaşadım, ama hepsi geçti geride kaldı" bile diyebilirsin.(not: süper bir histir o,afiyet olsun.)
Bu yazinin altini 10 defa cizmek isterdim... Sana birsey diyeyimmi tam Atasözü gibi olmus anam bacim:lepi:turkbayragi
Ama bunu yapmakta gercekten cok büyük cesaret ister. Cok zordur eminim, heleki cok asIksa bir insan. Ama dogru olanida budur. Ha affedenlerde olmustur, belki bir kere affetmekte dogru olabilir, erkek kendine ceki düzen vermis olabilir, ama iste erkek her ne kadarda kendini düzeltse, kadinin icinde kaybolup giden o güven duygusunu asla yerine getiremez, buda kadini hasta eder. Bayanlar iliskide en önce güven ararlar cünkü.